cine news 30 Αυγούστου

Καλησπέρα, καλησπέρα τι κάνετε; Σιγά-σιγά τελειώνει το καλοκαίρι και η επιστροφή στις επάλξεις γίνεται όλο και πιο έντονη! Εγώ θα σας χαλαρώσω όπως πάντα με ταινιούλες και όχι μόνο για να ξεφεύγετε από την ρουτίνα και την καθημερινότητα! 

Το πήρε το κορίτσι ο Μπράντ ο Πιτ! Σε μια μικρή, ιδιωτική τελετή παντρεύτηκε την Αντζελίνα την Τζολί στη Γαλλία, παρουσία λιγοστών φίλων και των παιδιών τους (πόσα έχουν 6; 7; 24;) όχι όμως και του Γιαν του Βόιτ, πατέρα της Τζολί που πληροφορήθηκε τον γάμο από τις ειδήσεις! Τριγμοί στο Σόι! Ο Ντέιβιντ Λίντς (αυτός ο εκκκεντρικός άνθρωπος, σκηνοθέτης, μουσικός, παραγωγός) αποφάσισε να κάνει ICE BUCKET CHALLENGE με καφέ! Και ποιον λέτε ότι προκάλεσε; Τον Βλαντιμίρ Πούτιν! Μάλλον θα φάει ένα ωραιότατο εμπάργκο! Ο Μάρτιν Σκορτσέζε θέλει να κάνει την ζωή των Ramones ταινία! ''Somebody put something in his drink.....''Ενώ στη Βενετία οι κριτικοί του εκεί φεστιβάλ συνειδητοποίησαν μετά από σαράντα επτά χρόνια καριέρας ότι Αλ Πατσίνο είναι μεγάλος ηθοποιός! Στη νέα ταινία του Μπάρι Λέβινσον ''The Humbling'' έγραψαν και είπαν τα καλύτερα! Κάλλιο αργά παρά ποτέ....κάποτε θα καταξιωθείς έστω και σε ένα φεστιβάλ της Βενετίας που έχει και πολλές γονδόλες...που έλεγε και η Δήμητρα!!!!

Για να δούμε ποιες ταινίες θα μας απασχολήσουν στα θερινά τα σινεμά και όχι μόνο. ''Μαγεία στο σεληνόφως'', ανάλαφρος και ρομαντικός όπως πάντα η ''ανωμαλιάρα τζαζιά της Νέας Υόρκης'' ο Γούντι ο Άλεν δεν παύει να επαναλαμβάνεται εδώ και σαράντα χρόνια! ''Lucy'', χαβαλό-περιπέτεια με την υπογραφή του Νικ Μπεσόν (βλ. Πέμπτο στοιχείο) με έντονες φιλοσοφικές αναζητήσεις και διθυράμβους για την ερμηνεία της Σκάρλετ από κριτικούς και κοινό! Για αυτό το λόγο δεν θα την δω ποτέ αυτή την ταινία! ''Αεροπλάνα 2: ''Ιπτάμενοι Πυροσβέστες'', συνέχεια του περσινού animation με έντονα οικολογικά μηνύματα όπως με ενημέρωσε ο Αρκτούρος!! 

Σήμερα είναι η Παγκόσμια ημέρα των εξαφανισμένων! Γιορτάζει ο Αλέξανδρος και η Αλεξάνδρα. Να τους χαιρόμαστε βρε! Σαν σήμερα η Philips παρουσιάζει για πρώτη φορά την κασέτα! Μέσο αποθήκευση ηχητικών πληροφοριών έγραφε στα manuals! 

Εδώ θέλω να αναφέρω κάτι σημαντικό! Μην τρομάζετε ξανά καθίστε στις καρέκλες σας! ''Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΜΠΟΜΠΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΘΕΡΙΝΑ ΣΙΝΕΜΑ'', θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του άρθρου που θα δημοσιεύσω αύριο στους New York Times! Το πέρασμα στην ψηφιακή προβολή, έχει τόσο μεγάλο κόστος (από 40.000 ευρώ και πάνω λένε οι εκτιμήσεις μου....) που για πολλούς ιδιοκτήτες θερινών σινεμά, ειδικά όσων δεν κόβουν πολλά εισιτήρια, είναι απαγορευτικό...μικρέ Salvatore....

Κλείνοντας αυτό το καταπληκτικό κείμενο σε δομή, ροή, λόγο, σκέψεις, θα γράψω λίγες κουβέντες για τον ''Βασιλιά της Μοναξιάς....''! Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σικάγο. Ξεκίνησε την καριέρα του ως stand up κωμικός. Πρωταγωνίστησε σε πολλές παραστάσεις του θεάτρου αλλά και του κινηματογράφου, φυσικά είχε ένα πετυχημένο πέρασμα και από την τηλεόραση κυρίως ως guest. Ήταν υποψήφιος πολλές για όσκαρ όμως μόνο μια φορά κατάφερε να το κερδίσει (Β Αντρικό) για την ερμηνεία του στην ταινία ''ο ξεχωριστός Γουίλιαν Χάντινγκ''. Λένε ότι τα παραμύθια έχουν αίσιο τέλος όμως το δικό του παραμύθι - γεμάτο δράκους, ιππότες, άστεγους - δεν έμελλε να είχε την ίδια κατάληξη και ο καθηγητής Parry που το τόσο ασχολήθηκε με τις ανθρώπινες σχέσεις και μίλησε για τον θρίαμβο του ανθρώπινου πνεύματος μας ''άφησε''να αναρωτιόμαστε που κρύβεται τελικά το ''άγιο δισκοπότηρο''; 

Π. Πόντικας.

Τα κορίτσια που κάποιος τα ξέχασε

Κορίτσια βαμμένα ελαφρά περπατάνε στα πεζοδρόμια της Αθήνας. Κορίτσια καθαρά και φροντισμένα με τρόπους όχι επιδεικτικούς κάθονται στα βαγόνια και κοιτούν έξω από τα παράθυρα. Κορίτσια νέα και όμορφα, συνετά πλάσματα. Κορίτσια με φλεβίτσες στα πόδια έντονες, που χτυπάνε ρυθμούς κάτω από τα λευκά δέρματα.

Κοπέλες νέες στα καθίσματα του τρένου. Παίρνουν το τρένο στις δώδεκα το μεσημέρι. Τα πρωινά κάνουν ότι προλάβουν από τα δικά τους. Τα κορίτσια αυτά ακούνε μουσική και είναι λίγο σοβαρά και άλλες φορές σκυθρωπά. Άλλα διαβάζουν μηνύματα στα κινητά… να πιάσουν λίγο την κανονική ζωή και να θυμούνται πως είναι αργότερο αυτό και εκείνο. Kάποια από εκείνα μιλούν ψιθυριστά στα ακουστικά και πίνουν πικρούς φραπέδες από πλαστικά ποτήρια και οι κυρίες δίπλα τις κοιτούν με σηκωμένο φρύδι και προσεκτικά και αυτά τα «μην με λερώσετε με τους καφέδες σας, δεσποινίς!». Μετά ασφυξία… και ζύμωση, όμως.

Δε γεννήθηκαν για να αλλάξουν τον κόσμο. Από κάποια ανασφάλεια ή από την μητρική προστασία τη σκανδαλώδη, θα μείνουν λιμνάζουσες. Τουλάχιστον, όχι μόνο κόρες. Κάτι ζουν, ανασαίνουν, περιεργάζονται. Καμία παρότρυνση βέβαια, καμία ενθάρρυνση από πουθενά. Και λίγο κουρασμένες τα κυριακάτικα απογεύματα ακολουθούν τις συνήθειες των άλλων.

Κορίτσια που δε θα πάνε ταξίδια. Κορίτσια που έχουν φιλότιμο. Κορίτσια που τους έμαθαν πως ο έρωτας είναι παντοτινός. Κορίτσια με ευαισθησίες.

Κορίτσια που αργότερα θα γίνουν θλιμμένες μάνες, που τα παιδιά τους θα ξεριζώνουν τα μαλλιά τους από την έλλειψή τους και θα μπήγουν τα καρφιά πιο βαθειά για λίγη προσοχή και αγκαλιά. Μα εκείνες θα δουλεύουν για να πλάσουν. Αλλά αυτά τα νήπια δε θα καταλαβαίνουν από ωράρια, γιατί η αγάπη δεν έχει ωράριο.

Κορίτσια που θα έχουν κορνίζες στις κουζίνες από χαρούμενες σκηνές. Τα καδράκια θα είναι κρεμασμένα σε ένα μικρό λεπτό καρφάκι. Αιωρούμενο πορτρέτο στο τούβλο καρφωμένο να βάλλεται εύκολα από τις αναπάντεχες ριπές αέρα του φωταγωγού. Η φωτογραφία θα είναι τετράγωνη και λίγο φλουταρισμένη. Το καδράκι θα είναι οβάλ. (Τι απροσεξία! Τι τσαπατσουλιά!) Γυαλί δε θα υπάρχει να ασφαλίσει τη στιγμή εκείνη της φωτογραφίας. Τα γέλια θα πιτσιλίζονται από τις αχνιστές σάλτσες και τα αυγοκομμένα ζουμιά. Που και που, όταν θα έχουν χρόνο… άμα βρίσκουν, ίσως της ρίχνουν και ένα πέρασμα με το βρώμικο το πανί, το κουρέλι από την παλιά τριμμένη φανέλα του μπαμπά τους. Θα την κοιτούν τα πρωινά και μια μικρή σπιθίτσα θα ξεπετάγεται από την τελευταία βλεφαρίδα τους.

Τα κορίτσια αυτά έχουν κουρασμένα μάτια, μα αυτό δείχνει φρονιμάδα. Έχουν περίφημους λαιμούς και λεπτεπίλεπτες λευκές μπουκίτσες για άκρες δαχτύλων.

Α… θυμήθηκα τώρα πως αυτά τα κορίτσια δε μπορείς να τα βρεις όσο και να τα ψάξεις τα απογεύματα, μα ούτε και τα Σάββατα τα πρωινά. Και αν θες να τα κάνεις παρέα και να τα καταλάβεις, θα πρέπει να θυμάσαι πως έχουν δικές τους λέξεις και βάζουν σταυροπόδι τα γέλια τους. Λίγα ζητούν και πιο λίγα ορέγονται. Τρώνε δέκα πράγματα μονομιάς και αυτό έχει μια επίμονη γοητεία.

Κάποια από αυτά κλαίγουν. Δεν είναι κάθε μέρα Δευτέρα να ξεχάσεις το μικρό σου το παιδί που κρατάς από το μικρό το δαχτυλάκι και σου θυμίζει τη νοσταλγία, τη μελαγχολία και το παιδικό το χάζεμα.

Άλλα γελούν, αλλά δε ξέρω γιατί. Μάλλον επειδή είναι έξοχα κορίτσια, αλλά κανείς δε βρέθηκε να τους το πει.

Αυτά τα κορίτσια με τα καστανά μαλλιά, που έχουν και κόκκινες τούφες και λίγο πασπαλισμένη σκόνη στραφταλίζει κάπου αθέατα από τους πολλούς, δεν ήταν άτυχα. Μην το βλέπετε έτσι. Αλλά δε θα σας αφήσουν να το δείτε έτσι και αλλιώς. Αλλιώς είναι αυτά τα κορίτσια.

Εγώ χαίρομαι που υπάρχουν.

Βέρα J. Φραντζή

για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ. 

έρωτας και απόγνωση στα χρόνια του fb

Αγαπητή Έφη, 
Πήρα το θάρρος να σου γράψω γιατί παρακολουθώντας σε καιρό, μπορώ να πω ότι έχεις απ΄ τα πιο ενδιαφέροντα προφίλ κι έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να χαζεύει με τις ώρες, τις φωτογραφίες σου. Πραγματικά, θαυμάζω την αισθητική σου κι εσένα την ίδια φυσικά. Εδώ και 2 μήνες έχω χωρίσει με έναν άνθρωπο που ήμουν και είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του. Παραμένουμε φίλοι στο facebook και παρά τις προσπάθειες μου να του κεντρίσω και πάλι το ενδιαφέρον, δεν γίνεται τίποτα. Ο μόνος τρόπος πιστεύω θα ήταν να με βοηθήσεις εσύ, ναι εσύ. Θα ήθελα να γίνω ηρωίδα σου, να σκεφτείς κάτι για μένα και να κάνουμε έτσι κάποιες λήψεις, ξέρω ότι θα με αναδείξεις, ξέρω ότι μπορείς να τον κάνω και πάλι να με προσέξει. Από πλευράς μου, μπορώ να σου δώσω ένα φωτιστικό από αυτά που φτιάχνω με βότσαλα ή μπορείς να μπεις και στην σελίδα που σου έστειλα και να διαλέξεις εσύ. Περιμένω, νέα σου, Λ…

μαλακίες

Ανοίγω τα μάτια.
Είναι υπέροχη το πρωί.
Ένα χάδι, ένα φιλί και η μέρα ξεκινά.
Απόγευμα μόνος αφήνομαι στις σκέψεις.
Μου λείπει.
Βράδυ βλεπόμαστε, τσακωνόμαστε,
λίγο πριν το ξημέρωμα με διώχνει.
Ανοίγω τα μάτια.
Μόνος.
Μια μέρα, ένας μήνας, ένας χρόνος, ένας αιώνας.
Ανοίγω τα μάτια.
Θαυμάζω τα λακκάκια στα χείλη της.
Ξυπνάει και χαμογελάει
αγκαλιά, ντύσιμο, δουλειά.
Με περιμένει σαν σχολάσω.
Φιλί, χαμόγελο.
Βράδυ, ποτό, χάδια, κόμποι στο λαιμό,
απομακρύνεται και φεύγει μακρυά.
Ανοίγω τα μάτια.
Μόνος.

Η μόνη μου παρηγοριά στη φυσική.
Ξέρω ότι σε κάποιο παράλληλο σύμπαν θα κάνω
λιγότερες μαλακίες...

 ΓιωργοΣ

πως να χωρέσουν δυο ζωές σε ένα pdf?

κάθε φορά που σε συναντώ το αυτοκίνητό σου αλλάζει χρώμα, ώσπου κατάλαβα ότι ταξιδεύουμε στην κοιλιά ενός χαμαιλέοντα κι είμαστε η επόμενη εκσπερμάτιση του. 
μια νοικοκυρά χαμαιλεόντισσα θα μας αναθρέψει σε μεγαλοαστική μεζονέτα στη Νέα Σμύρνη. στον τοίχο σου θα έχεις αφίσες του Τζεφ Μπρίτζες και εγώ του Γιόχαν Κρόϊφ και του Ντέιβιντ Μπόουι (μην τον ξαναπείς Μπάουι)
στο τρόλεϊ που θα μας πηγαίνει στο κέντρο για να δώσουμε το lower θα φιληθούμε για πρώτη φορά.
με τον μπικ θα μου ζωγραφίσεις ένα τατού στο μπράτσο και θα πεις σε όλες σου τις φίλες τα χείλη μου είχαν τη γεύση θάλασσας  
στο άλσος τον Ιούνιο θα με αφήσεις να εξερευνήσω το σουτιέν σου. θα αγγίξω για πρώτη φορά σατέν και γυναικεία ρώγα. 
ο έρωτάς σου σιγά σιγά θα με αφυδατώσει σαν αλκοόλ. θα μάθω να λατρεύω το σκοτάδι, να ψάχνω συμβολισμούς σε άδειες μητροπόλεις. σε σώματα πολλά θα γράψω τις ιστορίες μου, τα φουστάνια θα είναι η έμπνευσή μου και οι καμπύλες τους, εξάρτησή μου. μα μόνο ένα όνομα θα ψιθυρίζω στις πρόστυχες προσευχές μου.
όταν πια αποκρυπτογραφήσω τον χάρτη που άφησες πίσω για να έρθω να σε βρω στον ερημωμένο φάρο θα έχει φτάσει το φθινόπωρο. τα περιοδικά θα βρέχονται στα περίπτερα της πλατείας.
άργησα μα κατάλαβα.
δεν θα πιστέψω ξανά σε ατελέστατους θεούς.
θα κάτσω δίπλα σου στο παγκάκι. χωρίς εισαγωγή, χωρίς φιλί στο μάγουλο θα σου μιλήσω για τα χρόνια που μεσολάβησαν. αυτή τη φορά θα είμαστε μαζί.

Γιώργος Τρίκερι

δυο

Σ έχω δει στα πιο απίθανα μέρη. Κοντά. Μακριά. Δίπλα μου. Δίπλα σε άλλους.  Ήσουν πάντα εδώ όταν έκλαιγα. Ήσουν εδώ όταν γελούσα. Ήσουν εδώ ακόμη κι όταν δεν ήσουν εδώ. Κάποτε σε είχα ερωτευτεί. Κάποτε σε είχα χάσει. Μα ποτέ ξεχάσει. Τα χρώματα άρχισαν να ντύνονται ασπρόμαυρα. Οι αναμνήσεις μου μαζί σου να αποστασιοποιούνται. Το πρόσωπο σου αχνό. Το άρωμα σου ξεθύμανε. Ύστερα άρχισα να νιώθω πως χωρίς εσένα δεν είμαι εγώ. Είμαι κάποια άλλη που συμπαθώ λιγότερο. Σε αναζήτησα. Πόσες ζωές πρέπει να ζήσω μαζί σου και χώρια σου για να καταλάβω; Για να καταλάβω τι; Δεν θέλω τίποτα να καταλάβω. Μπορώ όμως να μην σε χάσω ξανά;
Και δεν φοβάμαι να το πω. Όχι, δεν φοβάμαι τίποτα. Θα φοβόμουν αν ήμουν θαρραλέα. Είμαι δειλή και τολμάω. Κι ας φοβηθώ. Δεν φοβάμαι να φοβηθώ. Δεν δειλιάζω να τολμήσω. Τολμάω να διαλυθώ για πολλοστή φορά. Τολμάω να λυθώ στα χέρια σου και να μαζευτώ ξανά. Μείνε εσύ κι εγώ τολμάω! Εμάς!

Δεν έλειψες ποτέ. Κάθε φορά εσένα ερωτευόμουν σε διαφορετικά πρόσωπα. Κάθε φορά μαζί σου τελείωνα σε κάθε σεξουαλική μου συναναστροφή. Μόνη μου μαζί σου. Με άλλες μαζί σου πάλι. Σε κάθε βαθύ οργασμό μου άναβε ένα φωτάκι να μου δείξει πως δεν ήσουν εσύ αυτή που μου τον πρόσφερε.
Σταμάτα να με διαβάζεις. Έλα να τα πούμε από κοντά. Στα ίσια. Με ουίσκι και πούρο. Να ξεκαθαρίσουμε σαν άντρες κι ύστερα να πέσουμε στο κρεβάτι σαν γυναίκες. Σαν ότι πιο ερωτικό έπλασε η σοφία του παντοδύναμου. Δυο γυναικεία κορμιά ενωμένα γεμάτα πόθο κι οργασμό. Τόλμα. Θα τα πούμε όλα τούτη τη φορά. Και θα τα πιστέψουμε. Πριν γίνουμε ένα. Πριν γίνουμε εμείς.
Εμείς υπάρχουμε λίγο πριν γίνουμε εμείς. Μετά το εμείς γινόμαστε δυο. 

Δ.Π.Β.

Ανδρός/έρωτας, τα σύκα_:_____________

photo by Yoans

                                                            Όλα τα σύκα είναι γευστικά. Κάθε σύκο έχει τη δικιά του, ξεχωριστή, γεύση

Είμαι βρώμικος. Δεν είμαι εγώ, είναι η Κοινωνία. Φαντάζομαι αυτήν και ένα κρεβάτι. Αρκεί και ο πάγκος της κουζίνας. Η κοινωνία στα τέσσερα, πελάγη. Σταματάω. Δεν είναι ότι δεν έχω έμπνευση. Είναι τα μάτια του-αυτή τη στιγμή πάνω μου. Είναι η επόμενη μέρα. Αυτός όρθιος, καπνίζει, εγώ στο τραπέζι της κουζίνας, γράφω. Λέει γεια. Στη πραγματικότητα δε θέλει τίποτα να πει. Βαριέται. Ούτε ο ίδιος δεν κατάλαβε ποια στιγμή της στιγμής βαρέθηκε. Θέλει να είναι ευγενικός. Μιλάει γιατί έτσι λέει συνεχίζονται οι σχέσεις. Του λέω ότι δεν μου αρέσουν οι ευγένειες. Μου λέει, το ξέρω. Κοιτάω τα χέρια του - μικρά άκομψα λουκάνικα. Είναι τα χέρια όνειρα που πλησιάζουν. Και το να έρθεις κοντά με κάποιον απαιτεί λεπτότητα. Δεν θα κρατήσει για πολύ. Το ξέρουμε γι’ αυτό και έχουμε μυστικά συμφωνήσει να μην ερωτευτούμε. Ήταν μια εύκολη απόφαση(… ) Τρώμε χωριάτικη με κάπαρη και σταφίδες. Τα κορμιά μας έρχονται κοντά. Το επιτρέπουμε. Δροσίζομαι από τα μπούτια του και αφού εγώ δροσίζομαι, αυτός θα θερμαίνεται. Τα μικρά λουκάνικα τολμάνε να πλησιάσουν. Εγώ κοιτάω μπροστά. Ούτε θέλω, ούτε μπορώ να κινηθώ. Πιάνει την ευαισθησία μου. Τη χαϊδεύει. Το σώμα αντιδρά. Γνωρίζομαι με το παντελόνι του. Το βάρος μας πέφτει στο κρεβάτι. Τα σεντόνια είναι δροσερά. Με γυρνάει στα τέσσερα. Είμαι ένας γαλαξίας. Η γέννηση μου ήταν ένα θαύμα. Καλοκαίρι. Μακάρι να είναι αγόρι. Έτσι θα μεγαλώσει. Έτσι θα νιώθει. Δεν με γνώρισε έτσι. Αλλά ίσως έτσι να με ήθελε περισσότερο. Ψηλαφίζει τη μαύρη τρύπα του διαστήματος. Διερευνά. Μήπως ξέρει κι αυτός ποια ευαισθησία θέλει να αγγίξει. Δεν μπορείς να εκφράσεις το μυαλό σου. Μεσολαβεί δέρμα και δέρμα. Αυτά που θέλει γρήγορα τελειώνουν. Αν προφυλαχθούμε θα τελειώσω. Ας είναι. Ο χρόνος περνάει και εγώ ταξιδεύω. 
Αν σου έλεγα να μείνεις θα έμενες; Αν είχες που να μείνεις; Σταμάτα να ψηλαφίζεις. Η απόφαση είναι καλή. Βγήκαμε από τη θάλασσα παγωμένοι κι η καρδιά μας ήταν μαύρη. Ήσουν θυμωμένος. Ήθελες κάτι να αποφασίσεις. Δεν θα υπήρχε επόμενη μέρα. Το νησί γεμάτο σκαλιά. Συνηθίζεις να παίρνεις το βάρος από τη πλάτη μου. Η νύχτα εξαντλήθηκε. Παίρνουμε διαφορετικές κατευθύνσεις. Κάτι μέσα μας ήθελε και άλλο. Και κάτι άλλο δεν ήθελε τίποτα. Δεν μπορείς να εκφράσεις το μυαλό σου… λες και λες. Η σεξουαλικότητα φθίνει.

(…)

Ήρθα ξανά. Πρέπει να πίνεις νερό, όπως τα λουλούδια… 

Ήταν δύσκολο να επιστρέψω και έτσι το έκανα εύκολο. Δεν αντέχω ούτε τη σκέψη της πιθανότητας να είμαι παρείσακτη. Εδώ είναι το μονοπάτι, δεν χάθηκε. Ίσως χάσαμε λίγο από το παλιό μας εαυτό, αυτόν που τώρα θα ήξερε. Ο καινούργιος δεν ξέρει ούτε να περπατάει, ούτε να κολυμπάει και το να πετάξει είναι μάλλον αδύνατο. Η μηχανή διαλύθηκε τη νύχτα της εξάντλησης. Δύο άνθρωποι γυμνοί ο ένας απέναντι στον άλλο. Ανήμποροι στη πραγματικότητα που δεν θέλουνε να εξωραΐσουν. Να τη μεταμορφώσουν σε κάτι άλλο. Όλη η ομορφιά είναι πικρή. Δεν σε θέλω. Δεν με θέλεις. Ερωτηματικό. Αποχαιρετάμε την τέλεια κουρδισμένη μηχανή. Πλασμένη για έρωτα. Οι παλιοί εαυτοί κλαίνε. Έχω πάνω μου τη Κοινωνία. Δεν θέλω να σε μολύνω. Είσαι αγνός. Είμαι. Ερωτηματικό. Που θα βρω κάποιον να μου φερθεί σα σκυλί; Που θα βρω κάποιον να με αγαπάει απόλυτα; Προτρέξαμε για τη μέγιστη συμπύκνωση της  ρομαντικής μας ιστορίας. Τη φάγαμε τη Λόλα τη στιγμής. Τη καννιβαλήσαμε. Τη πληρώσαμε ακριβά και χαλάλι μας! Το μυαλό μας εκφράστηκε. 
Δέρμα και δέρμα. Απροσπέλαστο. 
Επιστρέφω στην επόμενη μέρα. Η ώρα της χωριάτικης, η απόλυτη απόλαυση. Λικνίζομαι ρυθμικά. Το ελάχιστο που μου επιτρέπω για να εκφράσω αυτήν την ατελείωτη ηδονή που με κατακλύζει. Αμφιβάλλει για τις εκφράσεις μου. Γεμίζω το ποτήρι του νερό. Σε εμένα βάζω μόνο όσο χρειάζομαι πραγματικά. Γιατί δίνω τόση προσοχή στις λεπτομέρειες. Πρέπει να πίνεις νερό, όπως τα λουλούδια… Φτιάχνει τσάι. Να φτιάξουμε και χαμομήλι για το ματάκι σου. Είμαι λίγο μαμά ε;. Ναι. Συγνώμη. 
Βλέπουμε εικόνες. Ανθρώπους ή τοπία; Χρώματα. Τα κορμιά μας πάλι κοντά. Είναι γοητευτικός και θα μπορούσα να του δώσω τα πάντα. Με γδύνει αργά. Θέλεις να τελειώσεις με το χέρι μου; Αυτά που θέλω με σκοτώνουν. Εσύ; Θέλεις να κατέβεις χαμηλά να δεις πως εκρήγνυνται τα θαύματα; Άστο. Ξέχνα το. Δεν είπα τίποτα. Δεν έχει καμία σημασία η διαδοχή των εικόνων. Γύρνα με ξανά στα τέσσερα και εξαφανίσου. Δεν έχω άλλο. Τι; Δεν έχω άλλο. Καύλα! Εγώ μόνο αυτό έχω. Σε μισώ και σε θέλω. Τα σώματα παίζουν με τη βραδύτητα. Τσιμπήματα και χάδια. Ηρεμούν. Κοιτιούνται. Ξεκόλλα… θα ερωτευτούμε.

Άντε και γαμήσου.

Όλοι αναζητάμε τη τρυφερότητα μα όταν η καρδιά είναι δεμένη τα χέρια και τα πόδια τινάζονται βίαια. Το μυαλό εκφράστηκε. Το παίρνω από την αρχή, της αρχής μήπως γίνω πιο ενδιαφέρον.

Όπα! Θα σε πατήσω. Άουτς! θα με πονέσεις.

Ήταν σκοτεινά. Σε πρόσεξα και ήθελα να με προσέξεις. Άρα η κατεύθυνση που πήρα με φόρα προς τα πάνω σου ήταν σωστή. Δε κοίταξα πίσω. Μονοπάτι δεν υπήρχε. Και ούτε θα θυμόμουν αυτά τα λόγια αν δεν μου τα θύμιζες. Άμα εκείνη τη στιγμή με ακολουθούσες στη σκηνή, αν η σκηνή ήταν πάνω σε ένα σύννεφο, αν είχαμε τη τόλμη… θα είχαμε ικανοποιήσει κάθε τρελή μας φαντασίωση. Όταν δύο σεξουαλικά παθητικά όντα αναλαμβάνουν δράση ο σαδομαζοχισμός είναι μια ενεργή ιεροτελεστία. Εκτός αυτού του ιερού τόπου αυτά τα δύο άτομα είναι τα πιο αγνά και ευγενικά όντα του πολιτισμού τους. Εκτός πραγματικού εαυτού και εντός πολιτισμού, άγονται και φέρονται. Εκτός εαυτού με τη «κακή» έννοια δεν βγαίνουν ποτέ, εκτός αν τους χορηγηθεί κάποιου είδους διεγερτική ουσία. Το πήγαμε φυσιολογικά. Ανώδυνα. Θεατές μιας άλλης ιεροτελεστίας, θεατών. Βήματα αργά προς τα πίσω. Βλέμμα και γέλιο. Βλέμμα και γέλιο. Βραδύτητα. 
Άκου, πρώτη φορά το ζω αυτό. 
Πρώτη φορά κοιτάω και γελάω.

(…)

Κανείς δεν ήθελε τίποτα, αλλά και οι δύο ποθούσαν να γίνουν όλα. Το είδα σαν να είσαι εσύ ο κυνηγός και εγώ το θήραμα σου. Και ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια πού ήταν σαν, σαν, σαν πριγκίπισσες. Σκυλόψαρα που θέλουν δούλους, να τους πνίξουν σε ιερά όργια. Αναίμακτα και ψυχρά τα τρυφερά κορμιά τους. Τα Σόδομα και τα Γόμορρα προνόμιο της ελίτ. Δούλοι της καρδιά τους, απέτυχαν να ρισκάρουν και να κερδίσουν μέγεθος αληθινό. 
Συνεχίζουμε το μονοπάτι. Κλέβουμε σύκα από αυλές και χωράφια. Τα μοιραζόμαστε. Είμαστε χαρούμενοι. Μου λέει κάτι για τα μαλλιά μου. Στιγμές, νιώθω σαν να έχουμε μπερδέψει τη πούτσα με τη βούρτσα. Αντιστεκόμαστε στην έκφραση της ομορφιάς της ζώσας πραγματικότητας για να μη πληγωθεί κανείς από τη ματαίωση της. Τουλάχιστον εγώ αυτό κάνω (…) Αν μπορούσε να μου εκφράσει το μυαλό του… Κάνω μεγάλη προσπάθεια να μη τον κοιτάω συνέχεια. Να μην τον φάω. Κλέβω από την υπερπροσπάθεια και τον παρατηρώ. Δεν είναι αυτός το Αδύνατο που αναζητάω (;) Κάτι τέτοιο θα αναρωτιέται και αυτός. Ίσως αργότερα να υποφέρω για την αδικαιολόγητη δειλία μου, ίσως αργότερα να κατηγορεί τον εαυτό του που άφησε ένα τέτοιο αγριολούλουδο να φύγει. Χρώματα. Άνθρωποι και τοπία. Η σχετικότητα της ομορφιάς περιορίζει τις αισθήσεις μας και τα λοιπά. ΠΑΡΑΚΑΛΩ αν είναι ψέμα, ας μου απαντήσει κάποιος, γιατί νιώθω τόση τρυφερότητα; 
Πρέπει να το πάρω από την αρχή. Είμαι βρώμικη. Η γέννηση μου ήταν ένα ανεπιθύμητο θαύμα. Κορίτσι!!! Προσπάθησα να αυτοκτονήσω με το λώρο ένα ζεστό αυγουστιάτικο καλοκαίρι γιατί ένιωθα παρείσακτη. Να τη χαίρεστε! Το βάρος της κοινωνίας πάνω μου. Κάθε άνθρωπος ένας λώρος που με τρέφει και με πνίγει. Θα τον θυμάμαι πάντα με το λινό του πουκάμισο και το αστραφτερό χαμόγελο. Μακάρι να με σκέφτεται και να μη μετανιώνει για τίποτα  
(για ότι έγινε, ότι δεν έγινε). 
Μου έκοψε ένα συκαλάκι. Το καθάρισα. Το έφαγε, και ελπίζω να το απόλαυσε. Αυτό ήταν

(…)

ένα μακρύ ταξίδι,

(και ο κλήρος πέφτει στους Αγγέλους)

                                                                                       by λαλώ

Cine news 2 Αυγούστου

Της...κακομοίρας γίνεται στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου! (Ο Πόλεμος μόλις άρχισε, εξάλλου είναι της ''μόδας'' τώρα τελευταία οι Πόλεμοι...). Το νέο υπέροχο trailer για το ''birdman'' του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου είναι γεγονός ενώ είδα και το trailer της ταινίας ''Guardians of the Galaxy'' και σας διαβεβαιώνω ότι θα είναι το πιο απολαυστικό blockbuster της χρονιάς! H Τζέσικα Τσαστέιν επιστρέφει ως σαγηνευτική ''Σαλώμη'' του Αλ Πατσίνο με μια διπλή προβολή το ντοκιμαντέρ και η ταινία που έμειναν στο περιθώριο μετά την παρουσίαση στη Βενετία το 2011, βρίσκουν τελικά το δρόμο τους προς τις αίθουσες. Στις 18 Δεκεμβρίου θα βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία ''Hobbit: The Battle of Five Armies'' το πρώτο teaser έδωσε στην δημοσιότητα ο Πίτερ Τζάκσον....
Πάμε τώρα να δούμε ποιες ταινίες θα μας απασχολήσουν. Μια μελωδική κωμωδία, μια ΞΕΚΑΡΔΙΣΙΤΚΗ Ισπανική ιστορία, ένα Γαλλικό αστυνομικό θρίλερ, μια περιπέτεια με το ''καυτό'' δίδυμο Στέιθαμ – Λόπεζ και μια Ιταλική κωμωδία των 70οs! Αναλυτικά οι τίτλοι των ταινιών: ''Marina'', ''Σούπερχόνδριος'', ''Έρωτας...αλλά Ισπανικά'', ''Parker'', ''Έλα να πάρεις τον καφέ μας''...
Σαν σήμερα έγιναν διάφορες μάχες όπως η Μάχη της Χαιρώνειας, των Καννών, ενώ το Ιράκ εισέβαλε και κατέβαλε το Κουβέιτ (Ξαδελφάκι των Η.ΠΑ.) στον Α' Πόλεμο του Κόλπου! Επίσης σήμερα είναι Ήμερα μνήμης του ολοκαυτώματος των Ρομά (Τσιγγάνων). Αν ζούσε σήμερα ο ''Τέταστιος'' Πίτερ Ο, Τουλ θα είχε γενέθλια. Για μένα μία από τις καλύτερες ερμηνείες του και ίσως μια από τις καλύτερες ερμηνείες όλων των εποχών είναι στην πολυαγαπημένη ταινία ''Η Νύχτα των Στρατηγών''...  
Δεν θα το κρύψω το κείμενο αυτό περιέχει πολλές αναφορές και λέξεις όπως ''πόλεμος'' ή ''μάχες''! Ίσως το κάνω επίτηδες! Ίσως και εγώ όπως και ο Χαβιέ Μπαρδέμ και η Πενέλοπε Κρούζ μέσω της ανοιχτής τους επιστολής προς το Ισραήλ, ζητάνε Ειρήνη. Τίποτε άλλο! Από το 1897 έως και σήμερα το Παλαιστινιακό είναι στην επικαιρότητα και δεν νομίζω μια επιστολή να αλλάξει κάτι, εξάλλου όλοι είναι ειρηνιστές ανάμεσα σε δύο πολέμους. Είναι σαν να είσαι χορτοφάγος ανάμεσα σε δύο γεύματα (είμαι κυνικός....I know...).
Πλέον Αύγουστος όλοι σας ετοιμάζεστε για τις καλοκαιρινές σας διακοπές στα νησιά, στα βουνά αλλά και στις μεγαλουπόλεις (φύγετε να περπατάμε με την ησυχία μας στο κέντρο της Αθήνας τρώγοντας παγωτάκι και χαζεύοντας τα graffiti στους τοίχους...) εγώ θα σας προτείνω κάποιες ''καλοκαιρινές'' ταινίες για να ανέβει περισσότερο η θερμοκρασία...μιας και το σινεμά δεν κοιτάζει διακοπές και αργίες! ''Τα σαγόνια του καρχαρία'', ''Σιωπηλός Μάρτυρας'', ''Τσίου...'' και την αγαπημένη μου καλοκαιρινή ταινία ''Ο Πρωτάρης''....
Ατάκα της εβδομάδας που πέρασε: ''We tortured Some Folks''!!!
Καλό Καλοκαίρι

Π. Πόντικας. 
σε φιλώ για τώρα, μικρή μου νεράιδα, να με σκέφτεσαι 

just do it

Ξεδίπλωσέ με στον κόσμο που ξυπνάς…
Κούρδισέ με στην πρωινή σου αργοπορία. Ξέπλυνέ με στις νυσταγμένες σου παλάμες. Βούρτσισέ με στο σμάλτο των σφραγισμένων σου δοντιών. Φιλτράρισέ με στην καυτή σου καφετιέρα. Μαγνήτισέ με στην πόρτα του ψυγείου σου.
Ταξίδεψέ με στις ράγες του μεταλλικού σου φερμουάρ. Πέρασέ με στις φιλντισένιες χάντρες του κολιέ σου. Στρίμωξέ με στο ακατάστατο τσαντάκι σου. Κλείδωσέ με στην κυλινδρική σου κλειδαριά.
Ανάφλεξέ με στη μουτζουρωμένη μηχανή σου. Ζάλισέ με στις αλουμινένιες ζάντες σου. Δάγκωσέ με στα κεραμικά σου φρένα.
Στάθμευσέ με στην τροχήλατη καρέκλα σου. Άγχωσέ με στους ξέφρενους ρυθμούς των ραντεβού σου. Πάχυνέ με στις οριζόντιες ρίγες του ημερολογίου σου. Τσαλάκωσέ με στις μουτζουρωμένες σημειώσεις σου.
Ζέστανέ με στο μεσημεριανό σου γεύμα. Άπλωσέ με στο γυάλινο τραπέζι σου. Λέρωσέ με στην άνοστη σάλτσα σου.
Βύθισέ με στην πορσελάνινη μπανιέρα σου. Εξάτμισέ με στα αιθέρια έλαιά σου. Φύσηξέ με στα γρανιτένια σου πλακάκια. Δάκρυσέ με στο θολό σου τον καθρέφτη.
Κυνήγησέ με, στα πλήκτρα του ξεκούρδιστου πιάνου σου. Βίδωσέ με στο πορτοκαλί σου πορτατίφ. Άναψέ με στη ζημιογόνα λάμπα σου. Διάβασέ με στο πυκνογραμμένο σου βιβλίο.
Νύσταξέ με στον καρό σου καναπέ, κλείσε τα μάτια και ξαναδίπλωσέ με…

Γεωργία Καλδάνη

panx rufiana

υπέροχο πράγμα η δημοκρατία. οι βολεμένοι κι οι ανέραστοι εκλέγουν για αφεντικά τους ανεπρόκοπους που είναι κι αυτοί ανέραστοι. 
αμφότεροι φορούν ακριβά κουστούμια κι οδηγούν γυαλιστερά αμάξια για να ξεχωρίζουν από τους κουρελήδες που δουλεύουν στα εργοστάσια (από που βγαίνουν τα γυαλιστερά αμάξια, τα αεροπλάνα κι οι βόμβες που θα βρούμε μπροστά μας αργότερα) και στα φαστφουντάδικα για ένα ξεροκόμματο και ζουν με την φρούδα ελπίδα ότι κι αυτοί μια μέρα θα αναρριχηθούν στη κοινωνική κλίμακα και την τροφική αλυσίδα.
θα γίνουν κι αυτοί βολεμένοι, ανεπρόκοποι και ανέραστοι.
αυτοί με τα ακριβά κουστούμια τα βράδια βγαίνουν στις τηλεοράσεις και βρίζονται μεταξύ τους για να τους βλέπουν οι κουρελήδες από τον ξεχαρβαλωμένο καναπέ τους και να τους παίρνει ο ύπνος ο βαθύς και δίκαιος.
τα ακριβά κουστούμια με τα λεφτά που μαζεύουν από τις διαφημίσεις πηγαίνουν σε δεξιώσεις συνοδευόμενοι από τις λιποαναρροφημένες κυρίες τους για να τιμήσουν την τόσο καλοκουρδισμένη  δημοκρατία.
αφού αφήσουν τις κυρίες στις οχυρωμένες επαύλεις μπαίνουν στα γυαλιστερά αμάξια και πηγαίνουν σε πορνεία να κάνουν φτηνό, αγοραίο σεξ με τις θυγατέρες των κουρελήδων που μια μέρα θα βγουν κι αυτές στη τηλεόραση να δει ο κόσμος το λαμπερό τους χαμόγελο.
όλοι μαζί τη Κυριακές πάνε στην εκκλησία για να τους ζευγαρώσουν οι χοντροί παπάδες να γεννήσουν παχύσαρκα ασθματικά παιδιά που στο λαμπρό δημοκρατικό μέλλον θα επανδρώσουν 
τα αεροπλάνα που ρίχνουν τις βόμβες
τα πανεπιστήμια που οι αεροναυπηγοί σχεδιάζουν τα αεροπλάνα που ρίχνουν τις βόμβες
τις εφορίες που συλλέγουν τους πόρους για τη λειτουργία των πανεπιστημίων
τα δελτία ειδήσεων που ενημερώνουν τους κουρελήδες για τους βομβαρδισμούς σε κάποια μακρινή χώρα  για να νιώθουν κι αυτοί ευλογημένοι που οι βόμβες δεν κατέληξαν στα δικά τους κεφάλια.
τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο γίνεται τηλεμαραθώνιος για τα ανήλικα θύματα των βομβαρδισμών κι έτσι όλοι κοιμούνται ήσυχα και δημοκρατικά τις νύχτες.
κανείς δεν ακούει τους αλήτες στα σκοτάδια να ψάχνουν τον έρωτα και την ποίηση.

Γιώργος Τρίκερι

επιμύθιο: έναυσμα για το κείμενο είναι η επικαιρότητα των ημερών, οι καμπάνες της γειτονικής εκκλησίας που ηχορυπαίνουν την γαλήνη των κυριακάτικων πρωινών και η ταινία Revolutionary Road που είδα χτες βράδυ. την ώρα που το πληκτρολογούσα άκουγα το Our Man in Paris του Dexter Gordon και επανήλθα στη πρότερη νιρβάνα κατάσταση μου.

η χτεσινή νύχτα

Collage by Pancho Panoptes

Μπρούκλιν 2015

ξυπνάει βιαστικά σαν την μητρόπολη που την γέννησε
ρουφάει τον καφέ, δαγκώνει τα παγάκια
θαυμάζει το κορμί της στο καθρέφτη 
πρωινή άσκηση αυτοεκτίμησης το λέει
με τέτοιο κορμί δικαιούται να λέει ότι θέλει
σηκώνομαι και της χαρίζω ένα σπονδυλικό χάδι
και δυο πειρατικά φιλιά
-άσε με, θα αργήσω
λέει και κολλάει πάνω μου
μελετημένα σαν μπαλαρίνα
που τρίβει τη πλάτη της στον τοίχο
για να μου δείξει πως δεν με έχει ανάγκη
απλώς με θέλει
κοιτώ τα υγρά χνάρια στη κοιλιά της
τα πλουμιστά χρώματα του Κλιμτ
στο φουστάνι που πάει να φορέσει
πετάει το πόθο μου στο τσαντάκι της
μαζί με τα κλειδιά και το κινητό
σαν τρένο έρχεται
σαν τρένο φεύγει
θα την περιμένω στην αφύλαχτη διάβαση.
στη κουζίνα μασουλάω το τοστ
που άφησε μισοτελειωμένο
είμαστε συγκάτοικοι σε ένα λάγνο πανηγύρι
σε ένα χάρτινο ξενοδοχείο
κάτω από τη τενεκεδένια γέφυρα
χτες βράδυ
αλληλοκεραστήκαμε μεδούλι και φιλιά
με μια μανιασμένη ηδονή
εξαντλημένοι στο τέλος μείναμε να κοιτάμε
τη σιωπηλή δίνη των σκιών.

για τον έρωτα δεν μιλάς
δεν υπάρχει ακαδημία έρωτα
μόνο όταν σπαταλιέται έχει αξία
μόνο όταν καίγεται βγάζει φως.

Γιώργος Τρίκερι