Είμαι στο τραμ.
Απέναντι μου κάθεται ένα όμορφο κορίτσι, δίπλα της στέκεται ένα αγόρι, δεν θέλω να γράψω πως είναι άσχημος, αλλά είναι. Έχει ακμή στο πρόσωπό του και τα μαλλιά του είναι κουρεμένα αστεία, ούτε ξέρω τι σημαίνει αυτό.
Το αγόρι ρίχνει κλεφτιές ματιές στο κορίτσι. Το κορίτσι έχει το προσωπό της σκυμμένο στο κινητό της. Σκέφτομαι πως ήμουν και εγώ κάποτε ένα άσχημο αγόρι με αστεία μαλλιά. Εμένα ήταν και η μύτη μου σαν μελιτζάνα.
Θυμάμαι την ζωή μου να είναι θρύψαλα πριν να είναι ολόκληρη. Θυμάμαι τον θυμό, τον πόνο, τις ανασφάλειες, την απόγνωση.
Προσπαθώ να θυμηθώ τις στιγμές που ο πόνος έγινε πληροφορία, που οι ανασφάλειες μεταλάχτηκαν σε ικανοποίηση, που η απόγνωση έδωσε την θέση της στην απόλαυση, που το αγόρι έγινε άντρας. Η διαδρομή της αυτογνωσίας δεν έχει ολοκληρωθεί, υποψιάζομαι πως ποτέ δεν ολοκληρώνεται. Πιστεύω πως ο έρωτας μας σπρώχνει με τον δικό του ύπουλο τρόπο στην αυτογνωσία, γι’αυτό έρχεται τις πιο ανυποψίαστες στιγμές. Σκορπίζει εντροπία και ανισορροπία και καλά κάνει, αυτή είναι η δουλειά του. Είναι μία μικρή επανάσταση ο έρωτας, με ταραχές και επεισόδια, με καταστροφές και απώλειες, όπως οφείλει κάθε επανάσταση που σέβεται τον εαυτό της.
Το βόλεμα είναι ένα στατικό καθεστώς ρουτίνας και βαρεμάρας, μας κάνει οκνηρούς και μαλθακούς, σε σώμα και ψυχή. Ευτυχώς εμφανίζεται αυτός ο ρομαντικός προβοκάτορας με την αναίδειά του και την ανυπακοή του και τα ισοπεδώνει όλα. Θα έγραφα «τα γαμάει όλα» που είναι και το σωστό ...
Οι σκέψεις μου διακόπτονται από μία κίνηση που πιάνει το μάτι μου. Το αγόρι σκύβει και λέει κάτι στο κορίτσι. Αυτή παραμερίζει το κινητό της και τον κοιτάει.
Το αγόρι παίρνει θάρρος. Της λέει και κάτι άλλο. Το τσουλούφι του πέφτει στα μάτια, τό κάνει πέρα με τα δάχτυλά του, τα μαλλιά του τώρα πια δεν φαίνονται αστεία, ούτε αυτός φαίνεται άσχημος.
Σηκώνομαι, έχω φτάσει στον προορισμό μου. Το τελευταίο πράγμα που βλέπω είναι το κορίτσι να χαμογελάει στο αγόρι.
Γιώργος Τρίκερι
Απέναντι μου κάθεται ένα όμορφο κορίτσι, δίπλα της στέκεται ένα αγόρι, δεν θέλω να γράψω πως είναι άσχημος, αλλά είναι. Έχει ακμή στο πρόσωπό του και τα μαλλιά του είναι κουρεμένα αστεία, ούτε ξέρω τι σημαίνει αυτό.
Το αγόρι ρίχνει κλεφτιές ματιές στο κορίτσι. Το κορίτσι έχει το προσωπό της σκυμμένο στο κινητό της. Σκέφτομαι πως ήμουν και εγώ κάποτε ένα άσχημο αγόρι με αστεία μαλλιά. Εμένα ήταν και η μύτη μου σαν μελιτζάνα.
Θυμάμαι την ζωή μου να είναι θρύψαλα πριν να είναι ολόκληρη. Θυμάμαι τον θυμό, τον πόνο, τις ανασφάλειες, την απόγνωση.
Προσπαθώ να θυμηθώ τις στιγμές που ο πόνος έγινε πληροφορία, που οι ανασφάλειες μεταλάχτηκαν σε ικανοποίηση, που η απόγνωση έδωσε την θέση της στην απόλαυση, που το αγόρι έγινε άντρας. Η διαδρομή της αυτογνωσίας δεν έχει ολοκληρωθεί, υποψιάζομαι πως ποτέ δεν ολοκληρώνεται. Πιστεύω πως ο έρωτας μας σπρώχνει με τον δικό του ύπουλο τρόπο στην αυτογνωσία, γι’αυτό έρχεται τις πιο ανυποψίαστες στιγμές. Σκορπίζει εντροπία και ανισορροπία και καλά κάνει, αυτή είναι η δουλειά του. Είναι μία μικρή επανάσταση ο έρωτας, με ταραχές και επεισόδια, με καταστροφές και απώλειες, όπως οφείλει κάθε επανάσταση που σέβεται τον εαυτό της.
Το βόλεμα είναι ένα στατικό καθεστώς ρουτίνας και βαρεμάρας, μας κάνει οκνηρούς και μαλθακούς, σε σώμα και ψυχή. Ευτυχώς εμφανίζεται αυτός ο ρομαντικός προβοκάτορας με την αναίδειά του και την ανυπακοή του και τα ισοπεδώνει όλα. Θα έγραφα «τα γαμάει όλα» που είναι και το σωστό ...
Οι σκέψεις μου διακόπτονται από μία κίνηση που πιάνει το μάτι μου. Το αγόρι σκύβει και λέει κάτι στο κορίτσι. Αυτή παραμερίζει το κινητό της και τον κοιτάει.
Το αγόρι παίρνει θάρρος. Της λέει και κάτι άλλο. Το τσουλούφι του πέφτει στα μάτια, τό κάνει πέρα με τα δάχτυλά του, τα μαλλιά του τώρα πια δεν φαίνονται αστεία, ούτε αυτός φαίνεται άσχημος.
Σηκώνομαι, έχω φτάσει στον προορισμό μου. Το τελευταίο πράγμα που βλέπω είναι το κορίτσι να χαμογελάει στο αγόρι.
Γιώργος Τρίκερι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου