γεια σου μικρέ Τζίμι

δεν συνηθίζω τους επικήδειους αλλά κάποιοι άνθρωποι αξίζουν ένα ύστατο χαίρε. αν αυτό σταθεί αφορμή να τον γνωρίσει κάποιος που δεν το έχει ακούσει, τότε αξίζει τον κόπο.
είναι περίεργη και μεγάλη ιστορία το πως γνώρισα τη μουσική του "Little" Jimmy Scott. θα την μεταφέρω επιγραμματικώς.
αρχές δεκαετίας 70, πήγαινα στη Λεόντειο Νέας Σμύρνης. μόλις είχε ανεγερθεί το καινούργιο θέατρο της σχολής. εκτός από τις άλλες εκδηλώσεις που φιλοξενούσε η αίθουσα (αξέχαστα έχουν μείνει τα αποκριάτικα πάρτι, εκεί χόρεψα το πρώτο μου μπλουζ και φίλησα τη Βιολέτα την αδελφή του Αχιλλέα με αποτέλεσμα να μου μιλήσει ξανά ο Αχιλλέας μετά από 30 χρόνια) κάθε Κυριακή πρωί  γίνονταν κινηματογραφικές προβολές.
μια από αυτές τις προβολές ήταν και το Woodstock του ομώνυμου φεστιβάλ των σίξτις. 
Δεκατριάχρονοι, σκληροπυρηνικοί ροκάδες της εποχής, τρέξαμε να δούμε τους Who να τα σπάνε (τότε δεν ήταν σχήμα λόγου, οι Who κυριολεκτικά κομμάτιαζαν επί σκηνής τις κιθάρες και τα ντραμς) και τον Χέντριξ να παίζει την ηλεκτρική Star Spangled Banner.
παρ' όλα αυτά το τραγούδι που με εντυπωσίασε και κόλλησε στο μυαλό μου από εκείνη τη ταινία ήταν το Motherless Child από τον Richie Havens.
μετά από λίγα χρόνια βρέθηκα στη Νέα Υόρκη. δύο πράγματα μάγεψαν τον δεκαπεντάχρονο εαυτό μου, τα αμέτρητα είδη σοκολάτας που έβρισκες (κάτι που δεν μπορεί να κατανοήσει ένα παιδί σήμερα, εκείνη την εποχή πήγαινες στο περίπτερο εδώ στην Ελλάδα και υπήρχαν τρία είδη σοκολάτας να διαλέξεις συν η υγείας που σε εκείνη την ηλικία δεν θεωρείται σοκολάτα) και οι βιβλιοθήκες.
τα βιβλία όλου του κόσμου σε ένα κτήριο. επιπροσθέτως οι βιβλιοθήκες των ΗΠΑ (στη προ Ρέιγκαν εποχή όλα αυτά) είχαν ένα μαγικό δωμάτιο με τέσσερα πικ απ στη μέση και στους τοίχους ράφια με χιλιάδες δίσκους βινυλίου.
σε αυτό το μαγικό δωμάτιο είχες τη πολυτέλεια να πάρεις όποιο δίσκο ποθούσε η καρδιά σου (περιττό να αναφέρω πόσες ώρες πέρασα μέσα σε αυτό το δωμάτιο) να φορέσεις τα ακουστικά  και να τον απολαύσεις.

εκεί ανάμεσα  στους μουσικούς θησαυρούς ανακάλυψα τον Jimmy Scott να τραγουδάει το Motherless Child με την "κοριτσίστικη" φωνή του. νόμιζα ότι ήταν η αυθεντική εκτέλεση. αργότερα έμαθα πως ήταν ένα παραδοσιακό των σκλάβων και ηχογραφήθηκε για πρώτη το 1870. επίσης έμαθα πως ο Scott είχε γεννηθεί με ένα σπάνιο σύνδρομο (Kallman's syndrome) που εμποδίζει την ανάπτυξη και γιαυτό είχε μια λεπτή contralto φωνή σαν ανήλικος άγγελος, θεωρείται τραγουδιστής της Τζαζ αλλά αυτής της φωνής δεν μπορείς να της βάλεις ετικέτα. "Ο Scott τραγουδούσε σουλ πριν υπάρξει η σουλ" είχε πει ο Ρέι Τσαρλς και είχε απόλυτο δίκιο.
το 1998 ο Jimmy ηχογράφησε ένα άλμπουμ με διασκευές γνωστών τραγουδιών (ανάμεσα τους το  Slave to Love του Bryan Ferry και το Almost Blue του Elvis Costello) τα οποία ήδη λάτρευα αλλά ακούγοντας τα με την εύθραυστη φωνή του Jimmy ένιωσα ότι τα άκουγα για πρώτη φορά. το cd κάπου το χάρισα και τα τραγούδια ξεχάστηκαν γιατί έρχονται άλλα τραγούδια. έτσι είναι η ζωή. προχτές άκουσα στο ραδιόφωνο την είδηση του θανάτου του τζαζ τραγουδιστή "Little" Jimmy Scott. έψαξα και βρήκα το άλμπουμ να ακούσω τον Jimmy να τραγουδάει άλλη μια φορά. με τις πρώτες νότες ένιωσα ένα ρίγος σαν να έβλεπα τη Βιολέτα ξανά να λικνίζεται κάτω από ένα μπλε φως. δεν γράφω επικήδειους γιατί δεν ξέρω πως.
ήθελα μόνο να πω ότι η μεγάλη φωνή αυτού του ανθρώπου μου έχει δώσει χαρές και θα μου δώσει κι άλλες. πιστεύω πως αξίζει να τον ακούσεις. 
να νιώσεις και συ νοσταλγία για τα μακρινά σου νιάτα όταν τα ακούσεις ξανά μετά από πολλά χρόνια.
το μαγικό δωμάτιο στη βιβλιοθήκη του Hicksille τώρα πια είναι γεμάτο κομπιούτερς. ο Jimmy έφυγε κι εγώ ακούω τα τραγούδια του σε ένα φορητό mp3 player μικρό σαν χάπι.
έχω όσες σοκολάτες θέλω.

Γιώργος Τρίκερι.