A girl walks home alone at night / Ένα κορίτσι γυρίζει σπίτι μόνο του τη νύχτα - Ana Lily Amirpour (2014)
Στην Ιρανική πόλη-φάντασμα Bad City, καθημερινά ζουν και αναπνέουν έμποροι ναρκωτικών, δολοφόνοι, πόρνες και χαμένες ψυχές. Αυτό που κανείς από αυτούς δε γνωρίζει, είναι πως ανάμεσά τους κυκλοφορεί μια θηλυκή παρουσία διψασμένη για αίμα.
Ιρανικό βαμπιρικό δράμα/θρίλερ (και vampire western όπως το αποκαλεί η ίδια η δημιουργός του) αμερικανικής παραγωγής και η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Ιρανο-Αμερικανίδας σκηνοθέτιδος.
Ένα πέρασμα από την αισθητική του Jim Jarmusch, την μελαγχολική ομορφιά του Persepolis και την παγωμένη και σκοτεινή ατμόσφαιρα του Sin city.
Εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία, ανατριχιαστική λεπτομέρεια στις κινήσεις, κοντινά πλάνα που κόβουν την ανάσα και γενικά μία ύπουλη και αργόσυρτη κινηματογράφηση που σε βάζει από την πρώτη στιγμή μέσα στην ταινία.
Στα πλην, το όχι και τόσο δεμένο σενάριο αλλά αυτό βοηθά στο να επικεντρώσεις όλο σου το ενδιαφέρον στο οπτικό κομμάτι της ταινίας και να απολαύσεις ένα πανέμορφο video clip μεγάλου μήκους με ένα εξαιρετικό, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ soundtrack που δένει απόλυτα με την όλη σκηνοθεσία.
Προσοχή: Δεν απευθύνεται, ούτε κατά διάνοια, στο mainstream φιλοθεάμον κοινό.
Βίκυ Ελευθερίου
Από τη γη ερχόμαστε και στη γη καταλήγουμε. Γεννιόμαστε ως πλάσματα φυσικά και μας διέπουν απόλυτα οι νόμοι και οι ρυθμοί του Οικοσυστήματος. Η ύπαρξή μας, κάθε μας κίνηση, δράση ή επέμβασή μας είναι συνιστώσα του Χάους του δημιουργικού και εξισορροπητικού της Φύσης.
Το διάστημα ανάμεσα στον ερχομό και την κατάληξή μας είναι ένα δώρο πολύτιμο, μοναδικό και λέγεται Ζωή, έχει δε ως Λόγο ύπαρξης έναν, μοναδικό και απόλυτο: Να βλέπουμε, να αγγίζουμε, να ακούμε, να οσφραινόμαστε, να γευόμαστε, να ψυχανεμιζόμαστε, να λογιζόμαστε κάθε στιγμή το προαιώνιο και συνεχές ετούτο Θαύμα της Δημιουργίας, τον Κόσμο, αναπόσπαστο μέρος του οποίου είμαστε κι εμείς οι ίδιοι, κόσμημα και η ύπαρξή μας για τα άλλα όντα ολόγυρα. Για κανέναν απολύτως άλλο Λόγο δεν έχουμε γεννηθεί παρά μονάχα για Αυτόν, για να μετέχουμε και να συμμετέχουμε του Θαύματος.
Για να μπορέσουμε όμως να είμαστε κάθε στιγμή αντάξιοι του δώρου της Ζωής που μας προσφέρθηκε από τη Φύση, έχουμε ένα Χρέος, εξίσου μοναδικό και απόλυτο: Το Είναι μας ολόκληρο, το σώμα, ο νους και η ψυχή μας να αποτελούν κάθε στιγμή κρίκο της αλυσίδας της Ζωής. Ζωή να μπαίνει μέσα μας ως ύλη, ως λογισμός και ως αίσθηση και πάλι Ζωή να βγαίνει ως ύλη, ως λόγος και ως πράξη. Έχουμε Χρέος απόλυτο και μοναδικό να μην την σταματούμε με το φθαρτό σαρκίο μας την αέναη συνέχεια των κύκλων της Ζωής, να μην «καταναλώνουμε» Ζωή αφοδεύοντας υλικά, νοητικά και ψυχικά τον Θάνατο.
Και για να φέρνουμε εις πέρας κάθε στιγμή το Χρέος μας ετούτο, μία, μοναδική και απόλυτη επίσης είναι η Ευθύνη μας: Να αφοδεύουμε σπόρους ζωντανούς καθημερινά στη γη. Είναι η πλέον τρανή απόδειξη Πολιτισμού αυτή αλλά και η μόνη ασφαλής ένδειξη προσωπικής Υγείας.
Αν φτάσεις στο σημείο αυτό, να παράγεις Ζωή ως ύλη, ως πνεύμα και ως αίσθηση, να την προσλαμβάνεις από τη Φύση γύρω σου, να τρέφεσαι μ’ αυτήν σωματικά, πνευματικά και ψυχικά, να την μεταβολίζεις εντός του φυσικού και ταπεινού σαρκίου σου και να Την αφοδεύεις εν τέλει πάλι πίσω στη γη ως ύλη, λόγους, πράξεις και συναίσθημα, ανταποδίδοντάς της ό,τι αυτή σου πρόσφερε και αναπαράγοντας Ζωή, ανοίγοντας έτσι, άλλους και πάλι κύκλους Της, τότε τελείς πλέον εν Αρμονία απόλυτη με το Σύμπαν και δεν έχεις παρά να εμπιστεύεσαι απόλυτα το Χάος του το Δημιουργικό.
Η μέθοδος για να μπορείς ως Άνθρωπος, ον φυσικό να αντεπεξέλθεις στην Ευθύνη σου, να φέρεις εις πέρας το Χρέος σου, να ζεις κάθε στιγμή τη Ζωή σου τιμώντας τον Λόγο που σού δόθηκε ως δώρο, είναι κι αυτή μία, μοναδική και απόλυτη: Η Φυσική Ζωή. Η Ζωή η βασισμένη στην φιλοσοφία της Μη Επέμβασης, της Ανεπαίσθητης Ύπαρξής σου επί της γης, της Μη Εκβίασης ουδέ στο ελάχιστο των φυσικών ρυθμών και νόμων, της συνύπαρξης και της συνεργασίας σου με τα άλλα πλάσματα, με τα οποία συναποτελείς ισότιμα τον Κόσμο.
Κάθε άλλος τρόπος να ζει ένα φυσικό πλάσμα Άνθρωπος, κυρίως δε αυτός ο σύγχρονος καταναλωτικός βίος, ουδεμίαν έχει σχέση με Ζωή, αποτελεί Ύβρη και οδηγεί μόνο σε Έντρομο Ατομικό Θάνατο, ο οποίος έρχεται ξαφνικά και πρόωρα ως Νέμεσις, μια συνιστώσα του Χάους και αυτή. Όπως ακριβώς σταματάει την Ζωή κάθε στιγμή με το σαρκίο του ο καταναλωτής της, έτσι ακριβώς και ο Θάνατός του δεν οδηγεί ξανά σε Ζωή, είναι στείρος και όχι ζωογόνος, εξ ου και ο Τρόμος που τον συνοδεύει.
Μοναχά κατανοώντας και νιώθοντας ο άνθρωπος ότι οι Φυσικοί Νόμοι και οι Ρυθμοί είναι απαράβατοι και απαραβίαστοι από τον ίδιον αφού δημιουργήθηκε, ορίζεται, οριοθετείται και διέπεται από Αυτούς, ότι όλα είναι Ενέργεια και όλα μεταβολές Της, τίποτε δηλαδή δεν κερδίζεται δίχως να χάνεται κάτι ανάλογο κάθε στιγμή, γεγονός που συνεπάγεται ότι κανενός είδους τεχνητή από τον καταναλωτή ζωή, ανάπτυξη, ευφορία, άνεση, βολή, πρόοδος, πολιτισμός και τα λοιπά παρόμοια δεν υφίστανται καν ως έννοιες, ή τουλάχιστον ότι όλα αυτά είναι απολύτως πρόσκαιρα και ουτοπικά, όπως το τεχνητό και χωλό σύστημα εντός του οποίου ορίζονται, αφού στην διάρκεια του χρόνου οι συνέπειές τους, πολλαπλασιάζονται μέσα στο Χάος του μόνου ρεαλιστικού, ως αυθύπαρκτου, συστήματος, του Οικοσυστήματος και επιστρέφουν με τη μορφή “θεομηνιών”, ασθενειών και θανάτου σε αυτόν και σε όλα τα άλλα πλάσματα, μονάχα τότε ο άνθρωπος θα αποκτήσει την συνειδητότητα να Ζει κάθε στιγμή.
Γιάννης Μακριδάκης
πηγή: yiannismakridakis.gr
ένα μικρό βιογραφικό μιας μεγάλης ζωής
Ο Γιάννης γεννήθηκε το 1971 στη Χίο και σπούδασε μαθηματικά. Από το 1997, που ίδρυσε το Κέντρο Χιακών Μελετών με σκοπό την έρευνα, αρχειοθέτηση, μελέτη και διάδοση των τεκμηρίων της Χίου, οργάνωνε τα ερευνητικά και εκπαιδευτικά προγράμματα του Κέντρου, επιμελούνταν τις εκδόσεις του και διηύθυνε το τριμηνιαίο περιοδικό “Πελινναίο” έως το 2011.
Κατόπιν άφησε τις πόλεις και μετακόμισε για μόνιμη διαμονή στην Βολισσό της ΒΔ Χίου. Εκεί, στράφηκε προς την φυσική καλλιέργεια της γης και έγινε παρατηρητής της αργής αβίαστης φυσικής ανάπτυξης. Ίδρυσε το Απλεπιστήμιο Βολισσού, μέσα από το οποίο διοργανώνει σεμινάρια φυσικής καλλιέργειας, αλκαλικής διατροφής και πολιτικής στάσης ζωής με γνώμονα τον αντικαταναλωτισμό και την αποανάπτυξη.
Έχει γράψει τα βιβλία:
“Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι, όλοι. Χιώτες πρόσφυγες και στρατιώτες στη Μέση Ανατολή: Μαρτυρίες 1941 – 1946″ (εκδ. Κ.Χ.Μ., Πελινναίο 2006 και Εστία 2010)
“10.516 μέρες: Ιστορία της νεοελληνικής Χίου 1912 -1940″, ιστορικό αφήγημα (εκδ. Κ.Χ.Μ., Πελινναίο 2007)
“Aνάμισης ντενεκές”, μυθιστόρημα (Eστία 2008), το οποίο κυκλοφόρησε και στα τουρκικά με τίτλο Bir bucuk teneke (εκδόσεις Senocak 2009). Το 2015 ανέβηκε στο θέατρο σε σκηνοθεσία Μαρίας Αιγινίτου.
“Η δεξιά τσέπη του ράσου”, νουβέλα (Εστία 2009),
“Ήλιος με δόντια”, μυθιστόρημα (Εστία 2010), το οποίο ανέβηκε στο θέατρο (2012) σε σκηνοθεσία Βασίλη Βασιλάκη
“Λαγού μαλλί”, νουβέλα (Εστία 2010),
“Η άλωση της Κωσταντίας”, μυθιστόρημα (Εστία 2011), το οποίο ανέβηκε στο θέατρο (2012) σε σκηνοθεσία Χρήστου Βαλαβανίδη. Κυκλοφόρησε στα Γαλλικά με τίτλο La chute de Constantia (εκδόσεις S. Wespieser 2015)
“Το ζουμί του πετεινού”, νουβέλα (Εστία 2012).
“Του Θεού το μάτι”, νουβέλα (Εστία 2013)
“Αντί Στεφάνου”, νουβέλα (Εστία 2015)
Σε όλα τα μαγαζιά αυτά που τα περισσότερα κατ’ευφημισμό ονομάζονται “λαϊκής τέχνης” έχουν κάτι σταντ γεμάτα από πάνω έως κάτω με ξύλινους φαλλούς. Τα μεγέθη ποικίλουν και όποια έκταση, λαμπρότητα, ένταση μπορείτε να φανταστείτε την ικανοποιούν. Τα περισσότερα είναι ανοιχτήρια ή μπρελόκ. Τα βάζουν και πρώτη μούρη μη και δεν τα δουν οι τουρίστες. Έχουν επενδύσει δηλαδή πάνω στο πέος, στη χρηστικότητά που του δίνουν, στην εφαρμογή του στη καθημερινή χρήση, στην καλαισθησία του. Έχουν στοκ μαθαίνω αρκετό και ίσως έκαναν γκάφα ομολογούν μερικοί να αγοράσουν τόσα πέη περιτμημένα. Αν περάσεις σχετικά νωρίς, οι έμποροι τα καθαρίζουν γιατί πιάνουν σκόνη έτσι με τις εκτεθειμένες βαλάνους σε διέγερση.
Αυτά πουλάνε στην τουριστική αγορά. Αυτά. Αυτή είναι η προσφορά στο σουβενίρ σε μεγάλο βαθμό. Πέη. Μηδαμινή διαφοροποίηση, καμία νέα ιδέα, ένα τυποποιημένο σαθρό ακαλαίσθητο εμπόριο, παρόλο το σχετικό μαρασμό που βιώνει ο τουρισμός μας. Πέη σε πληθώρα. Καθόλου αρχίδια. Μετά λέμε δε πουλάμε. Μα τι να αγοράσουμε; Ούτε για ντίλντο δεν κάνουν.
Λείπουν οι νέοι άνθρωποι στην τουριστική αγορά. Λείπει η καλή εξυπηρέτηση. Λείπει το ρίσκο και η απόπειρα... αυτοκτονίας δε θα΄ναι! Αφού καλύπτουν υποχρεώσεις από πέη, δε θα καλύψεις με ένα βιβλιοπωλείο με νέους Έλληνες λογοτέχνες μεταφρασμένους σε μικρές εκδόσεις; Ή μαγαζιά που θα μαζεύουν τόσο και τόσα δημιουργήματα Ελλήνων καλλιτεχνών; Κοντά στα άλλα και αυτά.
Νεκρωτική απαξίωση υπάρχει στην αγορά των νησιών. Κρίμα.
Βέρα J. Φραντζή
για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.
Κράτησες τους τύπους για χρόνια
φυσούσα τον καπνό του τσιγάρου μου καταμεσής του κόσμου σου.
Έμενες ακίνητος, αμετάβλητος στην πρόκληση.
Φερόσουν στέρεα, εγώ μάνιαζα. Πάντα θα μανιάζω.
Ήμουν, ξέρεις, τόσο ευπαθής, τόσο εγωκεντρικά ευάλωτη
και κάπου εκεί, την ώρα που περνούσαν οι άλλοι άνθρωποι
έγειρα στο λαιμό σου.
Ήσουν σωστός στις γωνίες και στα γινόμενα
όμως ευτυχής
ας έκρυβες το αδύναμο βλέμμα
στο σχήμα ενός θηρίου που αντέχει το κλουβί
Το βράδυ έφερε μαζί του τα όχι μου και κανένα ναι.
Θύμωνες στην κακία μου μα τη γυναίκα, αχ εμένα, συνέχιζες...
Κρατήθηκα στην ξηρά.
Επέζησες στο νερό.
Ώσπου εκείνη την απρόσμενη στιγμή
σχεδόν τυχαία
οι ήχοι της Ρώμης αποτραβήχτηκαν
και όπως κοιταχτήκαμε στα μάτια
είχαμε αποτύχει σιωπηλά κι αθόρυβα
σαν το μεγάλο ποτάμι
σαν όλους τους βαθιά ερωτευμένους από πάντα.
Αυγή Βυθούλκα, 1/4/2015
σκηνοθεσία: John Michael McDonagh
Ο James Lavelle, μετά το χαμό της γυναίκας του, αποφασίζει να εγκαταλείψει το Δουβλίνο και να γίνει ιερέας. Σε μία εξομολόγηση, ένας ενορίτης του εξομολογείται ότι την Κυριακή θα τον σκοτώσει, χωρίς να φταίει, απλώς γιατί κάποτε κακοποιήθηκε από ιερέα.
Ένας ιερέας και το έργο του, το οποίο είναι περισσότερο ανθρώπινο και φιλικό παρά ''εκκλησιαστικό''. Έχει αδυναμίες, πάθη, ήταν κάποτε ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους και τώρα λειτουργεί πότε ως σωτήρας, πότε ως διαιτητής και πότε ως στόχος χλευασμού από τους ''άπιστους'' συντοπίτες, που παρ' όλα αυτά τον αντιμετωπίζουν σαν φίλο κι αδερφό. Calvary σημαίνει Γολγοθάς και ο James, σαν νέος Χριστός, καλείται να πληρώσει για τις αμαρτίες άλλων.
Ένα ιδιαίτερο κοινωνικό δράμα με ψήγματα μαύρης κωμωδίας, εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα (περισσότεροι από 800 ιερείς, κακοποιούσαν παιδιά σε 200 ιδρύματα της Καθολικής εκκλησίας, σε μια περίοδο 35 χρόνων), κλασσικό δείγμα Ιρλανδικού σινεμά, αργό νωχελικό, πνευματώδες, έξυπνο, με φιλοσοφικές αναζητήσεις για τη ζωή και την ύπαρξη, περνά βαθιά κοινωνικά μηνύματα, προσεγγίζοντας το θέμα της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης διαφορετικά, όχι μελοδραματικά κυρίως.
Σκηνοθετικά αξιοπρεπές με πανέμορφα μουντή φωτογραφία από τα απίστευτα τοπία της Ιρλανδικής επαρχίας, καλές ερμηνείες από όλους τους πρωταγωνιστές, ειδικά από τον κεντρικό ήρωα, Brendan Gleeson, αλλά χωρίς το σενάριο να έχει κάποια κενά ή κάποια ιδιαίτερα λάθη, σου αφήνει μία γεύση ανολοκλήρωσης και μία αίσθηση ότι θα ήθελες να εξελιχθεί διαφορετικά η ιστορία. Για μένα τουλάχιστον, το 7,8 του IMDb, είναι υπερβολικό, αξίζει όμως μία προβολή σίγουρα.
Trivia: Ο σκηνοθέτης είναι αδερφός του Martin McDonagh (In Bruges, Seven psychopaths)
Βίκυ Ελευθερίου
Ο δημιουργός των "Sopranos" Matthew Weiner υπογράφει το μοναδικό ίσως δράμα που δεν ανήκει στο HBO και το μόνο σίγουρο είναι ότι ξέρει να κάνει καλά τη δουλειά του. Πρωταγωνιστής της σειράς είναι ο Ντον Ντρέιπερ (Jon Hamm) ένας γοητευτικός,δυναμικός και ταλαντούχος 35άρης που αποτελεί το δυνατό χαρτί της εταιρείας με τις πετυχημένες ιδέες του για διαφημίσεις. Ζει το δικό του american dream: πλούσιος, με ακριβό αυτοκίνητο, μεγάλο σπίτι, μία πανέμορφη σύζυγο την Μπέτυ (January Jones) και 2 αξιολάτρευτα παιδιά. Ο ίδιος όμως νιώθει μέσα του συνεχώς ανικανοποίητος και αυτό το κενό του σκεπάζεται από ένα μυστικό και σκοτεινό παρελθόν το οποίο ξετυλίγεται αργά μέσα από flashbacks.
Παράλληλα παρακολουθούμε τις ζωές των υπολοίπων πρωταγωνιστών: H Christina Hendricks (Firefly) είναι καταπληκτική στον ρόλο της Τζόαν ως η γοητευτική κοκκινομάλλα «αρχηγός» των γραμματέων, ξέροντας ακριβώς ποια είναι η θέση της σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον, καταπιέζοντας πολλές φορές τα συναισθήματά της. Στην άλλη πλευρά η Πέγκυ (Elisabeth Moss) είναι η νεαρή άπειρη γραμματέας που προσπαθεί με το μυαλό της να εξελιχθεί σε ισάξιο διαφημιστικό στέλεχος. Ο γνωστός από πολλές σειρές John Slattery ως Ρότζερ Στέρλινγκ (ένας από τους 2 κύριους μετόχους της εταιρείας) ακροβατεί ανάμεσα στο αλκοόλ & στις εξωσυζυγικές σχέσεις και ο Vincent Kartheiser ως Πητ Κάμπελ είναι το πλουσιόπαιδο που με την βοήθεια του ονόματος που κουβαλάει τα έχει όλα εύκολα στη ζωή του.
Οι διαφημιστές πουλάνε πόθο, επιθυμία, το στυλιζαρισμένο εγώ τους, την ίδια στιγμή που πίσω απ?όλα αυτά τα ?δήθεν? και την ψεύτικη εικόνα κρύβονται οι κατεστραμμένες οικογενειακές ζωές τους. Το καστ συμπληρώνουν μία ομάδα προσεκτικά διαλεγμένων ηθοποιών και σταδιακά όσο προχωρούν τα επεισόδια βλέπουμε τους χαρακτήρες να αναπτύσσονται. Παράλληλα η σειρά μας ταξιδεύει μέσα από τις ζωές τους σε ιστορικά γεγονότα της δεκαετίας του ?60: εκλογική αναμέτρηση Κέννεντυ-Νίξον, την δολοφονία του Κέννεντυ, πόλεμος στο Βιετνάμ κ.α. Επίσης πραγματεύεται θέματα όπως το κάπνισμα,ο ρατσισμός, η θέση των γυναικών στην προ-φεμινισμού εποχή όπου η κύρια ασχολία τους ήταν να είναι γραμματείς ή τηλεφωνήτριες και το όνειρό τους ήταν να παντρευτούν.
Το αψεγάδιαστο στυλ, τα κουστούμια, η αισθητική, το ντεκόρ, τα χρώματα , η λεπτομερής ρετρό ατμόσφαιρα των sixties όλα είναι αριστοτεχνικά δεμένα, μεταφέροντας μας το άρωμα της Νέας Υόρκης εκείνης της εποχής. Όλα αυτά είναι που έχουν κάνει το Mad Men σημείο αναφοράς της ποιοτικής τηλεόρασης. Η σειρά έχει πάρει πάνω από 50 βραβεία μεταξύ αυτών 15 emmy και 4 χρυσές σφαίρες.Το Mad Men δεν δείχνει απλώς τον ρόλο της διαφήμισης στην αμερικανική κουλτούρα, είναι μία σειρά που γελάει κρυφά και ψιθυρίζει πίσω από τις πλάτες ενός μεγάλου μέρους της συντηρητικής αμερικανικής κοινωνίας.
Cinegirl
πηγή: abouttvseries.gr
Έπαιρνα αριστεία ακατάπαυστα σε όλες τις τάξεις της μαθητικής μου καριέρας. Ήμουν απουσιολόγος σε όλη μου τη σχολική καριέρα, είχα απουσιάσει συνολικά είκοσι μέρες από το σχολείο και αυτό για να διαβάσω για τις πανελλήνιες και φορούσα μυωπικά γυαλιά. Ήμουν ένα τυπικό δείγμα “φυτού”, όπως με φώναζαν οι συμμαθητές μου και το είχα τιμή και καμάρι και κορώνα και διαχωριστική γραμμή από τις κοπάνες από επιλογή.
Έπαιρνα αριστεία όχι γιατί ήμουν διάνοια, απλώς κατέβαλα την ελάχιστη προσπάθεια που χρειάζεται να καταβάλλει ένας μαθητής δημοσίου σχολείου μιας φτωχογειτονιάς. Π.χ. έφερνα τσάντα κάθε μέρα στο σχολείο, είχα τετράδια για όσα μαθήματα απαιτούσαν τετράδιο και φυσικά φορούσα μυωπικά γυαλιά. Μάλιστα, δε φορούσα μυωπικά γυαλιά έτσι απλώς για να τα φοράω, αλλά ήμουν πρώτη ανάμεσα στις γκαβές του σχολείου με πέντε βαθμούς μυωπίας ήδη στα δεκατέσσερα μου χρόνια.
Ήμουν κατά βάθος αεριτζού. Είχα κάποιες βάσεις και μετά αυτοσχεδίαζα. Βασική πρακτική και αλάνθαστη ήταν να σηκώνω το χέρι μου πάντα πρώτη με φόρα και πυγμή, πριν καλά καλά διατυπωθεί η ερώτηση. Έτσι, έπειθα ακόμη και τους καθηγητές των θετικών μαθημάτων, αν και οι γνώσεις μου σε αυτό το πεδίο άρχιζαν και τελείωναν στις προσθαφαιρέσεις.
Περνούσα ζωή χαρισάμενη και ήμουν ο Ρουβάς των επιτυχιών μέχρι που κάποιες συμμαθήτριες συνειδητοποίησαν πως “είμαστε δεκαεφτά και πρέπει να διαβάσουμε σοβαρά, αν θέλουμε να περάσουμε στη Φιλοσοφική και να έχουμε αυτό το πτυχίο που μπορεί να μας εξασφαλίσει με σχεδόν εκατό τοις εκατό επιτυχία μια θέση στον ΟΑΕΔ, μα έναν καλό γαμπρό θα τον βρούμε”. Παρόλο που έχασα τα πρωτεία, μέχρι και τις τελευταίες μέρες της ζωής μου στο λύκειο ήμουν αξιοσέβαστη και φίρμα και όλα έβαιναν καλώς.
Τα αριστεία κρεμόντουσαν μέχρι πρότινος στον τοίχο του παιδικού μου δωματιού. Μάλιστα, είχα ένα υπογεγραμμένο από τον Αρσένη και μια καταπληκτική φωτογραφία από μια απονομή αριστείων αλα μπρατσέτα με την Γιαννάκου. Ωραίες εποχές…
Δε δαιμονοποίησα ποτέ αυτά τα υβρίδια διάκρισης, μα καθρέφτιζαν τις προσδοκίες τις δικές μου και των γονιών μου. Κάτι τόσο ασήμαντο όσο η βαθμολογία που βρισκόταν στην διακριτική ευχέρεια κάποιου καθηγητή, λειτουργούσε σαν γνώμονας ολόκληρης της σταδιοδρομίας μου, που φαινόταν να μην επιτρέπει αποτυχίες. Δεν ήταν η εμμονή η απόκτησή τους, μα εκείνη τη μοναδική χρονιά που το έχασα είχα πραγματικά στεναχωρηθεί όπως πικραίνονται οι έφηβοι και έπειτα το ξεχνούν, γιατί κάποιο άλλο πρόβλημα θα προκύψει.
Ένα σχολείο χωρίς βαθμολογία φαντάζει ιδανικό. Ένα σχολείο χωρίς άγχος μα μονάχα ατόφια γνώση θα ήταν βάλσαμο για τη δύσκολη περίοδο της εφηβείας. Δε γνωρίζω αν τα παιδιά θα χαλαρώσουν έως σημείου πολτοποίησης και δε θα ανοίγουν ούτε εξώφυλλο σχολικού βιβλίου, μα έστω σαν πείραμα χρειάζεται να το πράξουμε. Να δώσουμε πραγματικά στην ισότητα μια ευκαιρία. Ήρθε ο καιρός να ζήσουν τα παιδιά χωρίς βάθρα και ενέσιμα εικοσάρια. Να δημιουργηθεί άμιλλα για την ικανοποίηση του μαθητή, την ποιότητα της παιδείας, μα σφίγγεται η καρδιά πολλών καθηγητών για τους αδύναμους. Να υπάρχει ελπίδα όχι διαχωρισμός.
Βέρα J. Φραντζή
για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.
Είτε επειδή δεν έχει πείρα, είτε επειδή το writer’s block καραδοκεί, ο νέος σεναριογράφος/filmmaker είναι επιρρεπής στα λάθη και τις εύκολες λύσεις στο στήσιμο της ιστορίας του. Παρακάτω συγκεντρώνουμε μερικές ενδεικτικές ασκήσεις όπως τις κατέγραψαν οι συγγραφείς Basile Shadid και Billie Rain στο βιβλίο τους Screenwriter’s Toolkit, για να βοηθήσουν τον κάθε σεναριογράφο να αποφύγει τις παγίδες των μονοδιάστατων χαρακτήρων, των αδιάφορων σκηνών και της έλλειψης έμπνευσης.
Άσκηση 1: Στο υποσυνείδητο του ήρωά σου
Ξέρεις τι συμβαίνει στο υποσυνείδητο του ήρωά σου; Θα έπρεπε. Για να διαθέτει η ταινία αυθεντικούς χαρακτήρες, θα πρέπει ο δημιουργός τους να έχει κατανοήσει πλήρως τον τρόπο σκέψης τους και πώς αυτός διαμορφώθηκε.
Ας πάρουμε την εξής περίπτωση: Ο ήρωάς σου κατηγορείται ότι λέει ψέματα. Σε μια σελίδα, γράψε τις συνειδητές και τις υποσυνείδητες σκέψεις του ήρωα.
Άσκηση 2: Πολυδιάστατοι χαρακτήρες
Ένας ήρωας σε μια κωμωδία δεν είναι μόνο κωμικός και ένας πρωταγωνιστής σε δράμα δεν σημαίνει πως δεν έχει τις αστείες πλευρές του. Οι παρακάτω ασκήσεις θα σε βοηθήσουν να βρεις τις μη προβλέψιμες πλευρές των χαρακτήρων σου.
-Γράψε σε έκθεση μιας σελίδας για την συναισθηματική ζωή και τον εσωτερικό κόσμο ενός χαρακτήρα από μία κωμωδία που έχεις δει. Να είσαι ειλικρινής.
-Φτιάξε μια λίστα με 10 πράγματα που κάνει για να διασκεδάσει ένας χαρακτήρας του σεναρίου σου, αν πρόκειται για δραματική ταινία. Απόφυγε τον σαρκασμό.
Άσκηση 3: Ο ήρωας σε κρίση
Ο καλύτερος τρόπος να αναδειχθεί ο χαρακτήρας ενός ήρωα είναι να βρεθεί σε δύσκολες καταστάσεις, όπου καλείται να πάρει αποφάσεις και να δείξει το πραγματικό ποιόν του. Η άσκηση είναι η εξής: Στήσε 10 προβλήματα που μπορεί να συναντήσει ένας από τους ήρωες του σεναρίου σου, που ωστόσο να μην έχουν καμία σχέση με την πλοκή της ταινίας σου. Μπορούν να είναι από μικρά προβληματάκια, όπως το να μείνει από λάστιχο στον δρόμο, μέχρι σοβαρότερα, όπως το να χτυπήσει με το αυτοκίνητο μία ηλικιωμένη κυρία. Μπες στο μυαλό του ήρωα και γράψε πώς θα επιχειρήσει να λύσει το κάθε πρόβλημα.
Άσκηση 4: Πες το με εικόνες
Εκ των βασικότερων κανόνων του σινεμά: Αν μπορείς να το πεις με εικόνες, μην το λες με λόγια. Αν ένας από τους ήρωες είναι ερωτευμένος με έναν άλλον, δεν πρέπει να το πει με ένα «σ’αγαπώ», αλλά να τον βάλεις να το δείξει στους θεατές με την συμπεριφορά του. Η άσκηση επομένως είναι η εξής: Μεταμόρφωσε τις πέντε παρακάτω φράσεις σε μισή σελίδα δράσης για την καθεμία.
-Σ’ αγαπώ
-Σε μισώ
-Πεινάω
-Φοβάμαι
-Πρέπει να φύγουμε από ‘δω
Άσκηση 5: Ο αφηγηματικός ρυθμός
Μπορεί να είναι γρήγορος, μπορεί αν είναι αργός. Σε κάθε περίπτωση, όμως, θα πρέπει να γνωρίζεις γιατί είναι το ένα ή το άλλο. Η άσκηση έχει ως εξής: Γράψε μία σκηνή ληστείας έκτασης τριών σελίδων. Στην συνέχεια, ξαναγράψε την ίδια σκηνή, αλλά αυτή τη φορά σε μισή σελίδα. Τέλος, σύγκρινε τις δύο εκδοχές και σημείωσε πώς κατάφερες να μειώσεις την διάρκεια και ποια είναι τα θετικά ή τα αρνητικά σε κάθε περίπτωση. Ποια εκδοχή σου άρεσε περισσότερο;
Άσκηση 6: Το timeline της ταινίας
Όσο πληρέστερη εικόνα της πλοκής της ταινίας έχεις στο μυαλό σου, τόσο καλύτερα. Για να το καταφέρεις, εξασκήσου σε δύο επίπεδα: Πρώτον, φτιάξε ένα timeline για τον κύριο ήρωα της ταινίας σου, που θα περιέχει «τομές» στα σημεία όπου κάτι συμβαίνει σωματικά ή ψυχολογικά σε αυτόν. Σωματικά εννοούμε π.χ. μια συνάντηση, ένα ατύχημα, ένας διάλογος και ψυχολογικά, τις αλλαγές στις σκέψεις, την στάση, τις επιθυμίες, την ψυχολογία του.
Δεύτερον, διάλεξε μία ταινία και δες την δύο φορές. Φτιάξε μια λίστα με όλους τους χαρακτήρες της. Στην συνέχεια, πάρε μία-μία τις σκηνές της ταινίας και σημείωσε την λειτουργία τους. Ποιες είχαν ως στόχο να μας γνωρίσουν καλύτερα τους χαρακτήρες και ποιες να προωθήσουν την πλοκή; Τέλος, προσπάθησε να εντοπίσεις τα «τόξα» κάθε ήρωα, δηλαδή την πορεία και τις διακυμάνσεις του χαρακτήρα και της ψυχοσύνθεσής τους από την αρχή ως το τέλος της ταινίας.
πηγή: reel.gr, moviemaker.com
Σκηνοθεσία: David Robert Mitchell (2014)
Μια 19χρονη κοπέλα βγαίνει με έναν τύπο, κάνει σεξ μαζί του και μετά από αυτό της ανακοινώνει ότι της έχει μεταδώσει μια κατάρα. Να βλέπει γνωστούς και αγνώστους νεκρούς να την ακολουθούν συνέχεια.
Αμερικανική ταινία τρόμου, η δεύτερη μεγάλου μήκους ενός νέου σκηνοθέτη και η ταινία που κατάφερε να ανατριχιάσει το κοινό στις Κάννες το περασμένο έτος.
Αρκετά καλές ερμηνείες, κυρίως κινησιολογικά, εξαιρετική σκηνοθεσία, κάθε πλάνο είναι αυστηρά μελετημένο για να σε κάνει να νιώσεις τον τρόμο και την αγωνία, με μία ιδιαίτερα ύπουλη ατμόσφαιρα, γυρισμένη με τέτοιο τρόπο, ώστε να νιώθεις την οθόνη να σε καταπίνει και να ζωντανεύει εφιαλτικά τους μεγαλύτερους σου φόβους (κυρίως αν πάσχεις από παράνοια emoticon tongue ).
Ένα ακόμα συν, η μουσική επένδυση και τα ηχητικά εφέ, που απόκοσμα και ψυχαναγκαστικά, συμπληρώνουν το οπτικό αυτό αριστούργημα.
Κατά τ' άλλα, υπάρχουν σεναριακά κενά, γελοιότητες και αφελείς διάλογοι, που σε συνδυασμό με το δυσνόητο φινάλε, κάνουν την ταινία να χάνει το έδαφος που κέρδισε με τα προαναφερόμενα.
Μην την αντιμετωπίσεις σαν μία ακόμα ταινία τρόμου γιατί δεν θα σε πείσει, αλλά προσπάθησε να κρατήσεις από αυτή, μόνο τα θετικά στοιχεία, τους συμβολισμούς και τα βαθύτερα μηνύματα που ίσως προσπαθεί να σου περάσει για να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα.
Θα σου θυμίσει horror movie των 80's.
Βίκυ Ελευθερίου
Σάββατο 16 Μαΐου 12:00 το μεσημέρι, στα ΑΘΗΝΑΙΟΝ με ελεύθερη είσοδο.
Ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του μοναδικού εν ζωή Έλληνα ζωγράφου μεγάλης κλίμακας κινηματογραφικής αφίσας Βασίλη Δημητρίου, του ΑΘΗΝΑΙΟΝ, μέσα από το οποίο ζωντανεύει σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση περισσότερος από μισός αιώνας κινηματογραφικής ιστορίας.
Διάρκεια: 17 λεπτά || Σκηνοθεσία: Γιάννης Χριστοφόρου || Παραγωγή 2015
Αμέσως μετά θα ακολουθήσει η προβολή της ταινίας : WHIPLASH (Χωρίς Μέτρο) με ελεύθερη είσοδο.
Με κάτι τέτοιες μανάδες εύχεσαι να ήσουν ορφανό.
Psycho (1960, Alfred Hitchcock)
Εν αρχή ήν ο Hitch. Όλα τά’πε ο μπαγάσας. Η μαμά Bates είναι πεθαμένη αλλά ταλαιπωρεί το γιό της ακόμα κι απ’τον τάφο και δεν τον αφήνει να σταυρώσει γυναίκα. Η Janet Leigh το μαθαίνει από πρώτο χέρι και άμα ήξερε τι θα πάθαινε θα έμενε πιο άλουστη ακόμα κι απ’τον Lemmy! Καλά να πάθει!
Carrie (1976, Brian De Palma)
Θρίαμβος! Η συνεσταλμένη Carrie (Sissy Spacek) τραβάει τον αλίμονο απ’τη θρησκόληπτη μάνα της (η φοβερή Piper Laurie γράφει ιστορία) και όταν η μικρή αποφασίζει να πάει στο χορό του σχολείου, και μάλιστα με γκόμενο, την περιμένει μια εξευτελιστική υποδοχή απ’τους συμμαθητές της που είναι τόσο κωλόπαιδα που αυτά του «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα» μπροστά τους είναι αγγελούδια. Έλα όμως που η Carrie έχει τηλεπαθητικές ικανότητες οπότε τα παίρνει στην κράνα και τα κάνει όλα λίμπα. Αμφότερες έλαβαν υποψηφιότητα για όσκαρ!
Friday the 13th (1980, Sean Cunningham)
Ντάξει είναι spoiler αλλά κάθε σινεφίλ που σέβεται τον εαυτό του το έχει δει οπότε ξέρει ότι ο δολοφόνος που ξεπαστρεύει τους έφηβους εκδρομείς της κατασκήνωσης δεν είναι ο διαβόητος Jason Voorhees αλλά η μάνα του (Betsy Palmer) που θέλει να εκδικηθεί για το θάνατο του γιού της.
Mommie Dearest (1981, Frank Perry)
Η πιο σκύλα μάνα του Hollywood, η Joan Crawford, ενσαρκώνεται στο πανί σ’αυτή την μεταφορά της αυτοβιογραφίας της κόρης της που φανταστείτε τι τράβηξε για να γράψει ολόκληρο βιβλίο με τα άπλυτα της μάνας της. Η ταινία σάρωσε τα βατόμουρα αλλά η Faye Dunaway στο ρόλο της Crawford δίνει ρέστα.
Angustia (1987, Bigas Luna)
Σ’αυτό το κρυφό διαμάντι των 80ς η μουρλή μάνα Zelda Rubinstein πείθει το βλαμμένο γιο της (Michael Lerner) μέσω υπνωτισμού ότι για να γλιτώσει απ’την ολική τύφλωση που τον απειλεί λόγω μιας πάθησης πρέπει να συλλέξει όσο περισσότερα ανθρώπινα μάτια μπορεί για να πάρει δύναμη απ’αυτά. Έτσι αυτός βγαίνει παγανιά και ξεματιάζει (κυριολεκτικά) όποιον βρει μπροστά του.
The Grifters (1990, Stephen Frears)
Η Anjelica Huston σε μεγάλη φόρμα και σε μια σχέση πάθους και αποστροφής με το μικροαπατεώνα γιο της John Cusack σε μια εκπληκτική ταινία με έντονες οιδιπόδειες αναφορές που στιγμάτισε τα 90ς.
Wild at Heart (1990, David Lynch)
Υποψηφιότητα για όσκαρ και για την Diane Ladd που κυνηγάει τον γκόμενο της κόρης της (το ζεύγος Nicolas Cage και Laura Dern δίνει ρέστα) μέχρι τα πέρατα του κόσμου. Και φυσικά ο Lynch στα καλύτερά του χτυπάει το Χρυσό Φοίνικα. Άξιος!
The Heart Is Deceitful Above All Things (2004, Asia Argento)
Στην πρώτη της σκηνοθετική προσπάθεια η λατρεμένη Asia στο ρόλο μιας ναρκομανούς, πόρνης μάνας. Ένα ατέλειωτο road movie με το μικρό της γιο να είναι το μεγαλύτερό της θύμα. Η τύπισσα είναι τόσο βαρεμένη που πριν ο μικρός πάει καλά-καλά σχολείο έχει προλάβει να τον κάνει τελειωμένη drag queen στολίζοντάς τον με κραγιόνια, κομπινεζόν και άλλα τέτοια αξεσουάρ!
Ma Mère (2004, Christophe Honoré)
Η Isabelle Huppert, η πιο ανώμαλη μάνα απ’όλες, αναλαμβάνει να μυήσει το δεκαεφτάχρονο γιο της στα μυστικά του έρωτα μόνο που το παρακάνει σ’αυτή τη μέτρια διασκευή του βιβλίου του George Bataille. Τόση είναι η διαστροφή που πέφτει εδώ μέσα που κάνει τη «Δασκάλα του Πιάνου» να μοιάζει με το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι.
Precious (2009, Lee Daniels)
Ύστερα από τόσες υποψηφιότητες επιτέλους και ένα κερδισμένο όσκαρ για τη μοναδική σκύλα μάνα που κατάφερε να το πάρει. Η υπέρβαρη Mo'Nique μας δείχνει την αποτρόπαια πλευρά του Χάρλεμ και η κόρη της έχει τραβήξει τόσα πολλά που θα έπρεπε να ανακηρυχθεί Αγία!
Θανάσης Ζελιαναίος
Για έκτη χρονιά η Ανεξάρτητη Πηλιορείτικη Ομάδα Δράσης - Α.Π.Ο.Δράσης και ο Αιγίλοπας – Δίκτυο για τη Βιοποικιλότητα συνδιοργανώνουν τη Γιορτή Παραδοσιακού Σπόρου και Οικολογικού Κήπου-μπαξέ σε μια προσπάθεια να διατηρήσουν ό,τι έχει απομείνει από τους παραδοσιακούς σπόρους και να διαδώσουν την ιδέα του οικολογικού κήπου. Το θέμα της φετινής γιορτής, που θα γίνει στις Σταγιάτες 9 και 10 Μαΐου είναι "Παγκόσμιες προκλήσεις και τοπικές δράσεις για τα κοινά αγαθά και την αυτάρκεια".
Θεωρώντας ότι η ποιότητα της ζωής μας είναι αδιαπραγμάτευτη κι έχει άμεση σχέση με την τροφή, το νερό, το περιβάλλον, αγωνιζόμαστε γι' αυτά κι ενώνουμε τη φωνή μας με το κίνημα των σπόρων και της βιοποικιλότητας, το κίνημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, το κίνημα των κατοίκων της Χαλκιδικής ενάντια στην εξόρυξη χρυσού και με τις φωνές πολλών ακόμη πολιτών σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας ενάντια στον εκφασισμό της καθημερινότητας μας και στη βίαιη αρπαγή των φυσικών αγαθών.
για το αναλυτικό πρόγραμμα της γιορτής πάτησε εδώ.
Την Κυριακή το απόγευμα, μετά τη γιορτή θα απογειώσουμε τα αερόστατα που είχαμε κατασκευάσει τις Απόκριες με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Άλλης Μεριάς.
