Πάνω απ’όλα πρόκειται για ένα σκηνοθετικό θαύμα μιας και ο τρόπος που αφηγείται την ιστορία ο Roeg είναι τόσο πρωτοποριακός που καταργεί όλα τα αφηγηματικά μοντέλα του σινεμά. Το παρόν εκτυλίσσεται σε δυο παράλληλα κομμάτια την ανάκριση του Garfunkel από τον Keitel και την προσπάθεια των γιατρών να σώσουν την Russell. Και σφήνα σε όλα αυτά μπαίνουν κομμάτια απ’το παρελθόν του ζευγαριού σε ανάκατη χρονολογική σειρά. Και αν αυτός ο τρόπος αφήγησης μοιάζει με σπαζοκεφαλιά είναι γιατί έχουμε ίσως συνηθίσει να βλέπουμε σινεμά με έναν γραμμικό χρονολογικά τρόπο αφήγησης που εξυπηρετεί μεν τη δραματουργία αλλά είναι απλά μη ρεαλιστικός. Απλά αναλογιστείτε πως όλοι μας θυμόμαστε τα γεγονότα απ’τη ζωή μας με κάποιον άνθρωπο. Με χρονολογική σειρά? Όχι φυσικά. Και βέβαια η μαεστρία του Roeg έγκειται στο ότι όλη αυτή την αλληλουχία την κάνει να ρέει τόσο φυσικά, χωρίς κοιλιές και με κάθε ανοιχτόμυαλο θεατή απλά να αφήνεται στην εξέλιξη όλου αυτού του πλάνου.
Εκτός όμως απ’τα παραπάνω η ταινία παίρνει άριστα και στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Σπάνια βλέπεις στο σινεμά μια περσόνα τόσο έντονη σαν αυτή της Milena που να σε πείθει ότι το εννοεί στο 100% την κάθε λέξη που λέει. Το πόσο αταίριαστοι μοιάζουν αυτοί οι δυο τους αλλά πως δεν μπορούν να ξεκολλήσουν ο ένας απ’τον άλλο. Και το πως με μαθηματική ακρίβεια θα καταλήξουν εκεί που κατέληξαν. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που κάποιοι την χαρακτήρισαν σαν μια «άρρωστη ταινία, φτιαγμένη από άρρωστους ανθρώπους που απευθύνεται σε άρρωστους ανθρώπους».
Θανάσης Ζελιαναίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου