«O εφιάλτης με τα ανοιχτά παράθυρα» Κεφάλαιο πρώτο

γράφει η Βέρα J. Φραντζή

Ζω σε μια πολυκατοικία με είκοσι δυο διαμερίσματα. Θα μπορούσε να είναι εργατικές κατοικίες. Απλώς, ήταν από τις πρώτες πολυκατοικίες που φτιάχτηκαν στη λεωφόρο. Το να ζεις σε μια πολυκατοικία με τόσους ενοίκους ποτέ δεν ήταν ευχάριστο, αλλά τουλάχιστον είναι αξιομνημόνευτο, έμπνευση, βάσανο.
Διανύουμε το μήνα Ιούνιο. Ο μήνας Ιούνιος δεν είναι ένας εύκολος μήνας. Δεν είναι ο Μάιος, που το βράδυ κάνει ψύχρα και κλείνουμε τα παράθυρα. Δεν είναι ο Ιούλιος, που η ζέστη έχει σφίξει και τα αμπαρώνουμε όλα και βάζουμε τα αιρ-κοντισιονινγκ. Είναι ο Ιούνιος. Το βράδυ έχει δροσούλα και δε χρειάζεται το τεχνητό το αγιάζι για να ταβλιαστείς στον ύπνο. Το πρωί έχει φυσιολογική θερμοκρασία για να ανταπεξέλθεις σε κινήσεις που σπαταλάς θερμίδες περίπου 100. Έτσι, τα παράθυρα είναι ανοιχτά…. Επομένως….
ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ

Τις προάλλες, με ξύπνησαν γυναικεία βογγητά. Ήταν τέσσερις και μισή. Μέσα στο μισουπνι, σκέφτηκα «ΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ ΣΕΞ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΩΡΑ;» .Ο πιο νέος γείτονας εδώ μέσα πήρε σύνταξη σε μνες. Δεύτερον, είμαστε προλεταριάτο και εργατιά «ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΕΞ ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ;».
Καθώς σκεφτόμουν αυτά και άλλα , αυτή συνέχιζε περίπου στο εικοσάλεπτο και με εξάρσεις βογκητών ανά δεκάλεπτο. Επομένως, το έκανε με άντρα. Και μάλιστα μαλακοκ@@λη. Δεύτερον, μετά από κανένα μισάωρο και χωρίς κορύφωση του δράματος, άρχισε ο τσακωμός. Εντάξει… δεν τελείωσε ποτέ και όντως το έκανε με άντρα και όχι μόνη της.
Μετά βγήκε ένας από το πρώτο και τους είπε να σκάσουν. Ο ύπνος με πήρε στις 5 και μισή και το ξυπνητήρι χτύπησε στις έξι.

Η κρέμα για τους μαύρους κύκλους δεν κάνει τίποτα και σας μισώ όλους.Και τους αυνάνες  και τους μη.

για μια επίσκεψη στο blog της Βέρας πάτησε εδώ.