Kærlighed på Film / Just Another Love Story / Μία Ιστορία με Θέμα την Αγάπη (2007, Ole Bornedal, Δανία)
Πρωτογνώρισα τον Μπόρνενταλ με την πρώτη του ταινία (αναζητήστε το εκπληκτικό θρίλερ Nattevagten στην original μορφή του στα 1994 και όχι στο αμερικάνικο ριμέικ που έκανε ο ίδιος το 1997) και τον ξαναείδα στο μάλλον μέτριο Possession του 2012. Εδώ όμως έχουμε την κορυφή της φιλμογραφίας του και μάλλον ένα απ’τα αριστουργήματα για τον ευρωπαϊκό σινεμά της προηγούμενης δεκαετίας.
Ο Jonas, ένας φωτογράφος της αστυνομίας, παντρεμένος με δυο παιδιά, εμπλέκεται σε ένα τροχαίο με μια κοπέλα που καταλήγει στο νοσοκομείο σχεδόν τυφλή και με απώλεια μνήμης. Όταν μετά από μερικές μέρες από απλό ενδιαφέρον πάει να την δει όλοι οι δικοί της υποθέτουν ότι πρόκειται για τον γκόμενό της με τον οποίο ζούσαν για κάποια χρόνια στο Ανόι. Κι αυτός, θες από μια ανάγκη περιπέτειας, θές επειδή την ερωτεύεται αποφασίζει να παίξει το ρόλο του γκόμενου κλέβοντας την ταυτότητά του και εκμεταλευόμενος την κατάστασή της. Η Τζούλια όμως κρύβει ένα μυστήριο, η ιστορία της στο Ανόι δεν ήταν και τόσο ρόδινη και ο δικός της δεν ήταν και τόσο καλό παιδί.
Οπότε τι είναι τούτο δω τώρα? Μία ακόμα ιστορία με θέμα την αγάπη? No fuckin’way!!! Μια απλή ιστορία οικειοποίησης της ταυτότητας ενός άλλου? Ούτε τόσο απλό είναι. Εδώ αρχίζει για τον φίλο μας ένας δρόμος χωρίς γυρισμό. Το κήτος της Παλαιάς Διαθήκης καταπίνει τον Ιωνά και το θηρίο που καταπίνει τον Jonas είναι ο έρωτάς του για την Τζούλια αλλά και το ψέμα πάνω στο οποίο πατάνε όλα. Αλλά όπως του λέει και ένας συνάδελφός του «όμορφη γυναίκα και μυστήριο, κάπως έτσι ξεκινάνε όλα τα φιλμ νουάρ». Όμως η ταινία δεν είναι ένα απλό νουάρ αλλά προχωράει πολύ παραπέρα και βλέπεται σε πολλά κινηματογραφικά αλλά και θεματολογικά επίπεδα. Είναι και ερωτικό-ψυχολογικό δράμμα, είναι και αστυνομικό θρίλερ, είναι όλα αυτά μαζί που μπερδεύονται σε σωστές δόσεις αλλά με το βάρος να πέφτει στον ψυχολογικό αντίκτυπο του ψέματος στον ήρωα και στο πόσο άσχημα έχει μπλέξει.
Οι φιλμικές αναφορές του Μπόρνενταλ είναι σοφά διαλεγμένες: η εισαγωγή που παραπέμπει στο κλασσικό Sunset Blvd του Μπίλι Γουάιλντερ, το βασικό στόρι που μας θυμίζει το Professione Reporter του Αντονιόνι. Και τέλος η σκηνοθεσία του που σκίζει. Η αφηγηματική του οικονομία άψογη, δεν πετάς ούτε μισό καρέ. Οι ρυθμοί του καθόλου αργοί όπως ίσως θα περίμενε κανείς από μια ταινία της σκανδιναβικής σχολής. Και η ατμόσφαιρά του εκπληκτικά σκοτεινή αλλά και με έναν επαγγελματισμό εκπληκτικό που τελικά το κάνει έτσι όπως πρέπει να είναι ένας σωστός mainstream κινηματογράφος μακρυά από ανοησίες αλλά και ελιτισμούς. Κοινώς μην σας ξεφύγει.
Θανάσης Ζελιαναίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου