μπουγάδα

σ ένα νησί κάπου στον Ειρηνικό
μια γυναίκα σήκωσε τα μάτια στον ουρανό
καθώς απλώνε τ αστέρια να στεγνώσουν.
είμαι μεγάλος
και είναι οι θάλασσες μικρές
το σώμα σου είναι αντίδωρο
κι αφέψημα καυτό
κειμήλια είναι τα φιλιά σου
γεμάτο φωνήεντα το στόμα σου
και τα σκορπάς αφειδώς 
στις σχισμές της νύχτας
αφήνεις ένα άλφα στο λαιμό μου
κι ένα ωμεγα στους μηρούς
να συλλαβίσω το ανεκπλήρωτο θέλω
μοχθώ να χωρέσω την ομορφιά σου όλη
στην αθώα εμμονή
αν αγαπήσεις το σωμα μιας γυναίκας
που απλώσε τ αστέρια να στεγνώσουν
και τώρα χορεύει κάτω από τη μπουγάδα
φυτεύεις ανθρωπιά
σε συμπληγάδες πέτρες
από ανθάκια φτιάχνεται ο κήπος
που μέσα του ποθώ
να νυχτωθώ

Γιώργος Τρίκερι