πήγα χτες βράδυ από νοσταλγία και μόνο. σε είδα να τρως ένα παγωτό πύραυλο καθισμένη στα σκαλοπάτια. θα ήταν κλισέ να σε ρωτήσω τι κάνεις γιαυτό συνέχισα προς την αίθουσα. ήταν άδεια εκτός από ένα ζευγαράκι που καθόταν στο πίσω μέρος. μοιράζονταν ένα φρεντοτσίνο, αυτή φορούσε τρύπιο μπλου τζιν, αυτός είχε χώσει το δάχτυλο στη τρύπα και της γαργαλούσε το γόνατο. ήρθες και στάθηκες δίπλα μου. το παγωτό σου έσταζε στη μοκέτα. η ταινία άρχισε. ο πρωταγωνιστής αξύριστος, ασπρόμαυρος κάτι φώναζε στα γαλλικά. πως ο έρωτας είναι επανάσταση ή πως ο έρωτας ήταν σκαρίφημα ενός ποιητή του Μεσαίωνα που επειδή δεν τον διάβαζε κανείς έγινε εφευρέτης. κατασκεύασε ένα τηλεκοντρόλ και θα γινόταν εκατομμυριούχος, θα μπορούσε επιτέλους να ζητήσει σε γάμο το κορίτσι των ονείρων του. δεν υπήρχαν ακόμα τηλεοράσεις και αυτοκτόνησε. έμεινε στην ιστορία ως ο πρώτος αυτόχειρας που έκοψε τις φλέβες του. ο γείτονας του είχε μόλις εφεύρει τα ξυραφάκια, έγινε αυτός εκατομμυριούχος και παντρεύτηκε το κορίτσι των δικών του ονείρων. το ζευγαράκι άρχισε να φιλιέται. ο φρεντοτσίνο χύθηκε στο πάτωμα. ένα μόκα ποταμάκι ήρθε και συνάντησε τις στάλες του παγωτού σου. θέλησα κι εγώ να σε φιλήσω όπως τότε στη γέφυρα ή όπως ο Ντικάπριο τη Γουίνσλετ αλλά δεν ήσουν πουθενά.
εφηύρα μια μηχανή που ταξιδεύει σε εικοσιπέντε διαφορετικές διαστάσεις κι εσύ πάντοτε κρύβεσαι στην εικοστή έκτη.
Γιώργος Τρίκερι
αχ..υπεροχο...
ΑπάντησηΔιαγραφή