αναζητώντας

Pedro Ruiz

«Κι έτσι, λίγο οι απειλές του Καπουλίνα απ' τη μιά, λίγο η απογοήτευση που μου είχε προκαλέσει η δουλική στάση των αγροτών απέναντι στον παπά από την άλλη και λίγο ο έρωτάς μου για τον Εμίλιο, τελικά έβγαλα εντελώς από τον νου μου την επανάσταση.
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν ήταν αναγκαία, πως ο κόσμος - αν τον παρατηρούσε κανείς προσεκτικά - ήταν καλά οργανωμένος.
Τα χωράφια κάρπιζαν, οι γαιοκτήμονες αρρώσταιναν κι αυτοί, οι μεροκαματιάρηδες αγαπούσαν τις γυναίκες τους, έσμιγαν μαζί τους και γεννούσαν παιδιά, οι χωριατοπούλες ήταν ευτυχισμένες κάνοντας όνειρα για τους ξένους που περνούσαν από κείνα τα μέρη, οι αντάρτες ήταν ευτυχισμένοι πηδώντας τις χωριατοπούλες, οι μητέρες των κοριτσιών ονειρεύονταν ότι οι κόρες τους θα γκαστρώνονταν απ' τον γιο του αφεντικού και οι χωρικοί ονειρεύονταν πως οι αντάρτες θα τους βοηθούσαν να γίνουν αφεντικά.
Η ζωή είχε μια τάξη και για να την αλλάξει κανείς έπρεπε να γκρεμίσει τα όνειρα όλων. Η πολιτική είναι το επάγγελμα των ανόητων ή των φιλόδοξων, οι σοφοί άνθρωποι δεν ασχολούνται μαζί της παρά με την αναζήτηση του έρωτα, με την αναζήτηση της ευτυχίας, έλεγα και ξανάλεγα μέσα μου».

Κάπως έτσι περιγράφει τις σκέψεις ενός από τους ήρωές του ο Σέρχιο Αλβάρες, 
στο εξαιρετικό βιβλίο/τοιχογραφία της Κολομβίας των τελευταίων δεκαετιών
του 20ου αιώνα "35 ΝΕΚΡΟΙ". 
Καλημέρα σας

από το χρονολόγιο της Νάσης Αναγνωστοπούλου στο fb.

για να επισκεφτείς το blog της Νάσης πάτησε εδώ.