To ποτάμι που μας ενώνει, είναι το ίδιο που μας χωρίζει
Παγωμένη φωτιά ,όταν σε χαιρετώ κι όταν έρχομαι και σε βρίσκω
Η χώρα των ονείρων ,αστράφτει για εμάς
Το πάθος έχει κάθε λόγο να υπάρχει
Θα χρειαστεί να διαπεραστώ από την φλόγα σου για να ακουμπήσω τον θάνατο, όπως γίνεται πάντα στον έρωτα
Μα εσύ ξεχωρίζεις, σαν βρέφος που ζητά το βυζί της μάνας του,
έτσι ζητάς τον κόσμο,
ευγενής, ανυπάκουος κι ωραίος, όπως τα άνθη, που δεν μπορεί το ανθρώπινο χέρι να κόψει
<<Είμαι ευτυχισμένος κάθε ημέρα με αυτά που έχω>>, λες ,όταν σου εύχομαι κομψά, κάθε ευτυχία, για να φύγω
Γιατί συνηθίζω να φεύγω..
Από μια κατάρα ,λες κι έχω μολυνθεί.
Και μέσα στο χάος μου, ξεχωρίζω το μαύρο βλέμμα σου,
έλα, σαν να μου λένε τα μάτια σου,
δεν θα διαλυθείς απλώς μαζί μου, μπορείς να πεθάνεις.
Αυτό ζητώ,
δεν υπήρξα φυγάς στην ζωή και τον θάνατο
Θα σε ακολουθήσω
Πόπη Συνοδινού
επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: popisynodinou.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου