Η αληθινή αξία του δαχτυλιδιού

Υπάρχει μια παλιά ιστορία για ένα παιδί που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού:

“Ήρθα, δάσκαλε, γιατί νοιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πως μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;”

Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει, του είπε:

“Πόσο λυπάμαι, αγόρι μου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Μετά, ίσως..” και ύστερα από μια παύση συνέχισε : “Αν θέλεις να με βοηθήσεις εσύ, μπορεί να λύσω γρήγορα το πρόβλημά μου και μετά να μπορέσω να σε βοηθήσω.”

“Ε…μετά χαράς, δάσκαλε” είπε διστακτικά ο νεαρός, νοιώθοντας ότι τον υποτιμούσαν για άλλη μια φορά και μετέθεταν τις ανάγκες του.

“Ωραία” συνέχισε ο δάσκαλος. Έβγαλε το δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι, λέγοντας :”Πάρε το άλογο που είναι εκεί έξω και τρέξε στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι για να πληρώσω ένα χρέος. Είναι ανάγκη να πάρεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς για αυτό. Και με κανέναν τρόπο μη δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί όσο πιο γρήγορα μπορείς.”

Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι κι έφυγε. Μόλις έφτασε στην αγορά άρχισε να προσφέρει το δαχτυλίδι στους εμπόρους που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον, ώσπου ο νεαρός έλεγε τι ζητούσε γι’ αυτό.

Όταν το παιδί έλεγε “ένα χρυσό φλουρί” άλλοι γελούσαν, άλλοι του γύριζαν τις πλάτες και μόνο ένας γέροντας φάνηκε αρκετά ευγενικός για να μπει στον κόπο να του εξηγήσει ότι ένα χρυσό φλουρί ήταν πάρα πολύ για ένα δαχτυλίδι. Θέλοντας να βοηθήσει, ένας του πρόσφερε ένα ασημένιο νόμισμα κι ένα μπακιρένιο τάσι, όμως, ο νεαρός είχε οδηγίες να μη δεχτεί λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί κι έτσι απέρριψε την προσφορά.

Αφού προσπάθησε να πουλήσει το κόσμημα σε όποιον συνάντησε στο δρόμο του στην αγορά – και σίγουρα θα ήταν πάνω από εκατό άτομα – , παραδέχτηκε την αποτυχία του, καβάλησε το  άλογο και γύρισε πίσω.

Πόσο θα ήθελε ο νεαρός να είχε ένα χρυσό φλουρί για να το δώσει στο δάσκαλο και να τον γλυτώσει από το πρόβλημά του. Έτσι, θα έπαιρνε κι αυτός τη συμβουλή και τη βοήθεια του δασκάλου.

Μπήκε μέσα στην κάμαρη.

“Δάσκαλε” είπε, “λυπάμαι. Είναι αδύνατο να τα καταφέρω. Ίσως να μπορούσα να πάρω δύο ή τρία ασημένια, όμως, νομίζω ότι δεν μπορώ να γελάσω κανέναν για την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού.”

“Αυτό που είπες είναι πολύ σημαντικό, νεαρέ μου φίλε” απάντησε χαμογελώντας ο δάσκαλος. “Πρέπει πρώτα να μάθουμε την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού. Καβάλησε πάλι το άλογο και πήγαινε στον κοσμηματοπώλη. Ποιος άλλος θα ξέρει καλύτερα; Πες του ότι θέλεις να το πουλήσεις και ρώτησέ τον πόσα μπορεί να πιάσει.Ομως, μην του το πουλήσεις όσα κι αν σου προσφέρει. Γύρισε πίσω με το δαχτυλίδι.”

Ο νεαρός καβάλησε  το άλογο κι έφυγε πάλι.

Ο κοσμηματοπώλης εξέτασε το δαχτυλίδι στο φως του κεριού, το κοίταξε με το φακό, το ζύγισε και μετά είπε στο παιδί:

“Πες στο δάσκαλο, αγόρι μου, ότι αν θέλει να το πουλήσει αμέσως, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από πενήντα οχτώ χρυσά φλουριά για το δαχτυλίδι του.”

“Πενήντα οχτώ χρυσά;” φώναξε το παιδί.

“Ναι” απάντησε ο κοσμηματοπώλης. “Βέβαια,, με λίγη υπομονή θα μπορούσαμε να βγάλουμε γύρω στα εβδομήντα χρυσά φλουριά, όμως, αν είναι επείγον…”

Ο νεαρός έτρεξε συγκινημένος στο σπίτι του δασκάλου να του πει τα καθέκαστα.

“Κάθισε” του είπε ο δάσκαλος αφού τον άκουσε. “Είσαι κι εσύ σαν αυτό το δαχτυλίδι. ‘Ενα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα. Και σαν τέτοιο, πρέπει να σ΄εκτιμήσει ένας αληθινός ειδικός. Γιατί στη ζωή σου γυρίζεις εδώ κι εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία;”

Και μ’ αυτά τα λόγια, έβαλε πάλι το δαχτυλίδι στο μικρό του δάχτυλο του αριστερού του χεριού.

ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

JORGE BUCAY / ΜΠΟΥΚΑΙ ΧΟΡΧΕ

Jazzmine says........The Doll

Μια σπασμένη κούκλα που οι υπομονετικές σου βελονιές ράβουν τις ραφές στα πλευρά, το κεφάλι και τα χέρια κι ύστερα στο στήθος δυο κομμάτια κι έπειτα πολύ προσεκτικά στις άκριες του χαμόγελου..

Ότι στάλαξε στα μάτια, άτσαλα, το σκουπίζεις λίγο λίγο, με μπαμπακερό πανί καθαρό και το στεγνώνεις.

Την καρδιά την αφήνεις απ’ έξω, είναι δική σου λες.

Και έτσι γίνομαι ολόκληρη και συμπαγής ξανά,

ένα άκαρδο κορίτσι από πούπουλο.

Και εκείνο το καινούργιο χαμόγελο λαμπυρίζει στις νύχτες σου,

όταν σβήνουν τα φώτα, εκεί στη γωνιά που μ’ έχεις ακουμπήσει.

Μοναδική αμοιβή για το μόχθο του ράφτη.

Jazzmine's corner

ο Τζίζους δεν ήταν αιγόκερως κι εσύ δεν μοιάζεις της μάνας σου

Helmut Newton

μπορείς να αγοράσεις ένα σκύλο
δεν μπορείς να τον πληρώσεις
να κουνάει την ουρά του
μπορείς να πείσεις έναν καρχαρία 
να γίνει χορτοφάγος
μπορείς να κρατήσεις την αναπνοή σου
μέχρι να σκάσεις
μπορείς να ζωγραφίσεις ό,τι πρόσημο θέλεις
στα νούμερα σου
μπορείς να επιλέξεις μπροστά
σε ποιον καθρέφτη θα σταθείς
μπορείς να κρύψεις τη φωτιά
το καπνό τι θα τον κάνεις?

Γιώργος Τρίκερι

καρτ ποστάλ από τη πλάζ της Ιζαμπέλας

απάτριδες πρίγκιπες
χωρίς μανδύες
χωρίς τους δαιδαλώδεις στίχους του παρελθόντος
χωρίς γαίες φιλόξενες
να φυτέψουμε τους πριγκιπικούς σπόρους.
κανείς δεν θυμάται
την τελευταία νικηφόρο μας μάχη
ή τον τελευταίο εκείνο έρωτα
που μοιραστήκαμε
με τις αλεξίσφαιρες παρθένες
ενωμένοι με έναν αρχαίο τρόπο
πνεύμα και σάρκα
αφημένοι στην λευκή μαγεία της συνουσίας.
μόνη μας κληρονομιά
δανεικά ιδανικά
μιας φιλοσοφίας χαραγμένης
στα ασταθή θεμέλια
ενός χολιγουντιανού πόθου.

τολμήσαμε να έχουμε
μεγάλες προσδοκίες
βάψαμε άλικους τους παρθενώνες
χορέψαμε τους ανάρμοστους χορούς μας
στις στάχτες ιερών τοπίων.
κάποια στιγμή θα oρθώσουν
γύψινα ομοιώματα
των γυμνών κορμιών μας,
της άτακτης ζωής μας.
χελιδόνια θα φωλιάζουν στους λαγόνες μας
έφηβα κορίτσια με ερυθρές παρειές
θα περνούν βιαστικά
κι οι ποιητές θα ψελλίζουν
τις ωδές μας.

Γιώργος Τρίκερι

αφιερωμένο στον έτερο πρίγκιπα George Papageorgiadis.

Jazzmine says....The Elephant and the Goldfish

Που λες έμαθα αυτή τη φανταστική σάλτσα για μακαρόνια στο χωριό και μετά θυμήθηκα πως δεν τρως τα μακαρόνια κι έπειτα σκέφτηκα πως θα ήταν, να, αν την έφτιαχνα με πατάτες στο φούρνο, τις τρως τις πατατούλες δεν είναι έτσι?

Και σε ονειρευόμουν σε μια βεράντα λουσμένη στο φως, νωχελικό στη θερινή ραστώνη, με τα μάτια σου καρφωμένα στο πουθενά και το μυαλό σου αδειανό, έτσι, μια πολύτιμη ράθυμη στιγμή και κείνες τις πατατούλες στο φούρνο να μοσχομυρίζουν και μια παγωμένη μπύρα στο σκιερό περβάζι και σ' ένα γύρισμα του ματιού να τα βλεπα όλα αυτά μονομιάς και τι νομίζεις θέλει η ψυχή να σκάσει από ευτυχία μα έπειτα πάλι σκέφτηκα πως αυτό δεν μπορεί να γίνει κι ας είναι τόσο απλό, πως αυτό δε θα γίνει επειδή ακριβώς είναι τόσο απλό και τι νομίζεις θέλει η ψυχή για να βουλιάξει στη λύπη?

Μερικές φορές η αγάπη μοιάζει με σπουργίτια που πέφτουν με φόρα πάνω σ’ ένα γυάλινο τοίχο. Απ’ την ορμή τους βλέπουν μόνο το καθρέφτισμα της χαράς τους και πετούν γοργά να συναντήσουν τα άλλα σπουργίτια, τα απέναντι, που με φόρα έρχονται κι εκείνα προς το μέρος τους. Δεν είναι δα και δύσκολο να στραπατσαριστεί ένα σπουργίτι, είναι ανόητο και ολόχαρο κι ο κόσμος είναι γεμάτος παγίδες.

Μα έπειτα καμιά φορά σκέφτομαι πως η αγάπη μοιάζει και με πιράγχα που σουλατσάρει πέρα δώθε ήσυχο – ήσυχο στα γλυκά νερά του μέχρι να βάλεις το πόδι σου μέσα και να βγεις χωρίς αυτό.

Ίσως αυτό το πιράνχα να ήταν εκείνο το μικρό χρυσόψαρο που κάποτε αγάπησε έναν μοναχικό ελέφαντα που δεν παρέκκλινε ποτέ απ’ την πορεία του, παρά μονάχα εκείνη τη φορά που έσκυψε στη λιμνούλα.

Ποιός θα ισχυριστεί πως είναι πιο δυνατός απ’ την αγάπη?

Ποιός μπορεί να μεταμορφώσει τους ανθρώπους σε πουλιά και ψάρια και μπαλόνια και τραγούδια και φλόγες και σιγανές στάλες μπροστά στα μάτια σου, αν όχι η αγάπη?

Τι θα ήμασταν χωρίς αυτή αν όχι μερικά κουστουμαρισμένα ανθρωπάκια με φάλτσες φωνές και αβέβαια βήματα?

Ποιο ρίσκο δεν αξίζει να πάρεις σ’ αυτή τη ζωή, σήμερα, πριν όλα τα αύριο αρχίσουν να μοιάζουν επικίνδυνα μεταξύ τους?

Μπορεί ο ελέφαντας να ξεμάκρυνε μα σ’ όλες τις οάσεις θα βλέπει το χρυσόψαρο που κάποτε ήτανε δικό του.

Κι έπειτα, τι άλλο μπορεί να είναι ένα πιράνχα, 

παρεκτός, ίσως, ένα στραπατσαρισμένο σπουργίτι?

Jazzmine the fish

μια πολυζήτητη εικόνα

2 χρόνια πίσω
Σαν κύκλος , εγώ περίμενα εξέλιξη ! Γιατί τέτοια καμπύλη;
Ανθρωπάκια φωνάζουν ,τρέχουν δεισιδαιμονούν με μεγαλύτερο φόβο μη τους κλέψουν τις ψυχές , ενώ ταυτόχρονα τις πουλάνε αβίαστα οι ίδιοι στα σκλαβοπάζαρα της μιζέριας!
Μια ζωή υπομονής και ξεφτίλας 
Χαραμισμένη σε μια εικόνα , αυτό είναι το νόημα για σας, το φαίνεσθαι!
Κάποια στιγμή θα αλλάξει αυτή η εικόνα θέλοντας και μη ο χρόνος θα γκρεμίσει ότι τόσα χρόνια έχτιζες!
Και μένει το από πίσω απ'την πολυζήτητη εικόνα σου αυτό το γέμισες με κάτι ή τόσα χρόνια παρέμεινε κενό;

 Άννα Τσαμ Αναστο.

μια μακαρονάδα τον Αύγουστο

φέρε ένα κολοκυθάκι
και μια κρέμα γάλακτος
θα φτιάξουμε βετζετέριαν καρμπονάρα
θα ρίξω άφθονο πιπέρι
όπως σου αρέσει
ποτέ δεν έχω νιώσει μοναξιά
ξέρω ότι θα  είσαι πάντα εδώ
να μου κρατάς το σουρωτήρι.

μετά θα κάτσουμε στο σαλόνι
δεν θα μιλάμε
ο σκύλος θα μας γλείφει τα πόδια 
από μακριά θα ακούγεται μια τηλεόραση
θα μοιραστούμε τη ζέστη
όπως τα πάντα.

 Γιώργος Τρίκερι

επέτειος

-μου θυμίζεις έναν Αμερικάνο ηθοποιό.
-τον Κέβιν Κόστνερ στο Μπόντιγκαρντ.
-όχι, κάποιον καλύτερο, αυτόν που έπαιζε τον Τζέρι Λι Λούις.
-τον Ντένις Κουέιντ.
-αυτόν. πάχυνες και σου πάει.
-φαίνεσαι ξανά δεκαεφτά.
-είσαι ένας όμορφος ψεύτης.
-είσαι η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου, εδώ, απόψε.
-πόσα χρόνια έχω να σε δω?
-δέκα αργά, βασανιστικά. κι αλλά δέκα γρήγορα.
-Γιάννη, πως πέρασε ο χρόνος?
-αυτή είναι η δουλειά του χρόνου. να περνάει.
-πάντα βαθύς.
-σου έλειψαν τα κλισέ μου?
-μου έλειψες εσύ.
-προβλέπω σεξ στο άμεσο μέλλον.
-το ήξερα ότι θα γίνεις πορνόγερος.  


Γιώργος Τρίκερι


η κιθάρα είναι εκεί που την άφησες
τα βήματα είναι εκεί που τα άρχισες
το βουνό παραμένει 
το βουνό σε περιμένει.

Γιάννης Λιάτσικας.

άγνωστες λέξεις

τα ποιήματα δεν ξέρουν
ότι είναι ποιήματα
τα λουλούδια δεν ξέρουν
ότι είναι λουλούδια
τα ρολόγια δεν ξέρουν
τον χρόνο
τα μάτια δεν υπακούουν 
σε νόμους
η ζωή δεν είναι ταινία
ο χρυσός δεν είναι σιωπή
ο έρωτας δεν χορταίνει το στομάχι
τα φιλιά δεν χορταίνουν έρωτα.
κάποιες φορές νοσταλγώ τα χείλη σου.
έφυγες πριν προλάβω να ρωτήσω
με γέννησες ή με θανάτωσες?

Γιώργος Τρίκερι

Jazzmine says....Ιτέα - Αράχωβα

Δρόμος ανηφορικός, θάλασσες ελιάς, νερό ακίνητο που στραφταλίζει στον ήλιο. 

Στη στροφή μια μητέρα μαλώνει το παιδί της, μια παρέα μπροστά μας φουσκώνει τα πνευμόνια  της αρωματισμένο αέρα βγάζοντας μικρές κραυγές ηδονής.

Δροσίζουμε τα πυρωμένα μας χείλη στην Κασταλία κι όσα είπα και σε λάβωσα - κάρβουνο και στάχτη. 

Ανατολή φεγγαριού απέναντι απ' το χωριό κι η ομορφιά ρουφάει όλο το οξυγόνο και με πνίγει..

Φάρος χρυσός και καπνισμένος, λιβάνι και θυμάρι, 
καμπάνα και βιολί, 
Μαΐστρος σαρωτικός φουντώνει έναν Πόθο αχαρτογράφητο ακόμα, αλλά ακέραιο.
Μπορεί να χαρχαλεύει ακόμα στα σπλάχνα της φωτιάς αλλά είναι ατόφιος και ζωντανός και το σκοτάδι που κατρακυλάει γοργά στις πλαγιές του βουνού είναι δικός του σύμμαχος κι όχι δικός μου.

Και τον ξυπνά.

"Δεν είναι νύχτα αυτή για να κοιμούνται οι Πόθοι" σφυρίζουν οι αρχαίες δυνάμεις που διαφεντεύουν αυτούς τους Κόσμους και τους Άλλους,

κι έτσι,

εκεί, 

στο ύψωμα των Δελφών 

μυσταγωγία και σιγή

πέτρα, ρίζα και θηλιά

σ' αφήνω επιτέλους να υπάρξεις.

 just Jazzmine

Πανσέληνος Αυγ. 2013

για τον Αλέξανδρο

Αχιλλέως 24. 4:00 π.μ

artwork by Njideka Akunyili.

θα περιμένω το ξημέρωμα
την ώρα που οι πόρνες γυρνούν σπίτι
τίποτα ασυνήθιστο δεν συμβαίνει εκείνη την ώρα
οι μελλοντικοί αυτόχειρες κοιμούνται ακόμα
οι ήρωες έχουν ήδη πιάσει δουλειά
η Άντζελα χορεύει με την σκούπα
 όταν δεν κοιτάει κανείς
το ρούμι έχει τελειώσει.
θυμάμαι αυτό που είπες κάποτε
"ας ζήσουμε τώρα και κλαίμε αργότερα.
μαζί ή χώρια"
διάβασα ξανά τους στίχους που άφησες
στο τοίχο της ντουλάπας
φωτογραφίες σου δεν έχω πια 
τις πέταξα
κι εκείνο τον μικρο Γκανές που είχες φέρει
(το cd της Amy το κράτησα)
οι στίχοι αυτοί όμως
πάντα θα με στοιχειώνουν
"έμαθα κάτι σήμερα
θα το κρατήσω μυστικό 
μέχρι την πανσέληνο ..."
μόλις αρχίσει να χαράζει θα πάρω τηλέφωνο
να δω αν με θυμάσαι.

Γιώργος Τρίκερι

Jazzmine says.....

Δε θα αφεθώ στη στιβαρή σου απουσία, στη συνέπεια. 

Στην ακολουθία λόγου και πράξης, στην απόφαση, στην άγνοια.

Δε θα παραδοθώ στη σταθερότητα.

Στο δισταγμό.

Στην επανάληψη,

στο ψιθύρισμα,

στην αιχμηρή βελόνα που σχηματίζει η φωνή σου κάθε βράδυ και κεντάει το σκοινί που θα ισορροπήσω ή θα πνιγώ.

Όχι στο σωσίβιο που πετάς κάθε τόσο ενώ με τα χέρια σου φουρτουνιάζεις τη θάλασσα.

Βλέπεις το σωσίβιο αλλά όχι το κύμα.

Δεν το χω σκοπό, ποτέ μου δεν το χα.

Θα μπορούσα να το κάνω, αν το κάνα όμως θα ήταν εκείνη τη φορά που ήσουν μικρό αγόρι και πάσχιζες να τραβήξεις το ξόρκι από πάνω σου σα να ήταν τραυμαπλάστ σε ξένη πληγή.

Ο άντρας που κρύβεται από μένα σήμερα, είναι εχθρός.

Θα διάλεγα να το κάνω όταν ήσουν ένας γίγαντας σκυμμένος από πάνω μου και μέτραγες τους σφυγμούς μου ενώ εγώ φώλιαζα πάνω στο στήθος σου και τους άφηνα να ξεχυθούν μέσα στα χέρια σου σαν ζαλισμένες πεταλούδες που θα ζούσαν λίγο.

Ο άντρας που αναμετράει τις δυνάμεις του με τις δικές μου σήμερα, είναι αντίπαλος.

Νομίζω ότι παλεύεις να χωρέσεις μια δαχτυλήθρα νερό σ ένα κουτί που ξερνάει φωτιά καιρό τώρα και να τη σβήσεις, χωρίς καν να καψαλίσεις τα δάχτυλα σου.

Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, μπορώ μονάχα να κατευθύνω τη φωτιά καταπάνω σου σα να ναι το όνομα σου μέρος του υλικού της.

Τρέξε η μείνε.

Η μείνε απλά.

Νομίζω ότι προσπαθώ να κοιτάξω απ’ την άλλη μεριά όταν στη θύελλα  κουνάς την ανεμόσκαλα μπροστά στα μάτια μου.

Μπορεί να της λείπουν μερικά σκαλιά.

Μπορεί να είναι ολόκληρη.

Δεν γυρίζω να δω.

Δεν μπορείς να με βοηθήσεις, μπορείς μονάχα να φουντώσεις τους ανέμους σα να φυσούν μόνο για να με γκρεμίσουν.

Να τρέξω ή να μείνω.

Ή να μείνω μόνο.

                          Vladimir Kush 

                                                  Full moon game

Jazzmine in a half moon..without you

...

Αγάπη είναι... 
όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα
κι ένα αγόρι άφτερ σέιβ
και βγαίνουν μαζί
για να μυρίσουν ο ένας τον άλλο. 

 Πέτρος 6 ετών

thanx L3na

μέρα γιορτινή

Edward Hopper

να είστε πάντα κοντά
στις σιωπές
στους ανέμους
στα μάτια αποτυπωμένες οι λέξεις
που δεν ειπώθηκαν
δίπλα σ' αυτές που ειπώθηκαν
και δεν ακούστηκαν.

Γιώργος Τρίκερι

πεφταστέρι

 Νύχτα θολή γεμάτη αέρα. Χωρίς αστέρια να σου κρατάνε συντροφία ,δίχως φεγγάρι να σου φωτίζει το δρόμο. Μόνο τα μούντα ,πορτοκαλωπά φώτα της πόλης έχουν μείνει να σου φουντώνουν την μοναξιά! Η σκέψη μου πλανέυτηκε , στόχο δεν έχω .Το αποψίνο βράδυ σου ανήκει ! όχι επειδή είμαστε μάζι. Επειδή η ψυχή μου βρίσκεται στα χέρια σου. Ξες έχω πολεμήσει πολλούς δαίμονες και οιωνούς ,έχω περάσει απο φουρτούνες και κατολισθήσεις, μα ήμουνα εγώ κι η μοναξιά μου. Τώρα; Τώρα υπάρχεις εσύ ! Δεν ξέρω τι είσαι, σύμμαχος ή εχθρός, τα όπλα σου τα χεις μόνο για την μάχη ή κάποτε η λέπιδα θα γυρίσει προς τα μένα και θα καρφώσεις την καρδιά μου; Μια καρδιά που δεν σπάει αφού δεν είναι από γυαλί, μια καρδιά που δεν καίγεται, ούτε καταστρέφεται, μια καρδια που μόνο λεηλατείται, μαραίνεται, πονάει. Ποιός είσαι συ στην ιστορία και γιατί ήρθες; Για να φέρεις την άνοιξη ή το ψυχρό χειμώνα; Αν φέρεις και τα δύο τελικά ποιά θέση μάχης θα επίλεξεις; Η καρδιά μου μαραίνεται, κοίτα να την ποτίσεις!

 Άννα Τσαμ Αναστο.

Jazzmine says........irrational..?

Δε θα σταθώ έξω απ’ την πόρτα σου να απολογηθώ γιατί νιώθεις ότι η γνώμη μου είναι ταξιδιάρικο πουλί που αποδημεί κάθε ξημέρωμα.

Δε θα σταθώ, όχι γιατί είναι εχθρικά ή αφιλόξενα.

Ούτε επειδή φοβάμαι πως ακόμα και μετά από τις εξηγήσεις μου, που ούτως η άλλως δεν έχω,

η πόρτα σου δε θ’ ανοίξει.

Δε θα σταθώ,

γιατί δεν του πρέπει του έρωτα να στέκει έξω από κλειστές πόρτες όταν η δύναμη του φτάνει να τις αφανίσει.

jazzmine out of the pot

οι τέσσερις εποχές του Τρίκερι

Andrej Mashkovtsev

ο χειμώνας είναι έρωτας
αγνός 
αθώος
αγόρι με γρατζουνισμένα γόνατα 
και ραβασάκια στη κωλότσεπη.
η άνοιξη είναι ελπίδα πόρνη
αφαιρεί ένα-ένα τα 
πολύχρωμα κουρέλια της
λικνίζεται σε απόσταση αναπνοής
από τη στύση σου 
για το τελευταίο σου χαρτονόμισμα.
ενός λεπτού σιγή
να απολαύσουμε το καλοκαίρι 
τόσο ακριβώς διαρκεί
ώριμο σύκο στον οισοφάγο
ενός πεινασμένου εραστή.
το φθινόπωρο θα νιώθουμε όλοι πιο σοφοί
σε μια μελαγχολική μπανιέρα
θα ξεπλένουμε την άμμο από τα μαλλιά μας
από το χόλ θα έρχονται οι στίχοι 
του Καβάφη.

Γιώργος Τρίκερι

Αντιθέσεις

Edward Hopper

Ήσυχα νερά που πλέουν προς τη γραμμή του ουρανού
Κρύσταλλα φωτός που αντανακλούν τη γαλήνη του μπλε
Έρωτας θαλασσινός
Μάτια που κοιτούν μέσα από τα κιάλια του πόθου
Ο ήλιος δύει
Τον τραβάει βίαια η ανθρώπινη ύπαρξη με το σχοινί της επέμβασης
Σκοτάδι στο μπλε
Θορυβώδεις επαναλαμβανόμενοι χτύποι από το μπαρ του συνωστισμού
Άνθρωποι που στέκονται στην επιφάνεια και φοβούνται να βουτήξουν

Αφήνω το στυλό και πάω να αγκαλιάσω το μπλε
Με ρούφηξε η σκέψη 


Βίκυ Μιχαλοπούλου

εν οίδα

πολιτισμός ενός λαού
είναι τα πεζοδρόμια
οι δημόσιες τουαλέτες
τα χαμόγελα
οι ακρογιαλιές
τα σχολεία
οι αυλές
τα λιμάνια
οι βιβλιοθήκες
τα εστιατόρια
τα δάση
πολιτισμός είναι η ζωή
όχι κάποιος φιλόσοφος που έζησε 
πριν χιλιάδες χρόνια.

  

7 Αυγούστου

Quint Buchholz

στεκόμουν στη στάση του τραμ
είδα μια κοπέλα που γούσταρα πριν από χρόνια
είχα καιρό να την δω
φάνηκε ενθουσιασμένη που με συνάντησε
-σε είδα στο όνειρο μου χτες βράδυ,
μου είπε
-είχε χαλάσει η τηλεόραση και ήμουν αναστατωμένη
ήμουν έτοιμη να πάθω κρίση πανικού όταν χτύπησε το κουδούνι,
ήσουν εσύ
χάρηκα που σε είδα, όπως χαίρομαι τώρα
σε ρώτησα "τι κάνεις?"
είπες ότι είχες έρθει να φτιάξεις τη τηλεόραση.
τη κοιτούσα καθώς μου περιέγραφε το όνειρο
σκεφτόμουν ότι ήταν ακόμη όμορφη
δεν είχε παχύνει καθόλου
τα νύχια της ήταν τόσο ωραία
ήμουν σίγουρος ότι το όνειρο 
έκρυβε κάποιο υποσυνείδητο σεξουαλικό μήνυμα 
σκέφτηκα να της ζητήσω να βγούμε για ένα ποτό
θυμήθηκα αυτό που λέω πάντα στους άλλους
"οι παλιές φλόγες είναι καμένα σπίρτα"
ένας έξυπνος άνθρωπός είναι συνεπής
με το ένστικτο του και τα κλισέ του.
ήρθε το τραμ είπα γεια και μπήκα μέσα
άρχισα να σκέφτομαι μια άλλη κοπέλα που γούσταρα
και μετά μια κοπέλα που με γούσταρε
αλλά δεν την πολυγούσταρα εγώ
μετά σκέφτηκα ότι δεν θα ήξερα
πως να επισκευάσω μια τηλεόραση
και έσκασα στα γέλια  
η κοπέλα στο απέναντι κάθισμα
άρχισε να γελάει και αυτή
μας έπιασε ένα νευρικό γέλιο
που δεν είχε σταματημό
φορούσε μια φούξια μαντήλα στο κεφάλι
φαινόταν στα πλάγια ότι της είχαν πέσει τα μαλλιά 
από τη χημειοθεραπεία
άρχισε να βήχει, να πνίγεται
της έδωσα το μπουκαλάκι με το νερό μου
ήπιε μια γουλιά και μετά άλλη μια 
πήρε μια ανάσα
και συνεχίσαμε να γελάμε
ακόμα πιο έντονα 
λες και θα τέλειωνε ο κόσμος.
όταν έφτασα σπίτι 
άνοιξα το ψυγείο
ήπια μια τεράστια γουλιά
από παγωμένο πράσινο τσάι 
κι ένιωσα ένα δροσιστικό σκίρτημα σε όλο μου το κορμί. 

Γιώργος Τρίκερι

για την Άννα Β.