Μία πολυδιάστατη και όμορφη ταινία που έρχεται την κατάλληλη στιγμή στις αίθουσες και αποδεικνύεται πάρα πολύ επίκαιρη τελικά.
Δείτε αυτήν την ταινία και μετά ελάτε να συζητήσουμε για θρησκευτικό φανατισμό.
Στην ευρωπαϊκή αυλή μας, συγκεκριμένα στην Ιρλανδία, και μόλις στις αρχές του 1930 (χθες προχθές δηλαδή) η "εκκλησία" με όχημα το παπαδαριό και συνοδοιπόρους τους εκπροσώπους μιας ανηλεούς εξουσίας προσπαθεί να επιβάλλει με βάναυσο τρόπο τη θέληση, τις προκαταλήψεις και τα δόγματά της.
Γιατί όταν ο θεός "δεν ευκαιρεί" και η θρησκεία γίνεται όπλο στα χέρια φανατικών τότε κανένας παράδεισος δεν περιμένει παρά μόνο η κόλαση.
Η ελευθερία της σκέψης, των ιδεών και της έκφρασης διώκεται, οι άνθρωποι καταπιέζονται, βασανίζονται και τελικά εξορίζονται ως εχθροί μιας κοινωνίας η οποία το μόνο που επιζητεί είναι να δημιουργήσει.
Μπορεί η ταινία αυτή να μην έχει τις επικές διαστάσεις άλλων ταινιών του Κεν Λόουτς, παραμένει ωστόσο ιδιαίτερα χαρακτηριστική μέσα στην απλότητά της ισορροπώντας τέλεια ανάμεσα στο δράμα, την ιστορία και την ελπίδα.
Τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών αλλά και παίρνοντας υπόψιν τους αιώνες της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού που ακολούθησαν τον Μεσαίωνα και που οι ιδέες τους μας συνοδεύουν, ως ελπίδα, μέχρι σήμερα, ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός των εκπροσώπων της εκκλησίας στη Δύση μπορεί να συναγωνιστεί αυτόν της Ανατολής (ή της Αφρικής).
Παρ' όλα αυτά, τολμώ να πω, στη Δύση (ελπίζω κάπου και στην Ανατολή) ίσως δεν είναι αργά, επειδή τα θεμέλια του πολιτιστικού της οικοδομήματος μπορεί και να μην έχουν γκρεμιστεί ακόμη.
Ωστόσο τα τραγικά γεγονότα στο Παρίσι - όπως και τα προηγούμενα σε Νέα Υόρκη, Μαδρίτη και Λονδίνο - γεννούν πολλά ερωτηματικά για το κατά πόσον η Δύση μπορεί ν' αφομοιώσει ανθρώπους με διαφορετικές πολιτισμικές ή εθνικές καταβολές. Αν και πόσο μπορεί να μεταλαμπαδεύσει ιδέες και αρχές αντάξιες του αίματος που έχει χυθεί στο παρελθόν για να μπορούμε εμείς σήμερα, ο μεν Κεν Λόουτς να γυρίζει ταινίες κι εμείς να τις βλέπουμε.
Ερωτηματικά που χωρίς να είναι σαφείς οι απαντήσεις τους στην ταινία αυτή, εντούτοις γεννάται η "υποψία" πως τελικά ο σκοταδισμός ενυπάρχει σε όλες τις εκφάνσεις των σύγχρονων κοινωνιών κι ανταγωνίζεται με μανία την πρόοδο και τη δημιουργία.
Εκείνο όμως που προσωπικά με γεμίζει ελπίδα είναι ότι όποτε ο Κεν Λόουτς "γαργαλίσει" το μυαλό μου μετά βλέπω τα πράγματα με άλλο μάτι. Τόσο άλλο που να μου μοιάζει η κατάσταση εδώ στη χώρα μας σαν παιδική χαρά.
Αλλά μην το πάρετε και πολύ τοις μετρητοίς αυτό. Γιατί μπορεί και να μην είναι.
Όμως το διακύβευμα είναι μεγάλο και πιστεύω πως αξίζει όσο τίποτ' άλλο στον κόσμο να διαφυλάξουμε ό,τι έχει απομείνει από τις αξίες του πολιτισμού μας.
Νάση Αναγνωστοπούλου
για να επισκεφτείς το blog της Νάσης πάτησε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου