ήμουν 15 χρονών, είχα μεταναστεύσει στην Αμέρικα πριν δυο μήνες. πήγαινα πρώτη λυκείου. φόρτωσαν όλη τη τάξη σε ένα πούλμαν και μας πήγαν σε ένα θέατρο.
δεν είχα βρεθεί ξανά σε χώρο θεάτρου αν εξαιρέσεις τον Καραγκιόζη που πηγαίναμε πιτσιρίκια στα Καμένα βούρλα αλλά δεν νομίζω πως μετράει.
το έργο ήταν το "Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ” η τραγική κωμωδία του Έντουαρντ Άλμπι που ασκεί κριτική στην υποκρισία που περιβάλλει τον θεσμό του γάμου και πόσο εύκολα μετατρέπεται σε σχέση εξουσίας και αλληλεξάρτησης.
όλα αυτά τα κατανόησα χρόνια αργότερα όταν είδα το έργο ξανά ως ενήλικας. εκείνη την εποχή τα αγγλικά μου ήταν απειροελάχιστα, καταλάβαινα γύρω στο 20 τις εκατό από αυτά που μου έλεγαν και μπορούσα να μιλήσω ακόμα λιγότερο.
αυτό δεν με εμπόδισε να μαγευτώ από τις ερμηνείες των ηθοποιών, τις εκρηκτικές επιθέσεις της Μάρθας προς τον άντρα της, το πως η ηθοποιός που την ερμήνευε την μια στιγμή ήταν ένα λυσσασμένο αγρίμι και την επόμενη ένα ευάλωτο κοριτσάκι έτοιμο να καταρρεύσει.
δεν μπορούσα να καταλάβω τον απόλυτο κυνισμό στα λόγια τους αλλά τον έβλεπα να ξεπετάγεται από τα μάτια τους σαν βρώμικη λάβα.
στο τέλους του έργου είδα τους χαρακτήρες, γιατί είχα ξεχάσει πως ήταν ηθοποιοί στη σκηνή ενός θεάτρου, κατάκοπους, ξεγυμνωμένους, πληγωμένους αλλά και με ένα χαμόγελο λύτρωσης στα βλέμματα τους. μια λύτρωση που ξεχείλιζε από τη σκηνή και ερχόταν καταπάνω μας. είμαι σίγουρος πως το ένιωσαν και τα άλλα παιδιά γιατί στην επιστροφή μέσα στο πούλμαν που συνήθως γινόταν τις κακομοίρας από φωνές, επικρατούσε μια γαλήνη.
μια συμμαθήτρια μου η Νταϊάν ήρθε και κάθησε δίπλα μου. αφού με χίλιους τρόπους με τα σπαστά αγγλικά μου της μετέφερα τον ενθουσιασμό που ένιωθα με ρώτησε αν ήθελα να γίνω μέλος στην θεατρική ομάδα του σχολείου. μου είπε πως θα νιώσω όμορφα γιατί ονομάζεται Thespian society από τον αρχαίο Έλληνα ποιητή Θέσπι που ήταν ο εφευρέτης της τραγωδίας και ο πρώτος ηθοποιός. εγώ ούτε ακουστά δεν τον είχα αλλά που να τολμήσω να το παραδεχτώ.
πάντως έγινα μέλος της ομάδας, ήμουν υπεύθυνος σκηνικών στην φθινοπωρινή παράσταση και στην ανοιξιάτικη παράσταση που είχαν βελτιωθεί κάπως τα αγγλικά μου ο σκηνοθέτης μου έδωσε ένα μικρό ρόλο στο "Ξυπόλυτοι στο πάρκο" του Νιλ Σάιμον. έπαιξα τον υπάλληλο της τηλεφωνικής εταιρείας είπα, νομίζω, τρεις προτάσεις αλλά ήταν αρκετό για να κολλήσω το μικρόβιο. κάπως έτσι ξεκίνησε το μακροχρόνιο ειδύλλιο μου με το θέατρο.
Γιώργος Τρίκερι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου