Διασχίζοντας την έρημο, πρεσβευτής από την έρημη χώρα του σύγχρονου κόσμου σε αυτή του αραβικού τόπου, αναζητώντας τη σιωπή και τη μοναξιά που μόνον αυτές μπορούν να απελευθερώσουν το ασυνείδητο.
Τεράστιοι αμμόλοφοι σκαλισμένοι απο τα χάδια ή το θυμό των ανέμων και αγκαλιασμένοι αρμονικά με τους τραχείς πετρόλοφους. Καμήλες! Μπαίνω σε μια περιοχή της Ερήμου που είναι ανεκτή για την επιβίωση τους. Λίγο περισσότερο πρασινάκι, λίγο περισσότερο νερό...και όταν τις πλησιάζω και βλέπουν έντονα χρώματα που δεν είναι του περιβάλλοντος τους, φοβούνται και απομακρύνονται. Που είναι οι ιδιοκτήτες τους; Βόσκουν μόνες τους; Καμιά φορά για μήνες, καθώς αυτοί οι δεινοί πολεμιστές, οι σκληροτράχηλοι και εσωστρεφείς οι τόσο μυστηριώδεις, περήφανοι και λάτρεις της ελευθερίας βεδουίνοι που κατοικούν σε αχανείς ερήμους όπου το βλέμμα τους απλώνεται μακριά στον ορίζοντα δίχως εμπόδια και παρεμβολές, έμαθαν να μην ανέχονται τους περιορισμούς.
Δύο....τέσσερα...έξι...εφτά.... πανέμορφα γαιδουράκια πιο πέρα και αρκετά πρόβατα και σκυλιά. Ακόμα, ένα μαντρί και ένα ωραίο πέτρινο κτίσμα. Φυλάκιο υποθέτω. Νομίζω ότι ξαναμπαίνω στον πολιτισμό. Δεν είναι οπωσδήποτε ωραίο αυτό το συναίσθημα.
Ένα μέρος του συνεχούς ταξιδιού μου είναι και αυτό. Ένα ασήμαντο κλάσμα της ατέρμονης κίνησης στην άβυσσο της αβεβαιότητας. Κάθε στιγμή του είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Το μόνο βέβαιο είναι αυτό που έχει ήδη γίνει.
Όχι δεν είμαστε ένα "λάθος" της φύσης. Αυτη η ανοησία, που την επαναλαμβάνω και εγώ συχνά, έχει ανθρωποκεντρική, εγωκεντρική και θεολογική προέλευση. Η φύση δεν κάνει λάθη. Λάθος κάνει ο άνθρωπος θεοποιώντας τον εαυτό του. Εμείς, το υποπροϊόν της φύσης, το μόνο που μπορούμε, και που νομίζω ότι θα καταφέρουμε, είναι να καταστρέψουμε ολοσχερώς τους όρους της ύπαρξής μας. Η φύση θα συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς εμάς.
Δώσε μου το χέρι σου και πάμε να σου δείξω την έρημο. Δεν είναι εκεί που νομίζεις, είναι μέσα μας.
Π. Πόντικας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου