Μία μεγάλη τσιμεντένια σκάλα μας κατέβαζε στη θάλασσα αλλά από ‘κει και πέρα δεν είχε βολικό μέρος να πέσεις και κάθε βουτιά ήταν και λίγος θάνατος και κάθε θάνατος ήταν και λίγη ανάδυση και «πιες» και «πες» και «δέσε τώρα τα μαλλάκια μου με το λευκό κορδόνι που κρατάς», ένα ωραίο απόγευμα το κολυμπήσαμε μαζί εκείνο το νερό που με τους αχινούς και τα πουλιά στα βράχια πάνω μας, σαν σκηνικό, σαν φύση αμόλυντη, μας έδεσε σε σώμα ένα, σώμα υγρό και στρογγυλό μ’ αγκάθια και φτερά και ράμφη στο περίβλημα, θαλάσσια νάρκη περισσότερο παρά λαμπρό αστέρι και από τότε δεν απάντησες ποτέ ξανά το τηλεφώνημα μου «για έναν απλό καφέ» και από τότε χάθηκες, γιατί το ξέρω, εγώ μπορούσα να προσφέρω μόνο ένα στροβίλισμα ενώ εσύ –θυμάμαι τώρα καθαρά αυτό που τότε ούτε καν υποψιάστηκα– ήθελες περισσότερα.
(α.σ., Κρήτη 2010)
By Angelos Spartalis http://www.spartalis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου