το βαλς της Μισέλ

υπάρχουν μέρες που αρχίζουν με κραυγές
μέρες μυστικές σαν έρωτες
μέρες που τις φοβάται κι ίδιος ο θεός
απότομες μέρες κοφτερές σαν βράχια
μέρες που ο θάνατος γιορτάζει και τα παιδιά σιωπούν
μέρες που το "σ΄αγαπώ" δεν φτάνει
μέρες αμέτρητες που η ψυχή ασφυκτιά
βίαια χέρια σφίγγουν τον λαιμό
οι οθόνες του μυαλού ματώνουν και μετά σκοτεινιάζουν
είναι μέρες που τα βιολιά, τα κλαρινέτα και τα ταμπουρίνα
δεν βγάζουν νότες
αλλά φτύνουν φλόγες
οι χορευτές θλιμμένοι γονατίζουν μέσα στις στάχτες
καθως ο ήλιος βυθίζεται σε ύπνους μαγικούς.
υπάρχουν νύχτες που δεν είσαι εδώ.

Γιώργος Τρίκερι

Ανεμοσκορπίσματα

Ώρες ολόκληρες μπορώ να σε χαζεύω.
Να σε μυρίζω.Να σε ακούω.
Μπλεγμένη στο μυστήριο του έρωτά σου.
Τι παιχνίδι όμως παίζεις εσύ;
Πώς κάθε φορά εμφανίζεσαι σαν από μηχανής θεός ,τα κάνεις όλα άνω-κάτω στο μυαλό μου , μπερδεύεσαι στη ζωή μου και μετά απλά εξαφανίζεσαι;
Το παιχνίδι σου μοιάζει στημένο από τη μοίρα.
Ξέρεις πότε να εμφανιστείς.Ξέρω και εγώ πλέον πότε να σε περιμένω , γνωρίζοντας ότι δε θα μείνεις.
Η άφιξή σου έχει το ίδιο αποτέλεσμα , εκείνο το ασταμάτητο χτυποκάρδι και τα τρεμάμενα χέρια.
Η αναχώρηση σου έχει το ίδιο αποτέλεσμα , υγρά από τα δάκρυα μάγουλα και αναμνήσεις να με σκλαβώνουν σε εσένα.

Θυμάμαι μια κουβέντα σου "Άσε τα όνειρα , δεν μπορείς να ζήσεις με αυτά σήμερα.Ζήσε το τώρα όπως είμαστε..".
Και όντως έζησα.Έζησα έντονα , παθιασμένα.Έζησα...
Και εσύ ήσουν εκεί , μαζί μου.

Έρχεσαι.. φεύγεις μα ποτέ δεν ξέρεις αν θα μείνεις.Σ'αρέσει να είσαι ελεύθερος σαν τον άνεμο και να ταξιδεύεις.
Πώς μπορώ εγώ να σε φυλακίσω;
Το μόνο που ζητώ είναι να με παρασύρεις στη μανία του ακανόνιστου ταξιδιού σου..
Να φύγουμε μαζί μακρυά από εδώ..
Να πετάξουμε ψηλά..

Kate Idioteque

eyesight

-Είσαι όμορφη;
Ποτέ δεν την είχα ρωτήσει. Εγώ όμορφη τη φανταζόμουν. Το καταλάβαινα απ’ την αύρα της.
-Εξαρτάται. Μερικοί έτσι πιστεύουν.
-Εσύ τι πιστεύεις;
-Εγώ δε μπορώ να μιλήσω αντικειμενικά.
-Εγώ είμαι όμορφος;
-Ο πιο όμορφος άνθρωπος του κόσμου.


Τη γνώρισα στο άλσος, μια μέρα που τραγουδούσε. Δε φορούσε μπλούζα και θεώρησε ότι γι αυτό την πλησίασα.
-Τραγουδάς πολύ όμορφα.
-Είμαι σίγουρη ότι αυτό πρόσεξες.
-Δε θα μπορούσα να προσέξω κάτι άλλο.
Ερχόμουν κάθε μέρα στο άλσος, και κάθε μέρα την έβρισκα εκεί. Καθόμουν δίπλα της. Δε μου έδινε ποτέ σημασία.
-Πώς μπορείς να μην κοιτάς ποτέ γύρω σου, με ρώτησε.
-Δε μπορώ να δω.
-Τι εννοείς δε μπορείς να δεις;
-Από τότε που ήμουν 10.
Πάγωσε για λίγο. Δεν άκουγα την ανάσα της. Υπέθεσα ότι έφυγε αθόρυβα.
-Άφησε με να γίνω τα μάτια σου, μου είπε με φωνή παρακλητική, αγγίζοντας το χέρι μου.


-Κοίτα δεξιά! Λατρεύω αυτά τα μωβ δέντρα. Το μωβ, ξέρεις, όχι το σκούρο, αυτό το σχεδόν λιλά. Και τα φύλλα τους που πέφτουν στο νωπό χώμα. Είναι σχεδόν παραμυθένιο. Είναι ένα απ’ τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο.
Ο ήχος της φωνής της ήταν ένα απ’ τα ομορφότερα πράγματα στον κόσμο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν μάθαιναν ότι τυφλώθηκα σε μικρή ηλικία, μου έλεγαν ότι «δε χάνω και τίποτα». Ότι ο κόσμος έχει ασχημύνει. Εκείνη όμως δεν ήταν έτσι. Εκείνη έβρισκε ομορφιά στα πάντα. Με έναν παράξενο τρόπο μου έδειχνε τα πάντα.
-Σε ζηλεύω κάποιες φορές.
-Πώς μπορείς να το λες αυτό? Είσαι τόσο τυχερή που βλέπεις!
-Έχεις μια ιδέα του κόσμου όπως τον ήξερες τότε, που ήσουν παιδί. Είναι όμορφο αυτό.
-Ναι αλλά δε μπορώ να δω τα μωβ δέντρα.
-Έχεις δίκιο, τα μωβ δέντρα είναι όμορφα. Ξέρεις σε λίγο θα αρχίσουν να ανθίζουν και τα κόκκινα. Το πρωί πέφτει πάνω τους ο ήλιος και θαρρείς πώς φλέγονται.
Κόκκινα μου είχε πει πώς ήταν και τα μαλλιά της. Αύριο θα τα έβαφε μπλε. Πριν δύο μήνες ήταν μαύρα. Δεν έλεγε αλήθεια. Της άρεσε όμως να παίζει αυτό το παιχνίδι. Μαζί μου μπορούσε να είναι ότι ήθελε. Και εγώ μπορούσα να είμαι ότι ήθελε. Μου άρεσε να με βλέπω μέσα από τα μάτια της.


-Υποσχέσου μου ότι θα μου τραγουδάς για πάντα.
-Στο υπόσχομαι.
Με αγκάλιασε σφιχτά κι εγώ τράβηξα απαλά μια τρίχα απ’ τα μαλλιά της. Τα φλογερά κόκκινα μαλλιά της. Ή ίσως είναι μαύρα. Μπορεί και ξανθά. Δε με κατάλαβε. Μου άρεσε να το κάνω αυτό. Ένιωθα ότι την είχα πάντα κοντά μου.
Κάθισα και περίμενα μέχρι να μην ακούω πια τα βήματα της. Πάντα το έκανα αυτό. Δεν το είχε καταλάβει. Ποτέ δεν κοίταγε πίσω της. Έτσι μου είχε πει τουλάχιστον. Φαίνεται για γυναίκα που δε θα κοιτάει πίσω της. Έφυγα όταν πλέον η μυρωδιά της σταμάτησε να πλανάται στον αέρα. Αύριο θα την ακούσω πάλι να τραγουδάει.


missA insanE
http://fragmentsofentropy.blogspot.com/

ακολουθεί πολιτική διαφήμιση

sainte colombe

-Να έχει πεθάνει αυτός που αγαπάς και να τον βλέπεις και να τον νιώθεις πάντα δίπλα σου. Είναι καλό αυτό ή κακό?
-Κακό είναι. Λέγεται σχιζοφρένεια ξέρεις.
-Είσαι τόσο πεζή.
-Εσύ τι θα το έλεγες?
-Αγάπη.
-Το ίδιο πράγμα είναι.

m.j+c

τι θα γίνει αν κοιμηθείς
και ονειρευτείς στον ύπνο σου
και στο όνειρο σου πας στον παράδεισο
και εκεί κόψεις ένα παράξενο 
και πανέμορφο λουλούδι
και τι θα γίνει αν όταν ξυπνήσεις
έχεις το λουλούδι στο χέρι σου?
τι θα γίνει τότε?

Samuel Taylor Coleridge

Καλοκαιρινές σκέψεις

Μπορώ να κάνω βουτιές επί τόπου μέσα στη θάλασσα ή παίρνοντας φόρα από την παραλία.
Γιατί εκτός από το καρπούζι, έχω και ένα σωρό μεζεδάκια που συνοδεύω με ουζάκι. Άλλωστε πλούσιος είναι αυτός που έχει τον πάγο το καλοκαίρι!
Δεν χορταίνω να βλέπω μπικίνι στις παραλίες και όχι μόνο!
Φλερτ. Άδικα είναι το καλοκαίρι η πιο ερωτική εποχή;
Την ιεροτελεστία του θερινού σινεμά, παρέα με Hitchcock και Bogard....
Euro 2012. Μπορεί η Ελλάδα να το σηκώσει ξανά;
Γκρινιάζω αλλά κατά βάθος λατρεύω να μισώ το πρώτο κουνούπι που με τσιμπάει.
Νευριάζω όταν έχει βουλώσει το αυτί μου έπειτα από μακροβούτι ή όταν κοκκινίζω στον ήλιο.
Μυρίζω αντηλιακά παντού...
Τα παπούτσια μου είναι μονίμως γεμάτα άμμο.
Τέλος, εκεί κάπου στα τελειώματα του Αυγούστου το πιο όμορφο φεγγάρι της χρονιάς.


Όλες είναι υπέροχες.


Π. Πόντικας

όλα τα βραδινά του κόσμου

Και κρατώ την ανάσα μου. Σωπαίνω τον άνεμο. Φοβάμαι μη σε διακόψει κάτι. Δένω τη στιγμή να μη φύγει. Τη στιγμή που μου χαρίζεις κομμάτια της ψυχής σου.
Ίσως το θεωρείς μικρό. Αλλά εγώ έχω φυλάξει κάθε εξομολόγηση σου. Κάθε λέξη, κάθε βλέμμα, κάθε ύφος. Τα έχω όλα σε ένα μικρό κουτί, καλά κρυμμένο. Και κάθε βράδυ το ανοίγω και ξεχύνονται όλα γύρω μου. Φωτεινά χρώματα, μυρωδιές από φράουλα, μελωδίες από κύμματα, βιόλα και ακορντεόν. Μικρά χαμένα περιστέρια με ποιήματα δεμένα στα πόδια τους κελαηδούν σε ρυθμούς 80s. 
Τα βάζω κάτω και τα μελετώ σαν να είναι ο χάρτης του πιο πολύτιμου θησαυρού. Βρίσκω τις συντεταγμένες των ιδανικών σημείων, των επικίνδυνων σημείων, των σημείων που σε χάνω και σε ξαναβρίσκω.
Μπορώ να καλάβω κάθε απειροελάχιστη αλλαγή πάνω σου χωρίς καν να σε κοιτάξω. Ήσουν ο καλύτερος ψεύτης μέχρι που γνώρισες εμένα.

missA insanE
http://fragmentsofentropy.blogspot.com/