Σαν παραμύθι

Και έγινα θηρίο.
Σαρκοβόρο της αγάπης.
Να ποτίσω τα δόντια μου με όσο πιο πολλή αγάπη γινόταν
σε ένα λουτρό αίματος.
Να κατασπαράξω καρδιές.
Να τις αφήσω αφυδατωμένες από αγάπη, έρωτα, ό,τι.
Να μείνουν κουφάρια από αυτό το κάπως φινετσάτο ξεζούμισμα,
γιατί αγάπη ήθελα εδώ που τα λέμε.
Εγώ ήμουν ένας βρικόλακας της αγάπης.
Όταν έβλεπα σπλαχνικές καρδιές
Άθικτες σχεδόν καρδιές
αλώβητες
ολοστρόγγυλες
ήθελα να τις κομματιάσω με τα δόντια μου
τις καρδιές εκείνες.
Έστω να τις τρυπήσω με τα δόντια μου
κάπως να τις ματώσω.
Ήξερα πάνω κάτω τα θηράματά μου.
Τα έδενα με το σκοινί της ηδονής
και το κορδόνι του έρωτα
και γίνονταν σκλάβοι
υπάκουοι ελεύθεροι
αόμματοι
δηλαδή ερωτευμένοι.
Όταν πια ξεψυχούσαν,
τους μετέτρεπα.
Κάποιους τους έκανα καταβεβλημένους όρους.
Κάποιοι γλύτωναν.
Πάντα υπάρχει το σκόρδο
οι προσευχές
δηλαδή η διαύγεια πνεύματος
και μπαίνει σφήνα στις σχισμές
και χύνεται λίγο χυλωμένο φως.
Και ζουν αυτοί πεθαμένοι
και εμείς καλύτερα.

Βέρα J. Φραντζή

για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.