προσιωπή

γίνομαι παρανάλωμα αγνώστου  πυρός
απανθρακωνω τις παρελθούσες ζωές
με περίσσια συναίσθηση και κατάνυξη
διάττων
αναρριχητής αρχαϊκών ηδονών
πυροβάτης πυρομανής
συγκόρμως μειδιών 
προσκυνητής αρετών 
ξεχειλιζόμενων από κρατήρες
φορείς διαυγών ευχών
ψιθυρίζοντων αυτοσχέδια τροπάρια
λύτρωσης σφυρηλατημένης
σε αγνές καμπύλες
δεν κατέχω ενοχές να εξαργυρώσω 
στην τράπεζα των χρυσοποίκιλτων ταρτούφων
τα χέρια μου είναι γυμνά φτωχά κι αδέσποτα
νοσταλγώ το παρόν
για να ξεγελώ τον Χρόνο 
ειμαρμένη
μην με συχωρνάς 
μην στέλνεις μεσσίες στο κατόπι μου
κανείς δεν σταυρώθηκε
για δικές μου αμαρτίες
rudderless I sail in your waters
I have offered my vertical blade
gentle libation to my desirous divinity

Γιώργος  Τρίκερι

dead or alive

Edward Hopper

αναζητούνται όνειρα
μικρές καυτές ανάσες
καταζητείται κι ο άσεμνος
που τα έχει ζωγραφίσει

Γιώργος Τρίκερι  

μπλου

Είναι ένας άντρας που θέλω να τον φιλήσω. Πολλά θέλω να παραδοθώ να μου κάνει βέβαια, ας μην κρυβόμαστε, να τα κάνει αυτός, αυτοβούλως και από μόνος του, καθόλου προκαλούμενος παρά -αντιθέτως- επιτιθέμενος κατά μέτωπο. Αλλά αυτό το λουλουδάκι το μπλε σε αυτόν εδώ τον πίνακα και τούτο το φιλί είναι ό,τι σκέφτομαι αυτή την ώρα. Πόσο μπλε είναι το λουλουδάκι, πώς θέλω να τον φιλήσω με ένα τέτοιο μπλε λουλουδάκι στα μαλλιά, πώς να τον φιλήσω με τα φιλιά μου τα ημιάγρια όχι του πηδήματος αυτά της λαχτάρας όμως. Αυτά που η γλώσσα δεν πηδάει παρά καυλαντίζει μαζί με τα χείλη στην περιφέρεια, που περνάει στο κάτω μέρος του άνω χείλους και το χαϊδεύει να το ψήσει να το τραβήξουν τα χείλη μετά λίγο και να το καυλώσουν κι άλλο με την ανάσα. Να εννοούν τα φιλιά πως κάπως έτσι πηδάει το κορίτσι ενίοτε, αργά και συντονισμένα, με μια υγρασία κάποια αλλά όχι τέρμα, κάπως θα πηδάει αυτό το κορίτσι γεμάτα, θα κρατάει ρυθμούς ή θα τους αλλάζει ανάλογα τα κέφια και χωρίς να ρωτήσει χωρίς να μιλάει και θα χαϊδεύει σίγουρα πηδώντας όπως χαϊδεύει η γλώσσα της ασταμάτητα. Έτσι να τον φιλήσω μέχρι να θέλει να με γαμήσει, πάντως το λουλουδάκι ό,τι και να συμβεί να μείνει εκεί. Καρφωμένο και μπλου

Άντζυ Ντίκινσον

Δίνη του έρωτα - Λίγο πριν το τέλος

Σιωπή εκκωφαντική

σαν τους χτύπους της καρδιάς

θα σπάσει και κανείς δεν θα δει τα κομμάτια της

θα ρέει το αίμα στις φλέβες μαύρο

όπως το ψέμα.

Είπες έχει χρώμα γκρι

επιμένω έχει όλα τα χρώματα.

Μαύρα και τα ρούχα που φορώ

καλύπτουν τις αιμοπτύσεις.

Φρόντισε να έχει πανσέληνο

την νύχτα που θα φεύγεις

να θυμάμαι το ύψος της φυγής σου

Δίνη του έρωτα - Λίγο πριν το τέλος  

Erina Espiritu

περισσότερα ποιήματα της Erina θα βρείς στο: erinaespiritu.blogspot.gr

χαϊκού του Τρίκερι

αφή
ανάγνωση σωμάτων
άσματα προσκολλώ στον λαιμό σου

The Βig Lebowski, ίσως ο πιο κάλτ ήρωας του σινεμά

«Ο μεγάλος Λεμπόφσκι», ( The big Lebowski ), 1998, των Τζόελ και Ίθαν Κοέν με τους: Τζεφ Μπρίτζες, Τζον Γκούντμαν, Στιβ Μπουσέμι, Τζούλιαν Μουρ.

Ένας άνεργος Χίπι που περνάει τη ζωή του καπνίζοντας χόρτο πίνοντας κοκτέιλ White Russian και παίζοντας μετά μανίας το παρωχημένο σπορ του μπόουλινγκ, συγχέεται από κάποιους κακοποιούς με ένα συνονόματό του εκατομμυριούχο, του οποίου η γυναίκα τους χρωστούσε χρήματα, μπλέκοντας έτσι σε μία περίπλοκη και χαοτική περιπέτεια.
Ο τίτλος, παραπέμπει άμεσα στην ταινία του Χάουαρντ Χοκς « Ο μεγάλος ύπνος », βασισμένη στο ομώνυμο αστυνομικό μυθιστόρημα του Ρέιμοντ Τσάντλερ. Το βιβλίο είναι μια κριτική πάνω στο αμερικάνικο όνειρο, καταγγέλλοντας τη διαφθορά και την υποκρισία της εύπορης και συντηρητικής αστικής τάξης, επιβεβαιώνοντας παράλληλα την ύπαρξη του καλού και του κακού, χωρίς ωστόσο να τα διαχωρίζει με μανιχαϊστικό τρόπο. Το φιλμ του Χοκς, ακολουθεί την κλασσική χολιγουντιανή δομή: ο ήρωας βρίσκει τον έρωτα, ενώ ο «κακός» τιμωρείται. Η ταινία των Κοέν διαφέρει όμως σε αυτό: διευρύνει κατά πολύ την κοινωνική αυτή κριτική, αναστρέφοντας όλες τις συνιστώσες του Φιλμ Νουάρ. Έτσι, οι ήρωες του «μεγάλου Λεμπόφσκι» αποτελούν τη διαστρεβλωμένη και γελοία αντανάκλαση αυτών του Τσάντλερ. Ο «Dude»- το παρατσούκλι του Λεμπόφσκι-, είναι ο ορισμός του απόλυτου αντιήρωα. Ήδη στην αρχή του φιλμ, ακούγεται η φωνή του αφηγητή να διευκρινίζει, « sometimes, there is a man- I wan’t say a hero-, cause what’s a hero?», προετοιμάζοντάς μας έτσι για τη διακωμώδηση του αμερικανικού ονείρου από τους σκηνοθέτες, σαν να θέλουν έτσι να μας πουν το πόσο η έννοια ήρωας, είναι υποκειμενική. Η παρέα που ακολουθεί το Ντουντ- εξαιρετικός ο μάλλον παραγνωρισμένος μεγάλος ηθοποιός Τζεφ Μπρίτζες- είναι εξίσου γκροτέσκα: ο Γουόλτερ ( Τζον Γκούντμαν), με τη εμφάνιση μιας επιθετικής αλλά αδέξιας αρκούδας, παλικαράς βετεράνος του Βιετνάμ και ο καχεκτικός και αξιοθρήνητος τρίτος της κομπανίας, ο Ντόνι που ενσαρκώνεται από το Στιβ Μπουσέμι, πέφτουν από τη μια γκάφα στην άλλη, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο την αναζήτηση του ήρωα. Άλλο ειρωνικό σχόλιο, ο φιλήσυχος κηφήνας Λεμπόφσκι, που γυρνάει με το μπουρνούζι και τις πλαστικές παντόφλες,( που ανήκουν στον ίδιο τον Μπρίτζες!) θέλει πάνω από όλα να αποζημιωθεί για το πέρσικο χαλί του που «έδινε μια αρμονία στο χώρο» και πάνω στο οποίο ούρησαν-μετά τον ξυλοδαρμό- οι κακοποιοί. Το διαμέρισμα της Μοντ, της κόρης του εκατομμυριούχου με τη διακόσμηση του στιλ Fluxus δίνει το στίγμα της ανατρεπτικότητας της ταινίας με την επιλογή του καλλιτεχνικού αυτού αβανγκαρντ κινήματος : αυτό αρνείται την έκθεση στα μουσεία, διακηρύσσοντας ότι η τέχνη δεν πρέπει να διαχωρίζεται από τη ζωή, ούτε ο καλλιτέχνης από το κοινό και όπως οι Ντανταϊστές, αντιτίθεται στην αστική τέχνη και τις συμβάσεις της, γιατί οι τέχνες πρέπει να αποθεώνουν την ίδια τη ζωή. Αυτό ακριβώς είναι που επιδιώκουν και οι δημιουργοί, με το να έρχονται σε αντίθεση με τις βασικές αρχές του κινηματογράφου που εξιδανικεύει έναν ορισμένο τρόπο ζωής. Ο σύγχρονος μύθος κατά το Ρολάν Μπαρτ, « είναι ένας διεφθαρμένος λόγος που παρουσιάζει το τεχνητό σαν φυσικό, οδηγώντας έτσι το άτομο στο να πιστέψει στην αντικειμενικότητα μιας κίβδηλης αλήθειας». Κάτω από αυτή την οπτική, οι Κοέν επιτίθενται στις αξίες της επιτυχίας και του θριάμβου που πρεσβεύει το χολιγουντιανό σινεμά, κριτικάροντας τις ταινίες που συντηρούν την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι δυνατά για τους ελεύθερους πολίτες ενός πανίσχυρου έθνους. Ο Ντουντ και η παρέα του εκπροσωπούν όμως την αρνητική πλευρά της Αμερικής, την ανατροπή του μύθου, ο ήρωας είναι υποταγμένος στα γεγονότα που τον ξεπερνούν, οι πρωταγωνιστές δεν εξελίσσονται ψυχολογικά γιατί δεν φτάνουν στην επιτυχία, όπως δεν υπάρχει και η δραματουργική εξέλιξη: σύμφωνα με τις νόρμες του Χόλιγουντ, μια ταινία πρέπει να έχει μια δυνατή κατάληξη που δεν αφήνει καμιά ερώτηση αναπάντητη και κλείνει με ένα εντυπωσιακό φινάλε, δομή που απέχει πολύ από αυτήν του Μεγάλου Λεμπόφσκι. Αντί γι αυτό υπάρχει μια πλήρης αποδόμηση των δύο ειδών που δημιούργησαν τον παντοδύναμο ήρωα της βιομηχανίας του σινεμά, του Φιλμ Νουάρ και ακόμα του Γουέστερν. Το τελευταίο εμφανίζεται με την υποβλητική φωνή του αφηγητή με το κατάλληλο λεξιλόγιο και την προφορά, τη μουσική ( Tumbling Tumbleweeds ), τα γραφικά του Ζενερίκ, την επιλογή του ειδικευμένου στα Γουέστερν ηθοποιού Σαμ Έλιοτ. Όλα αυτά αποτελούν μια έμμεση αναφορά στο είδος που κατά τον κριτικό Αντρέ Μπαζέν « είναι επικό και όπως οι τραγωδίες, βασίζεται στο μύθο, αυτόν της γέννησης της Αμερικής, της εγκαθίδρυσης της δικαιοσύνης και του σεβασμού της». Ο κοινωνικοπολιτικός περίγυρος, αυτός της αμερικάνικης επέμβασης στο Ιράκ, δεν χρησιμεύει μόνο για να δέσει την ταινία με την πραγματικότητα της εποχής, αλλά μπορεί η επιλογή αυτή να ερμηνευθεί σαν μια κάποια κριτική του πολέμου αυτού, τη στιγμή που ο πατριωτισμός και ο φιλόνικος χαρακτήρας των Αμερικανών, συνδέονται άμεσα με τις αξίες της επιτυχίας, του θριάμβου και του ηρωισμού. Μια εύστοχη και ιδιοφυής ματιά πάνω σε αυτό που ο σύγχρονος φιλόσοφος Ζαν Μποντριγιάρ στο βιβλίο του «Αμερική» ονομάζει «πραγματωμένη Ουτοπία», εξηγώντας ότι η ειδυλλιακή πεποίθηση των Αμερικανών ότι είναι το κέντρο του κόσμου, η ύπατη δύναμη και το μοντέλο προς μίμηση, δεν είναι λανθασμένη: βασίζεται πάνω στο δεδομένο της Ουτοπίας που πήρε σάρκα, στην ιδέα ότι η χώρα αυτή, είναι η πραγμάτωση όλων αυτών που ονειρεύτηκαν οι υπόλοιποι- δικαιοσύνη, αφθονία αγαθών, δικαιώματα, ελευθερία. Αυτόν τον αντικατοπτρισμό είναι που καταγγέλλουν τα ταλαντούχα αδέλφια με την ταινία τους αυτή, αντιστρέφοντας και διακωμωδώντας τον καθαγιασμό του από το συμβατικό αμερικάνικο κινηματογράφο δίνοντάς μας έτσι ένα έργο που πέρασε με τον καιρό στην ιστορία της 7ης τέχνης με το χαρακτηρισμό του ποπ και του καλτ. Ο χαρακτήρας του Ντουντ βασίστηκε πάνω σε πραγματικά πρόσωπα, τον ακτιβιστή εναντίον του πολέμου Jeff Dowd και το φίλο των σκηνοθετών Pete Exline, και αυτός του Γουόλτερ, του Βετεράνου, στο σεναριογράφο των δύο πρώτων Dirty Harry, John Milius. Όσο για τη μουσική επένδυση, το σάουντρακ είναι απολαυστικό, με διασκευές από Ντίλαν, Κάπτεν Μπίφχαρτ ή Νίνα Σιμόν και εμφάνιση σε δεύτερο ρόλο- μεταξύ άλλων λαμπρών ηθοποιών όπως ο Τορτούρο και ο Σέιμουρ Χόφμαν- του ίδιου του μπασίστα των Red Hot Chili Peppers, του Flea.
Το γεγονός ότι αρκετό καιρό μετά την προβολή της άρχισε ένα κίνημα οπαδών που έχουν μέχρι και Φεστιβάλ στο Κεντάκι και η ίδρυση θρησκείας(!) αποκαλούμενης Dudeisme, άφησε μάλλον αδιάφορους τους Κοέν που όταν τους ζητήθηκε η γνώμη για το θέμα, απάντησαν ότι οι εκκεντρικοί φανς « δεν έχουν ούτε την ευλογία ούτε την κατάρα μας» και ίσως χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης που μάλλον δεν ενδείκνυται να επιχειρήσουμε εδώ. Μένει η απόλαυση μιας ταινίας που πέρα από τις καθιερωμένες αμερικάνικες κωμωδίες, καταφέρνει με το σουρεαλιστικό της χιούμορ και τις πετυχημένες ατάκες ( I am Lebowski, you are Lebowski),να επιτελέσει αυτό που είναι ίσως και ο πραγματικός προορισμός του είδους: να ερεθίσει μέσα από τη διασκέδαση το κριτικό μας πνεύμα και ακόμα να συμβάλει στην καλυτέρευσή μας.

Λίλη Παπασπυροπούλου

Η μόνη λύση

Σε έψαξα παντού, μα την αλήθεια! Ως τόσο, τι ωραία που περνούσε η ζωή για τους άλλους! ήμουν ένας καλός θεατής. Μελαγχολικός, παρορμητικός.

Δεν υπήρξε κορφή που να μην την πάτησα. Πουθενά εσύ.
Οι κεραυνοί, τους χειμώνες, με έκαναν να περπατώ πιο γρήγορα χαλώντας μου τον περίπατο. Έτρεχα μήπως και με πετύχουν,κι αν με πετύχαιναν, τι κρίμα, θ'απορούσες πού ήμουν, σκέφτηκα κάποιο απόγεμα.
Των ομιχλών οι μέρες ήταν οι καλύτερες της ζωής μου. Έβλεπα μόνο μέχρι εκεί που έπρεπε να δω. Και εκεί ακριβώς έπρεπε να ήσουν και εσύ, που να σε πάρει!
Αντιλαμβάνεσαι ;
Μάταια.
Το μόνο που μ' απόμεινε, να πιω την θάλασσα. Είμαι σίγουρος ότι κάποιο καλοκαίρι δροσίστηκες εκεί μέσα.

κ.τ

ωδή στη λήθη

Δε θέλω να σε θυμάμαι
Υποτίθεται
Ξέχασα
Τα γενέθλιά σου
Τη γιορτή σου
Τη φωνή σου
Το γέλιο σου
Τα μάτια σου
Τα μάτια μου πάνω σου
Το χαμόγελο που μου γεννούσες
Τους ήχους του έρωτά μας
Εμένα μαζί σου
Εμένα ως όλον
Ξέχασα
Δε σε θυμάμαι
Δε θέλω
Δε θέλω άλλο όνειρο
Δε θηλάζει καμιά άνοιξη
Κανένα χαριτωμένο καλοκαίρι
Ο χειμώνας επιστρέφει ξανά και ξανά
Σαν μουσική του Μπαχ
Σε δίσκο βινυλίου
Στραβωμένο
Σκεβρωμένο
Κόλλησε η βελόνα
Στο πικάπ του χρόνου
Ανόητο που κάθομαι
Κι ακούω ακόμη
Τον στρεβλό του ρυθμό

Χρύσα Βελλησσαρίου

η νέα ποιητική συλλογή της Χρύσας έχει τίτλο Momenta Aurantia και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άλλωστε.

Ναγραφωγιασενα

Robert Longo

Θα θελα να μπορώ σαν άντρας να γράφω.

Για σένα, μα με λόγια όχι απλά κοριτσίστικα.

Με υπερβολή και συναίσθημα βαρύ κι ύστερα από μποτίλιες ουίσκι κι αφού μ έχω σιχαθεί απ' την αδυναμία που σου δείχνω.

Να μπορούσα να μαι με το στριφτό μισοκολλημένο ανάμεσα στα χείλια, να πικρίζει και να τινάζω μ ένα νεύμα τις στάχτες.

Τότε θ άξιζαν κάτι όλα αυτά.

Τώρα φλυαρώ μόνο.

Κλαψιάρικα μουνιά με διάτρητες καρδιές θέλουν να μοιάζουν οι γυναίκες κι είναι άδικο αφού δεν είμαστε μόνο αυτό.

Κ όσο φαντάζει γοητευτικός ο πεσιμισμός άλλο τόσο είναι σίχαμα.

Κι ο ρομαντισμός επίσης άμα το παρακάνεις.

Λίγα λόγια σταράτα. Όπως,..."σε γουστάρω", ας πούμε.

Κι άμα χόρευα θα το έκανα για πάρτη σου.

Να με θαυμάσεις!

Μ αναμμένα μάγουλα, ανάκατα μαλλιά και φτεροπόδαρα.

Θα πέταγα για σένα. Για όσο..

Μαρία Μαντά

μόνο αντίο να μην πεις

έβαλα σε τρία ποτήρια κρασί να πιω
και σε ένα μικρό έβαλα τσίπουρο
χωρίς γλυκάνισο
έτριψα ένα φύλλο ευκάλυπτου
με εκστασιάζει η μυρωδιά του
άδειασα το πρώτο το ποτήρι
το δεύτερο το έχυσα στο χώμα
σπονδή στον αλχημιστή θεό 
που σε έφερε εδώ
δεν ήξερα τι σημαίνει
σεβντάς
είχα την τύχη να με μάθεις
τώρα κάθε Σάββατο
στρώνω το καλό τραπεζομάντηλο 
και περιμένω τη βροχή
να σε φέρει στη πόρτα μου
θα κλέψω τα δροσερά φιλιά σου
είναι ο καλύτερος θάνατος
όταν η παρουσία σου
είναι το μόνο ποίημα
στίχοι υγροί που ξεπηδούν 
από τον αφαλό σου
που κυλούν σε γυαλιστερούς γλουτούς
σε πεινασμένα ακροδάχτυλα που ταξιδεύουν
στις οδύσσειες της σάρκας
είμαι μεγάλο παιδί
ξέρω να επιβιώνω 
στο μοιρασμένο μας ποτό

Γιώργος Τρίκερι

Δίνη του έρωτα

Egon Schiele

πρέπει να ομολογήσω 
μια εσωτερική χαρά
πολλές φορές μου την διαλύεις,
εγώ με επιμονή μαζεύω τα κομμάτια και την ξανά φτιάχνω
πάντα κάτι λείπει 
πάντα κάτι προσθέτεις 

[Δίνη του έρωτα] περίοδος πρώτη 2016
Erina Espiritu