Τέτοιες στιγμές, μετά από τόση ώρα μπροστά στον υπολογιστή με κάμποση πληκτρολόγηση και κολλήμενους φακούς επαφής στον αμφιβληστροειδή, σκέφτομαι πως ούτε ένα τόσο δα χαρτάκι δεν έχει απομείνει με τον γραφικό μου χαρακτήρα. Έχω ξεχάσει τα γράμματά μου και τον κάλο στο μεσαίο δάχτυλο από το στιλό, που έδινε ένα κάποιο πρεστιζ φυτούκλας στα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια. Τόσα αρχεία και καθόλου μελάνι. Ένας κωδικός πίσω μας και μακριά από τους ανθρώπους μας κάποια στιγμή. Και να θέλουμε να μας βρουν, δε θα μας ανακαλύψουν ποτέ. Και να μη θέλουμε, πάλι δε θα μας ανακαλύψουν. Τόση η επιτυχία των υπολογιστών.
Βέρα J. Φραντζή
για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου