έχω φυλαγμένα από την εφηβεία μου ένα μπλου τζιν κι ένα μαύρο μακό μπλουζάκι που μου είχε κάνει δώρο η πρώτη μου αγάπη. αυτά θέλω να φορέσω όταν πεθάνω. ξυπόλητος. δεν το έχω πει ποτέ σε κανένα (μόνο στον αδελφό μου, αυτός θα μου τα φορέσει αφού εγώ θα είμαι νεκρός).
δεν θέλω να με θάψουν. να με βάλουν σε μια φλεγόμενη βάρκα και να την σπρώξουν προς τα ανοιχτά. μια βιόλα ντα γκάμπα να παίζει το ρέκβιεμ. μετά κάντε ό'τι θέλετε.
δεν θα τα έγραφα όλα αυτά αλλά διάβασα μια γυναίκα στο fb σήμερα το πρωί που έγραφε πως θέλει να είναι τα μαλλιά της όταν πεθάνει και τι χρώμα φόρεμα θα φοράει κι από κάτω μια άλλη έγραφε τι γόβες θέλει να βάλει.
αυτή τη δουλειά κάνει το γράψιμο. μαθαίνουμε πως και οι πιο αλλοπρόσαλλες σκέψεις μας περνούν κι από μυαλά άλλων.
είμαστε θεότρελοι αλλά δεν είμαστε οι μόνοι θεότρελοι.
γράφουμε και νιώθουμε λιγότερο απομονωμένοι τώρα που ζούμε και μαθαίνει κι ο κόσμος τι θα φοράμε μετά θάνατον.
Γιώργος Τρίκερι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου