Σκηνοθεσία: Alexander Mackendrick, 1951
Τις προάλλες ενώ βρισκόμουν με παρέα γνωστών μου κι αφού για πολλοστή φορά άκουσα για το πού παίζει το καλύτερο σουβλάκι, ποιος έχει το καλύτερο Μνημόνιο, πού έχει τα καλύτερα κουρτινόξυλα κτλ αποφάσισα να αναφερθώ στον ξεχωριστό βιολόγο Aubrey De Grey και στις προσπάθειές του να αντιμετωπίσει την ασθένεια της γήρανσης και πρακτικά στο σχετικά κοντινό μέλλον, να μην πεθαίνει κανείς από γηρατειά καθώς και τις ασθένειες που σχετίζονται με αυτά. Ενώ περίμενα να ακούσω ένα κύμα επευφημιών για μια τέτοια προσπάθεια, άρχισα να δέχομαι μαζικό attack. «Τι νόημα έχει μια ζωή που θα διαρκεί για πάντα;», «Πού θα βάλουμε όλον τον κόσμο αν δεν πεθαίνει κανείς;», “Αυτό είναι ενάντια στη φύση.», «Μπούρδες, αν γίνει κάτι τέτοιο θα ισχύει μόνο για μια ελίτ» κτλ κτλ.
Άθελά μου έγινα πρωταγωνιστής σε ένα κεφάλαιο του «Περί Θανάτου» του Ζοζέ Σαραμάνγκου όπου οι άνθρωποι επαναστατούν επειδή πλέον δεν μπορούν να πεθάνουν! Μιλάς για την προοπτική μιας ζωής μεγαλύτερης σε διάρκεια (και ποιοτικότερης) και χαλάς το βράδυ του Σαββάτου.
«Ο Άνθρωπος με το λευκό κουστούμι», είναι μια ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ταινία. Ένα φιλμ από αυτά που αναγκαστικά έπρεπε να κυκλοφορήσουν με το πασπάλισμα της κωμωδίας για να μην πέσουν βαριά στον κόσμο. Μην ξεχνάμε το σημαντικότερο. Η τέχνη στην πλειονότητά της είναι πουλημένη στο κοινό της όπως και σχεδόν όλα τα πράγματα στην ζωή σήμερα. Είναι φτιαγμένη για να αρέσει. Η πραγματική όμως τέχνη αμφισβητεί έντονα την καθεστηκυία τάξη και είναι προορισμένη να ενοχλεί, είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα. Το σπουδαίο αυτό έργο του τεράστιου σκηνοθέτη Alexander McKendrick (“Sweet smell of success”) δεν έχει φυσικά τη φήμη ενός “Ladykillers” ή άλλων ταινιών με τον σπουδαίο Alec Guiness και ο λόγος είναι απλός. Τολμάει να τα βάλει με όλους.
Ο φτωχός κόσμος, σε αγαστή «συνεργασία» με το μεγάλο κεφάλαιο, εξεγείρονται στην προοπτική μιας εφεύρεσης ενός θαυματουργού υφάσματος, το οποίο ποτέ δεν θα φθείρεται, δεν θα λερώνει και δεν θα τσαλακώνεται. Το περίφημο “Planned Obscolescence” είναι αυτό στο οποίο στηρίζεται ένα σύστημα όπως ο Καπιταλισμός. Στον Καπιταλισμό τα πράγματα πρέπει να χαλάνε, οι εφευρέσεις να πατεντάρονται, οι άνθρωποι πρέπει να δουλεύουν ακατάπαυστα και φυσικά, πρέπει να πεθαίνουν (κατά προτίμηση λίγο πριν συνταξιοδοτηθούν).
Το “Man in the white suit” είναι ένα γνήσιο αντικαπιταλιστικό φιλμ, όχι κατ’ ανάγκη κομμουνιστικό, όπου τονίζεται η δυσφορία των ανθρώπων καθολικά όταν κάτι πρόκειται να αλλάξει και να τους βγάλει από το Μάτριξ στο οποίο ζούνε. Δεν είναι ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ, αλλά έτσι κι αλλιώς στη ζωή μου ποτέ δεν με έκαιγε να ψάχνω για ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ, τέλειους δίσκους, φωνές που να πιάνουν όλες τις οκτάβες. Είναι «Μία καλή ταινία», μια σπουδαία ιστορία κι ένα υπερμοντέρνο φιλμ φτιαγμένο 64 χρόνια πριν, που στη μεγαλύτερη διάρκειά του τόλμησε να ασχοληθεί με πράγματα που άλλες θεωρητικά «μεγάλες» ταινίες δεν έχουν θίξει ποτέ.
Για να υιοθετήσεις μια νέα ιδέα, δεν χρειάζεται να είναι τέλεια. Αρκεί να είναι καλύτερη από αυτήν που είχες πριν.
Μάνος Κουφάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου