καθώς το κύμα σκέπαζε λίγο απ’ τον εαυτό τους, κρατήθηκε δειλά με τα δόντια από το στήθος της. Στα σπλάχνα της άμμου το αυγό του χρόνου ράγιζε απαλά και ήταν ολοκαίνουρια η ώρα του έρωτα, ένας γλάρος ντράπηκε την ένωση και πέταξε μακριά, η θάλασσα υποχώρησε δυο πόντους και η μέσα του τεντωμένη χορδή, αιώνες κρατημένη άπνοα, άρχισε να πάλλεται στον αναστεναγμό της. Έτσι απλά, τόσο απλά, αφέθηκε μέσα της ολόγυμνος και νέος, ελεύθερος και χωρίς καμιά σκιά, ένας μικρός άνθρωπος μπροστά στο μεγαλείο της ζεστασιάς της… και όσο την εισχωρούσε, αυτή σαν ηλιοβασίλεμα έδυε στον τρυφερό του πόνο … μέχρι που απομείνανε για πάντα ακρογιάλι …
Αυγή, 11/8/2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου