Γράφει η Γεωργία Καλδάνη
Πριν από κάποια χρόνια, είχα ακούσει για το βιβλίο αυτό, είχε πρωτοβγεί και είχε διαφημιστεί , ήθελα από τότε να τo διαβάσω, αλλά δεν έτυχε, δεν τo είχα αγοράσει καν μέχρι τον περασμένο Οκτώβρη που το βρήκα στις προσφορές της Πρωτοπορίας και το πήρα να το έχω κάβα.
Τελικά το ξεκίνησα αρχές Αυγούστου και κόλλησα.
Νορβηγικό Δάσος του Χαρούκι Μουρακάμι, Norwegian Wood κατά το πρωτότυπο, σαν το τραγούδι των Μπιτλς, το αγαπημένο τραγούδι της Ναόκο, του πρώτου έρωτα του Βατανάμπε, του ήρωα του βιβλίου, φοιτητή γύρω στα 20 στο Τόκιο. Ο Βατανάμπε ζει στο Τόκιο, σπουδάζει, διαβάζει βιβλία, ακούει μουσικές, είναι ερωτευμένος με τη Ναόκο, ένας έρωτας άπιαστος, σχεδόν ανεκπλήρωτος, ένας έρωτας ευσεβής πόθος, εξιδανικευμένος μέσα στις διαστάσεις που του δίνει η προσμονή και η απόσταση, μια ανισόρροπη παραμορφωμένη αγάπη. Ο Βατανάμπε δεν έχει πολλούς φίλους, δεν αγαπά τη μοναξιά, απλά δεν κάνει εύκολα φίλους.
Κοντά του θα βρεθεί η Μιντόρι, ένα αληθινο, ζωντανό κορίτσι, με αληθινό αίμα να κυλάει στις φλέβες της. Κι αυτό που νιώθει για εκείνη είναι εντελώς διαφορετικό, στέκεται στα πόδια του και περπατάει μόνο του, ζει κι ανασαίνει, η καρδιά του χτυπάει.
Ένα κορίτσι που βλέπει τη ζωή σαν ένα κουτί σοκολατάκια, από αυτά που έχουν μέσα διάφορα είδη - άλλα σ' αρέσουν πολύ κι άλλα δεν σ' αρέσουν καθόλου. Στην αρχή τρως αυτά που σ' αρέσουν και στο τέλος σού μένουν τα άλλα. Πάντα αυτό σκέφτομαι όταν μού τυχαίνει κάτι δυσάρεστο. "Θα το φάω κι αυτό να ξεμπερδεύουμε". Η ζωή μοιάζει μ' ένα κουτί σοκολατάκια.
Μέλλον και παρελθόν. Όνειρο και πραγματικότητα. Και είναι μόνο 20 χρονών.
Αυτός είναι ο Βατανάμπε.
Μού έκανε καλή παρέα. Για λίγο. Για 505 σελίδες.
Τώρα είναι πάλι στο ράφι.
Πριν από κάποια χρόνια, είχα ακούσει για το βιβλίο αυτό, είχε πρωτοβγεί και είχε διαφημιστεί , ήθελα από τότε να τo διαβάσω, αλλά δεν έτυχε, δεν τo είχα αγοράσει καν μέχρι τον περασμένο Οκτώβρη που το βρήκα στις προσφορές της Πρωτοπορίας και το πήρα να το έχω κάβα.
Τελικά το ξεκίνησα αρχές Αυγούστου και κόλλησα.
Νορβηγικό Δάσος του Χαρούκι Μουρακάμι, Norwegian Wood κατά το πρωτότυπο, σαν το τραγούδι των Μπιτλς, το αγαπημένο τραγούδι της Ναόκο, του πρώτου έρωτα του Βατανάμπε, του ήρωα του βιβλίου, φοιτητή γύρω στα 20 στο Τόκιο. Ο Βατανάμπε ζει στο Τόκιο, σπουδάζει, διαβάζει βιβλία, ακούει μουσικές, είναι ερωτευμένος με τη Ναόκο, ένας έρωτας άπιαστος, σχεδόν ανεκπλήρωτος, ένας έρωτας ευσεβής πόθος, εξιδανικευμένος μέσα στις διαστάσεις που του δίνει η προσμονή και η απόσταση, μια ανισόρροπη παραμορφωμένη αγάπη. Ο Βατανάμπε δεν έχει πολλούς φίλους, δεν αγαπά τη μοναξιά, απλά δεν κάνει εύκολα φίλους.
Κοντά του θα βρεθεί η Μιντόρι, ένα αληθινο, ζωντανό κορίτσι, με αληθινό αίμα να κυλάει στις φλέβες της. Κι αυτό που νιώθει για εκείνη είναι εντελώς διαφορετικό, στέκεται στα πόδια του και περπατάει μόνο του, ζει κι ανασαίνει, η καρδιά του χτυπάει.
Ένα κορίτσι που βλέπει τη ζωή σαν ένα κουτί σοκολατάκια, από αυτά που έχουν μέσα διάφορα είδη - άλλα σ' αρέσουν πολύ κι άλλα δεν σ' αρέσουν καθόλου. Στην αρχή τρως αυτά που σ' αρέσουν και στο τέλος σού μένουν τα άλλα. Πάντα αυτό σκέφτομαι όταν μού τυχαίνει κάτι δυσάρεστο. "Θα το φάω κι αυτό να ξεμπερδεύουμε". Η ζωή μοιάζει μ' ένα κουτί σοκολατάκια.
Μέλλον και παρελθόν. Όνειρο και πραγματικότητα. Και είναι μόνο 20 χρονών.
Αυτός είναι ο Βατανάμπε.
Μού έκανε καλή παρέα. Για λίγο. Για 505 σελίδες.
Τώρα είναι πάλι στο ράφι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου