χρυσή ευκαιρία

για όποιον ενδιαφέρεται πουλάω μεταχειρισμένα κομματάκια του εαυτού μου.
-κάτι σκονισμένα χαμόγελα που ξέμειναν στο ράφι σαν γεροντοκόρες
(αυτά τα χαρίζω)
-έναν αδέσποτο έρωτα που τον βρήκα να τριγυρνάει στον Πειραιά και τον πήρα μαζί μου στο νησί να με συντροφεύει
(λέω να τον ξαναφήσω στο λιμάνι μήπως τον ψάχνει ο ιδιοκτήτης του)
-ένα ραδιόφωνο που όλο το εικοσιτετράωρο παίζει τραγούδια που έχουν το όνομα της στο ρεφρέν
(αυτό θα το βάλω στην ανακύκλωση συσκευών, αν πέσει στα χέρια κάποιου θα τρελαθεί κι αυτός)
-μια φωτογραφία της που την είχα κρεμασμένη στο σαλόνι και πριν φύγει μου εκμυστηρεύθηκε ότι είναι τραβηγμένη ένα πρωινό μπροστά στο σπίτι του εραστή της  και ότι μου την χάρισε για να με εκδικηθεί
(αυτή θα τη κάψω μαζί με το κρεββάτι μας και γιατί όχι και όλο το σπίτι) 
-ένα κουτί με χάδια που έιχε γράψει πάνω του "μην αγγίζεις"
(μόλις πρόσεξα την ημερομηνία λήξης Σεπτέμβριος 2011 οπότε άστο)
-δυο αχρησιμοποίητα εισιτήρια για Νέα Υόρκη συν ένας περίπατος στο Central Park την ώρα που άρχισε να χιονίζει και οι νιφάδες κάθονταν στα κόκκινα μαλλιά της σαν λευκά αιμοσφαίρια ενός γαλαξία που έλιωσε ενώ κρατούσα τρυφερά το χέρι της in a rare moment of blissful intimacy.
(αυτά θα τα πάρω μαζί μου να τα βλέπω ως όνειρο στη επόμενη ζωή)


τώρα που το σκέφτομαι δεν έχω κάτι για πούλημα.


Γιώργος Τρίκερι

Άραγε έχει περίπτερα στη Σαχάρα;

Διασχίζοντας την έρημο, πρεσβευτής από την έρημη χώρα του σύγχρονου κόσμου σε αυτή του αραβικού τόπου, αναζητώντας τη σιωπή και τη μοναξιά που μόνον αυτές μπορούν να απελευθερώσουν το ασυνείδητο.
Τεράστιοι αμμόλοφοι σκαλισμένοι απο τα χάδια ή το θυμό των ανέμων και αγκαλιασμένοι αρμονικά με τους τραχείς πετρόλοφους. Καμήλες! Μπαίνω σε μια περιοχή της Ερήμου που είναι ανεκτή για την επιβίωση τους. Λίγο περισσότερο πρασινάκι, λίγο περισσότερο νερό...και όταν τις πλησιάζω και βλέπουν έντονα χρώματα που δεν είναι του περιβάλλοντος τους, φοβούνται και απομακρύνονται. Που είναι οι ιδιοκτήτες τους; Βόσκουν μόνες τους; Καμιά φορά για μήνες, καθώς αυτοί οι δεινοί πολεμιστές, οι σκληροτράχηλοι και εσωστρεφείς οι τόσο μυστηριώδεις, περήφανοι και λάτρεις της ελευθερίας βεδουίνοι που κατοικούν σε αχανείς ερήμους όπου το βλέμμα τους απλώνεται μακριά στον ορίζοντα δίχως εμπόδια και παρεμβολές, έμαθαν να μην ανέχονται τους περιορισμούς. 
Δύο....τέσσερα...έξι...εφτά.... πανέμορφα γαιδουράκια πιο πέρα και αρκετά πρόβατα και σκυλιά. Ακόμα, ένα μαντρί και ένα ωραίο πέτρινο κτίσμα. Φυλάκιο υποθέτω. Νομίζω ότι ξαναμπαίνω στον πολιτισμό. Δεν είναι οπωσδήποτε ωραίο αυτό το συναίσθημα. 
Ένα μέρος του συνεχούς ταξιδιού μου είναι και αυτό. Ένα ασήμαντο κλάσμα της ατέρμονης κίνησης στην άβυσσο της αβεβαιότητας. Κάθε στιγμή του είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Το μόνο βέβαιο είναι αυτό που έχει ήδη γίνει.
Όχι δεν είμαστε ένα "λάθος" της φύσης. Αυτη η ανοησία, που την επαναλαμβάνω και εγώ συχνά, έχει ανθρωποκεντρική, εγωκεντρική και θεολογική προέλευση. Η φύση δεν κάνει λάθη. Λάθος κάνει ο άνθρωπος θεοποιώντας τον εαυτό του. Εμείς, το υποπροϊόν της φύσης, το μόνο που μπορούμε, και που νομίζω ότι θα καταφέρουμε, είναι να καταστρέψουμε ολοσχερώς τους όρους της ύπαρξής μας. Η φύση θα συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς εμάς.
Δώσε μου το χέρι σου και πάμε να σου δείξω την έρημο. Δεν είναι εκεί που νομίζεις, είναι μέσα μας.


Π. Πόντικας.

Δικό μας..

Πόσο τυχερή είμαι που παίρνω την πρώτη καλημέρα από τα χείλη σου.
ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΕΝΑΖΩ ΜΕ ΤΟΝ ΓΛΥΚΟ ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΣΟΥ.
Αισθάνομαι το δέρμα σου να τρέφεται από το χάδι μου και το δικό μου να γίνεται ένα με σένα.
ΜΥΡΙΖΕΙΣ ΕΡΩΤΑ.ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΕ ΓΕΜΙΖΕ ΟΣΟ ΕΣΥ.ΤΟ ΞΕΡΑ ΟΤΙ ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΗΡΘΕΣ, ΤΗΝ ΒΡΗΚΑ ΣΕ ΣΕΝΑ, ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ, ΣΤΟ ΦΙΛΙ ΣΟΥ, ΣΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΣΟΥ, ΕΙΔΕΣ ΔΕΝ ΕΦΤΑΝΑΝ ΟΙ ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΝΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ, ΗΘΕΛΑ 5 ΧΡΟΝΙΑ.
Τότε.. όταν αντιμετωπίζω την μοίρα μου ταράζομαι.
ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΥΠΗΡΧΑΝ...
Και τώρα υπάρχουν επάνω μας....
ΕΝΙΩΘΑ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ,ΑΓΝΩΣΤΗ ΠΡΟΣ ΕΜΕΝΑ. ΣΕ ΚΟΙΤΟΥΣΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ, ΣΕ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΑ ΤΙ ΣΟΥ ΕΛΛΕΙΠΕ... ΕΙΧΕΣ ΜΙΑ ΝΕΥΡΙΚΟΤΗΤΑ
Απέφευγα να σε κοιτάξω στα μάτια... πάσο περίεργο...
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΚΟΙΤΟΥΣΕΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ; ΓΙΑΤΙ;
Γιατί η ζάλη μου στην βουτιά μέσα στο βλέμμα σου θα ήταν μη αναστρέψιμη...
ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΔΩ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΣΕΝΑ.. ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΣΕΣ
Τότε;
ΝΑΙ, ΤΟΤΕ.
Κι έκανα πολύ καλά. Δεν έπρεπε τότε να δεις.. έπρεπε τώρα... τότε η ψυχή μου ήταν άδεια και δαιμονισμένη βολόδερνε στο κενό, τώρα που ήρθες είχα μέσα μου φυλαγμένα από καιρό αισθήματα που βρήκαν πρόσωπο να ζωντανέψουν.. το δικό σου..
ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΑ, ΦΥΛΑΓΑ ΚΑΤΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ. ΕΝΩ ΦΑΙΝΟΜΟΥΝ ΝΑ ΔΙΝΟΜΑΙ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ. ΦΥΛΑΓΑ ΚΑΤΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ, ΕΜΕΝΑ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ. ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ. ΤΟ ΕΝΙΩΘΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΙΩΘΩ. ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ. ΦΥΛΑΓΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ. ΕΠΑΙΖΑ ΡΟΛΟΥΣ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΗΡΘΕΣ ΚΑΙ ΕΓIΝΑ ΑΛΗΘΙΝΗ.
Για εμάς. Είμαι ο καθρέφτης σου.
ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΕΧΩ, ΝΑ ΣΕ ΦΡΟΝΤΙΖΩ... ΝΑ ΣΕ ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ, ΝΑ ΣΕ ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΙ. Σ Α Γ Α Π Α Ω!!!!!!!!!
Κάθε μέρα περισσότερο..
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΚΥΛΗΣΕ ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ ΣΑΝ ΧΑΔΙ ΑΠΑΛΟ... ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΩΣΩ ΤΗ ΓΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΓΛΥΚΙΑ.
Να στο φιλήσω να ονειρευτώ...
ΤΟ Σ ΑΓΑΠΑΩ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ ΛΕΞΗ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΑΞΙΑ Σ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΝΙΩΘΩ. ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΣΕ ΚΟΙΤΑΖΩ, ΠΟΥ ΣΕ ΑΓΓΙΖΩ, ΠΟΥ ΣΕ ΦΙΛΑΩ, ΠΟΥ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΕΡΩΤΑ, ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ ΛΕΞΗ. ΘΑ ΨΑΞΩ ΝΑ ΒΡΩ ΑΛΛΗ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΕΧΩ ΞΑΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΓΡΑΦΤΕΙ.
Εσύ είσαι η άλλη λέξη που σημαίνει αγάπη... εσύ...
ΟΧΙ, ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΟΝΑ ΤΟΥ ΘΑ ΜΠΟΥΝ ΣΕ ΣΕΙΡΑ ΚΑΙ ΘΑ ΓΡΑΨΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΞΕΡΕΙ. 
Ήταν για τότε... τότε... τότε που γέμιζα την ψυχή μου για να την πάρεις μια μέρα ολόκληρη και να την αγαπήσεις...
ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΞΕΦΤΥΛΙΖΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΗΔΕΝΙΖΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΤΟΝ ΓΕΜΙΣΩ ΑΠ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΕ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, ΤΗΝ ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.
Την αθωότητα της αγάπης, τον αυθορμητισμό της ειλικρίνειας, τα μάτια τα δικά μου στον δικό σου καθρέφτη, το βλέμμα σου στις ρίζες των βλεφάρων μου.
ΗΜΟΥΝ ΣΕ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΑΝΟΙΓΑ ΚΑΙ ΕΚΛΕΙΝΑ ΠΟΡΤΕΣ, ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΥΣ, ΔΡΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΓΙΣΣΕΣ, ΠΑΛΕΨΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΧΘΡΟ ΜΟΥ ....ΕΜΕΝΑ....ΜΟΥ ΕΙΧΕΣ ΔΩΣΕΙ ΕΝΑ ΚΟΥΒΑΡΙ ΝΑ ΞΕΤΥΛΙΞΩ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ... ΤΟ ΜΑΖΕΨΕΣ ΚΑΙ ΗΡΘΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΒΡΗΚΕΣ, ΑΝΟΙΞΕΣ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ.... ''ΦΩΣ''  ΜΟΥ... ΤΩΡΑ ΒΛΕΠΩ! ΤΟΣΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΑΣ!
Χρώματα...


..allure''

Odessa

Και είναι και οι χτύποι της καρδιάς μου που δεν επιταχύνουν όταν ακούω τη φωνή σου.
Και είναι και τα ασημί αμάξια που πλέον δεν τους δίνω πολύ σημασία.
Και είναι και το βλέμμα μου που δε σε ψάχνει στα στενά μέσα όταν περνάω με το λεωφορείο.
Και είναι και τα τραγούδια στο ραδιόφωνο που δε μου προκαλούν το σφίξιμο στο στομάχι.
Πια.


Είναι μόνο αυτό το μικρό κομμάτι του εαυτού μου που λυπάται. Όχι για σένα. Αλλά για τα συναισθήματα που τόσο βίαια πέθαναν. Που ήθελαν να ανθίσουν, μα δεν έβρεξε ποτέ. 


Του χρόνου το ραδιόφωνο θα παίζει άλλα τραγούδια.
Του χρόνου ένα άλλο αμάξι θα με περιμένει κάτω απ’το σπίτι μου.
Του χρόνου θα σε έχω ξεχάσει εντελώς.


missA insanE
http://fragmentsofentropy.blogspot.com/ 

The "Marble Spring" global movement to support Greece

By Douglas MacAndrew 


A Facebook movement is growing mimicking the Arab Spring or the "Marble Spring", this time its in support of destitute Greece with citizens of France, Spain, Germany, Italy and the leader of the UKIP party in Britain, Nigel Farage all claiming "We are all Greeks".  The movement which is protesting at the way in which Germany has imposed crippling austerity measures on Greece is gaining support with Greek Embassies reporting around Europe citizens from Rome, Paris and other capitals requesting Greek citizenship as a sign of solidarity to Greece.  In Cyprus thousands of people are donating food and money to Greece as thousands of Greeks are on the poverty line, with no food, no hope and a government unable to provide welfare and support.


Marco Galanti the mayor of Cava Tel Tierni near Salerno an Italian city, has pledged to pay his salary to Greece in support of Greece. 1,100 Euro's a month of his salary will be paid to the Greek government, in a protest that was made public when a letter sent by the Italian mayor to the President of the European Commission Jose Barrosso, the Italian Prime Minister Mario Monti and the Greek Prime Minister Loucas Papademas.


In marches to be staged across Europe tomorrow, European citizens are protesting at the way in which a proud nation, Greece, has been forced to kneel under the strict rules imposed by the Troika.  "We are all Greeks" is the slogan that thousands will be shouting at the unfair and cruel nature of the austerity measures which has the minimum wage in Greece cut by 20%, taxes increase, and thousands made jobless by swinging cuts in the public sector.


John Holloway in The Guardian said today:


"We are all Greeks. We are all subjects whose subjectivity is simply being flattened by the steamroller of a history determined by the movement of the money markets. Or so it seems and so they would have it. Millions of Italians protested over and over again against Silvio Berlusconi but it was the money markets that brought him down. The same in Greece: demonstration after demonstration against George Papandreou, but in the end it was the money markets that dismissed him. In both cases, loyal and proven servants of money were appointed to take the place of the fallen politicians, without even a pretence of popular consultation. This is not even history made by the rich and powerful, though certainly they profit from it: it is history made by a dynamic that nobody controls, a dynamic that is destroying the world, if we let it."


Nigel Farage the leader of UKIP said in the European Parliament:


"Greece isn't a democracy now it's run through a troika, three foreign officials that fly into Athens airport and tell the the Greeks what they can and can't do.  The violence and destruction you saw on Sunday is being caused directly because people are having their democratic rights taken from them, what else can they do? If I was a Greek citizen I'd be out there trying to bring down this monstrosity that has been put upon those people."


source: http://www.thelondondailynews.com

Elias Tabakeas (Also Known As Etc)

Athens calling

Our city of Athens has so far surpassed other men in its wisdom and its power of expression that its pupils have become the teachers of the world. It has caused the name of Hellene to be regarded as no longer a mark of racial origin but of intelligence, so that men are called Hellenes because they have shared our common education rather than that they share in our common ethnic origin.


Isocrates


be Greek on February 18th and everyday. The people of Greece are under attack, Help us. Save yourself.



When one people is attacked, all people are attacked.


The 10th of February, the non elected Greece Government adopted a new hideous and destructive austerity plan, passed by the parliament (MPs voted 199-101 in favour) on the 12th of February.


The new austerity measures impose a 22% reduction in the minimum wage, which will remain frozen for the next three years; collective bargaining is simply cut; 15000 public sector workers are laid off and 150000 jobs will be destroyed due to the non-renewal of the contract…


The people of Greece is bravely rising up against social terror policies. With the media’s deafening silence, demonstrations, as well as general strikes, become more and more frequent despite the violent repression.


The people of Greece need the international solidarity and they call for our support


Let’s reply to their call. We are all Greek!


Their mobilization is clashing with the wall of an European and international dictatorship, the dictatorship of the financial markets and the troika: EU, ECB and IMF, who have imposed austerity measures and a non-elected government on the Greek.


The EU governments are involved in the dictatorship and they implement measures which are in the same line in the rest of the countries. Greece is being used as a laboratory before generalizing these measures. The situation is going to get even worse due to the new European Treaty project, which will impose the « golden rule » on our taxes.


We reject to sacrifice the people to the money, as do the Greek.


Let’s regain the reins of our lives.


Switch off your computer, join the mobilization!


There will be demonstrations everywhere in solidarity with the mobilization of the people of Greece, Saturday the 18th of February.


 source: http://realdemocracygr.wordpress.com

φως

τι χρώμα θα έχει ο θάνατός μου;
θα είναι λαμπρός και φωτεινός σαν αυτή την μικρή όμορφη ζωή;
θα έρχονται οι φίλοι με τα κουτάβια τους να πηγαίνουμε βόλτες;
θα βρω μεγάλες παραλίες με μικρά στρογγυλά βότσαλα για ατέλειωτους περιπάτους;
θα συναντήσω την Ίρμα, το χρυσόψαρο από το κινέζικο, το κουνέλι από τον κήπο;
θα μου ζεσταίνει ο ήλιος το πρόσωπο;


θα μπορώ να γίνομαι φάντασμα να έρχομαι να σε βρίσκω;


Γιώργος Τρίκερι

un-valentine

Δεν είμαι θυμωμένη. Απ’τα βάθη της καρδιάς μου εύχομαι να υποφέρεις.
Όταν βλέπεις τα γράμματα μου.
Τα κείμενα μου.
Τα δώρα μου.
Να μην τα πετάξεις ποτέ.


Θέλω να είμαι εκεί σε κάθε τραγούδι που ακούς, σε κάθε ταινία που βλέπεις, σε κάθε ζευγάρι που προσπερνάς.


Θέλω να βλέπεις πόσο πολύ σ’αγαπάω και εσύ με πέταξες.


Θέλω να θυμάσαι όλες σου τις υποσχέσεις. Να μην τις ξεχάσεις ποτέ. Να τις ακούς συνέχεια στο μυαλό σου. Να σε μισείς. Που απέτυχες για άλλη μια φορά.
Να μη συγχωρήσεις τον εαυτό σου που με κατέστρεψες και με ανάγκασες να σου δώσω και τη συγκατάθεση μου χωρίς να το καταλάβω.
Να μη συγχωρήσεις τον εαυτό σου που η ζωή μου ήταν στα χέρια σου και τη θυσίασες.
Να μη συγχωρήσεις τον εαυτό σου που πάνω απ’ όλα όλα αυτά τα έκανες σε εμένα.


Θέλω να υποφέρεις.
Και να υποφέρω κι εγώ.
Θέλω να είσαι νεκρός.
Νεκρή να είμαι κι εγώ.


missA insanE
http://fragmentsofentropy.blogspot.com/

πορτοκάλια ή σαγκουίνια

photo by Dimitra Pappa

έγραψα ένα ποίημα για την γυναίκα που αγαπάω


"να ερωτευτώ σήμερα ή να ζήσω ένα ανώδυνο εικοσιτετράωρο?
θα περιμένω τις λέξεις να ειπωθούν μόνες τους
θα κοιτάω την ομορφιά σου στις φωτογραφίες
μέχρι να ρθει το σ΄ αγαπάω 
μαζί με το συγγνώμη
δεν ήθελα να φάω τα πορτοκάλια σου 
ή μήπως ήταν σαγκουίνια?
δεν ήθελα να κλέψω τα ρούχα σου   
από τη μπουγάδα 
ήθελα μόνο να χορέψω στη σκοτεινή βεράντα το τραγούδι
της βραχνιασμένης γάτας σου.
είδα ένα όνειρο μέσα στο ποίημα 
πως κολυμπούσα σε θάλασσα βαθιά
ήσουν γυναίκα-γοργόνα-χελώνα
σε λευκό καβούκι
με αγκάλιασες κι η θάλασσα έγινε κόκκινη σαν χείλη
ξύπνησα από το όνειρο 
και το διηγήθηκα στην ψυχολόγο μου 
είπε ότι προτιμάει το άλλο όνειρο 
εκείνο που προσπαθούσα όλο το βράδυ να στύψω πορτοκάλια 
και δεν έβγαινε χυμός
ή μήπως ήταν σαγκουίνια?
άρχισε να γελάει τόσο δυνατά
που με ξύπνησε από το ποίημα και δεν πρόλαβα
να φιλήσω την θάλασσα."


αυτό είναι, εμένα δεν μου αρέσει.


Γιώργος Τρίκερι

Αγάπησα+Αγαπώ+Λεκτική επιλογή.

Αγάπησα τα φαντάσματά μου
αγαπώ να έχεις τα δικά σου ακόμα
θα τα αγαπήσω κοντά.
Αγάπησα το κάψιμο στο στομάχι μου
αγαπώ όταν το δικό σου πονάει
θα το αγαπήσω ακόμα πιο βαθιά.
Αγάπησα τις πεταλούδες μου
αγαπώ όταν οι δικές σου πεθαίνουν
δε θα τις αγαπήσω ποτέ ξανά.
Αγάπησα το σκοτάδι μου
αγαπώ όταν το δικό σου δεν τελειώνει
δε θα αγαπήσω τον κώλο σου ξανά.
Αγάπησα εσένα
αγαπώ εμένα
αγαπήσου κι εσύ για ακόμα μια φορά.


Katerina Kozi

γνωρίστε την Katerina στο : http://frenitis2010.blogspot.com/ 

Ντίνα θα αργήσω αύριο.

Ντίνα θα αργήσω αύριο.


Μην ανησυχήσεις, που δεν θα μπορώ να σε πάρω τηλέφωνο, δεν έχω κάρτα. Όχι, ούτε για δουλειά θα είμαι, αφού κοντά δύό μήνες είμαστε σε απεργία και απλήρωτος από τον Ιούλιο. Μα τι στα λέω, τα ξέρεις. Άλλωστε και εσύ στην ίδια μοίρα είσαι. Και ο γιος μας. Σπούδασε, τέλειωσε και δυο χρόνια τώρα βολοδέρνει για δουλειά...


Δεν σε ρωτώ για το ''Κυριακάτικο τραπέζι'', αυτό μοιάζει με ανέκδοτο. Να, μόνο λέω, αν κάτι βάλεις στο στόμα σου, κοίτα να είναι ελαφρύ γιατί με τόσα ''χημικά'' που θα ρίξουν τα χοιρινά, θα σου κάνουν την ζωή δύσκολη. Ξέρω πως και εσύ θα είσαι ''κάτω''. Άκουσα πως θα είναι και ο Αχιλλέας ο μπογιατζής και τα παιδιά από την cava, θα κατέβουν, μου είπαν.


Έχεις ξαπλώσει και δεν θέλω να σε ξυπνήσω, γι αυτό σου γράφω.


Το πρωί θα φύγω νωρίς, θα πάω με τα πόδια, η μηχανή έχει χαλάσει και χρήματα για επισκευή, δεν υπάρχουν. Εσύ να έρθεις σε παρακαλώ με το τραίνο, 1,40 που έχει ο ηλεκτρικός, σου τα άφησα πάνω στο τραπέζι. Να ντυθείς ''έξυπνα''. Ζεστά, αλλά όχι βαριά και παπούτσια βάλε κάτι για την ορθοστασία. Όχι για τρέξιμο. Δεν θα τρέξουμε αύριο. Δεν πρέπει να ''τρέξουμε''. Εκεί να μείνουμε.


Σήμερα τα παιδιά, οι συνάδελφοί μου, έκαναν μια κίνηση, να μου δώσουν κάποια χρήματα για να την ''βγάλουμε''. Δεν τα πείρα φυσικά. Μου τα έβαλαν με το ζόρι στην τσέπη. Με το ζόρι τους τα γύρισα πίσω. Τούς είπα, εγώ τους φίλους μου, τους θέλω στα όμορφα μου. Τις δύσκολες στιγμές, θέλω να πορεύομαι μόνος.


Ντίνα, μην ξεθαρρέψεις αύριο. Να έχεις τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά. Δεν έχουν μπέσα οι ''μπάσταρδοι''. Σκυλιά είναι, που φυλάνε εκείνους που τους πετούν το κόκαλο. Και να έχεις και καμιά πέτρα στο μπουφάν. Θα σου χρειαστεί..
.
Δεν φτάνουν μόνο οι φωνές και τα συνθήματα. Γιατί όπως και τα σκυλιά, έτσι και τούτοι, μόνο θόρυβο κάνουν. Και το ξέρουν, μόλις ο κόσμος περάσει την ''κόκκινη γραμμή'', τότε γίνετε όχλος. Και τον όχλο, ποτέ κανένα όπλο δεν μπορεί να σταματήσει.


Και να μην κάνουμε πίσω όπως τις άλλες τις φορές. Μετά από αύριο, ΔΕΝ υπάρχει ''αύριο''.
Ντίνα, θα αργήσω αύριο. Θα αργήσεις και εσύ και όταν ξανασυναντηθούμε, ίσως να μπορούμε να χαμογελάσουμε ξανά...



Σπύρος Τσακίρης

http://spyrostsakirisphoto.blogspot.com/2012/02/blog-post_6522.html

ο ήχος της σιωπής

Ξύπνησα κι έψαχνα να ακουμπήσω το κορμί σου.
Δεν το βρήκα.
Ξανακοιμήθηκα.
Ξύπνησα πάλι από ένα όνειρο, πως τάχα ήσουν μακρυά και δεν σε έβρισκα.
Ξανακοιμήθηκα.
Ξύπνησα ακόμη μια φορά από έναν τρομερό θόρυβο που έκανε το μυαλό μου στην προσπάθειά του να σε αφουγκραστεί.
Ξανακοιμήθηκα.
Ύστερα ξύπνησα από το τηλέφωνο. Δεν χτυπούσε.
Ξανακοιμήθηκα.
Έπειτα ξύπνησα από τις βροντές. Δεν έβρεχε.
Ξανακοιμήθηκα.
Το ξυπνητήρι χτύπησε 5 φορές. 8 φορές από τις 5 σε σκεφτόμουν.
Ένιωσα διπλή και διχοτομημένη. Στα αυτιά μου είχα άμμο και στο αίμα μου, δόντια.
Ανάμεσα στα πόδια μου σιωπή.
"Δεν κοιμάται κανένας", είπα. "Άς κάνω φασαρία".
Άρχισα να νανουρίζω τα όνειρα με σταλαγματιές βροχής από τον ιδρώτα του άγχους μου να μην σε έχω.
Κάνει θόρυβο η σιωπή.
Κάνει κρότο.
Το επόμενο βράδυ που προσπαθούσα να κοιμηθώ, κατάλαβα τι με ξυπνούσε τόσες φορές την περασμένη νύχτα.
Η σιωπή σου.


..allure''

lone justice riding a black limousine

κι αν είσαι ένοχη
δεν σε καταδικάζω
έχεις την συνείδηση σου
σου χαμογελώ
σαν χιονόνερο
σαν ηλιαχτίδα 
σαν χαμόγελο
σαν να καταλαβαίνεις
στέκομαι στον τριακοστό δεύτερο όροφο
ενός ουρανοξύστη στο ανατολικό Μανχάταν 
δεν είναι σεξ εντ δε σίτι εδώ
είναι η ζωή που επέλεξες να μην ζήσεις
το κουνελάκι που δεν τόλμησε να πηδήξει ως το φεγγάρι
ο Κολόμβος που ψάχνει  ακόμα την Ποκαχόντας 
ο θυμωμένος ράπερ που δεν ξέρει τι να κάνει τον θυμό σου
κρασί σεξ καλό φαγητό
όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα 
μπροστά στην σοφή αλχημεία της ηδονής 
ο Γέλως και ο Έρως   
οι δύο αρχαίοι δαίμονες
με περιμένουν στην παρκαρισμένη λιμουζίνα
μου υποσχέθηκαν μεγάλη ζωή απόψε
τώρα αν κάπνιζα θα πέταγα το τσιγάρο
και θα έμπαινα στο ασανσέρ
κι αν είσαι αθώα
δεν σε συγχωρώ
έχω τον εγωισμό μου

Γιώργος Τρίκερι

Rabbit Under the Harvest Moon by Beth Alexander 

find more works of Beth Alexander at: http://bethalexander.com/my-artwork

DIOLA LUNE live @ Barazz Κυριακή 12 Φεβρουαρίου

Ψάξαμε να βρούμε τι μας χαρακτηρίζει. Αρχίσαμε από τα τραγούδια που λέμε. Μα πως να βρεις κοινά στον Καζαντζίδη και τον Χιώτη με την Amy Winehouse ή την Adele; 
Καταλήξαμε -απλά- να τα συνδυάσουμε χωρίς περιττά, χωρίς περιτυλίγματα δήθεν και σκοπούς. Και πέτυχε! Το πείραμα πέτυχε! Και το αποτέλεσμα ονομάστηκε Diola Lune: Αυτό που είμαστε δηλαδή. Δύο άνθρωποι στη σκηνή - με μόνη συνοδεία τους ένα πιάνο - βγάζουν τα μάτια στα τραγούδια που λένε και τα οδηγούν τυφλά το ένα στο άλλο. Κι αυτά μη έχοντας κι επιλογή, ενώνονται και συνδυάζονται μαγικά. 


Στο πιάνο ο Ισαάκ Τεπελένης.


Που; Στη σκηνή του barazz!
Πως; Χωρίς είσοδο.
Ποιός; Diola Lune και Ισαάκ Τεπελένης στο πιάνο.
Πότε; Κυριακή - 29/01 -21.00
Γιατί; Γιατί όχι;!


[Αφίσα: Gregory Thanopoulos
Styling: Μάριος Ράμμος
Make-up: Αίμιλη Σοφοκλή]

παραμυθόκοσμος

Έτσι όπως μπαίνω μέσα από το πουκάμισό σου και γλιστράω στο κορμί σου, έτσι δειλά που σε κοιτάζω πριν ακόμη αγγιχτούμε, έτσι όπως όλα τα ξεχνάω όταν σε νιώθω μέσα μου κάνοντάς με δική σου.. έτσι.. έτσι ακριβώς.. στο παραμύθι των νευρικών ερώτων μου έδωσες τέλος, με πήρες από το χέρι και περάσαμε μαζί την πόρτα για το ζωντανό παραμύθι, με τις νεράιδες και τα ξωτικά, με τα χρώματα και τα δάση, τα λουλούδια, τα δέντρα, εμάς σε κάθε παραμικρή γωνιά του πολύγωνου κόσμου και σε κάθε κυρτή καμπύλη του τρισδιάστατου ερωτισμού, να αντικατοπτρίζεται το ξαναμμένο φιλί μας σε κάθε σταγόνα επάνω στα φύλλα, στο παραμύθι που φτιάξαμε εμείς, γιατί δεν υπάρχει ΕΓΩ ή ΕΣΥ πια, όπως λες, υπάρχουμε ΕΜΕΙΣ..
Κάποτε και κάποτε ετούτο το εμείς βάραινε το σβέρκο μου, με έγδερνε κι έκλαιγα από πόνο. Έσκυβα από το βάρος και το αίμα έφτανε στα μάτια μου, δεν έβλεπα, δεν άκουγα. Είχα εθιστεί στην δουλοπρεπή μου ανάγκη να αποδείξω πως μπορώ να κάνω τα πάντα. Εσύ μου έβαλες φτερά και μου σήκωσες το κεφάλι να βλέπω ψηλά, κι έτσι σε είδα καλύτερα, χρωματιστή, λαμπερή, στην ευθεία των ματιών μου, στην αστάθεια που έχει το φιλί, στην πάλη των σωμάτων, στην συσσωμάτωση.. εκεί.. κάπου εκεί έχασα το μυαλό μου… και δεν το θέλω πίσω, κράτησέ το εσύ, που το γέμισες χρώματα και ‘ΜΟΥ ΑΛΛΑΞΕΣ ΤΗΝ ΟΨΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ’…


..allure''

Jazzmine says.......κάποτε μια κόκκινη ρόμπα συνάντησε ένα Gin tonic.

Έμαθα ότι είχε έρθει την ίδια μέρα.

Με πήραν τηλέφωνο να μου δώσουν τα ονόματα, τυπική διαδικασία.
Θυμάμαι όταν άκουσα το δικό του, είπα:-
- “Μη μου δίνεις εξωτερικές πηγές, προς το παρόν θέλω μόνο επίθετα.”
- “Ναι, ναι αυτό σου δίνω, ο Α. θα ναι εδώ.”
Έπειτα είπε κάτι άλλο, δεν το συγκράτησα.

Το σοκ, το διαδέχτηκε μια ατόφια, ακατέργαστη χαρά.

(Και εδώ συνέβει ένα παράδοξο: Ήταν τόσο αυτόνομη εκείνη η χαρά, που τίποτα μα τίποτα απ’ όσα ακολούθησαν δεν μπόρεσε να τη ματαιώσει, να την επισκιάσει.
Ναι, πράγματι κάτα κάποιο τρόπο έμεινε μετέωρη, κρεμασμένη, σα να μην ξέρει αν είχε λόγο να υπάρξει, αλλά όχι ανολοκλήρωτη, όχι, ήταν μια απίθανα εκτυφλωτική μέρα μέσα σε βδομάδες καταχνιάς και κανένας δεν θα μπορούσε να την καταργήσει. Ούτε καν αυτός. Ούτε καν εγώ.)

Δεν περνούσαν οι ώρες. Δεν έλεγε να βραδιάσει. Κόντρα σε κάθε ημερολόγιο μπορώ να διαβεβαιώσω ότι η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου ήταν εκείνη.

Κι έπειτα το τηλεφώνημα:
- “Ο κ. Α. μόλις πέρασε.”

Έκλεισα το τηλέφωνο. Το παράθυρο μου έχει την ωραιότερη θέα στη θάλασσα.
Είχε μια παράξενη ομορφιά ξέρεις, εγώ να κάθομαι ακίνητη μπροστά στον υπολογιστή και κείνος να είναι πέντε ορόφους πιο κάτω, αυτή η παύση, η μαγεία της ενδιάμεσης στιγμής.

Ο άδειος εκείνος χώρος μεταξύ της προσμονής και της επικείμενης πραγματικότητας.
Η στιγμή που όλα έχουν ίσες πιθανότητες να συμβούν.

Κατέβηκα. Μπροστά στο δρόμο είχε τόσο κόσμο που δεν τον είδα, το τηλέφωνο μου χτύπησε, κάτι σχετικά μ’ ένα τιμολόγιο, μ’ άρπαξε απ’ το χέρι, γύρισα και ήταν εκεί.
Συγνώμη που δεν μπορώ ν’ αποφύγω το Άρλεκιν της υπόθεσης, μα χαιρόταν σα μικρό παιδί, γελούσε, ήξερε πόσο τον περίμενα, το ότι ήταν κάλπικη δεν την κάνει λιγότερο αξέχαστη στιγμή.

Μα δεν ήταν το καλοκαίρι.
Δεν ξέρω τι έλειπε, ήταν ομορφότερος, έχει πάντα αυτή την κατεργάρικη γοητεία ακόμα κ απ’ το τηλέφωνο, δεν ξέρω τι έφταιγε,
ίσως δεν ήταν αυτός που έφυγε, έτσι απλά.

Ας μην έχουν όλα τα πράγματα γιατί. Χωρίς γιατί.

Είπαμε λίγα, η βραδιά συνεχίστηκε στους συνήθεις ρυθμούς, δουλειά και κλεφτά τσιγάρα μεταξύ των διαλειμμάτων.

Φύγαμε μαζί, μια σύντομη διαδρομή, ένα ανιχνευτικό αταίριαστο σμίξιμο, τον έψαχνα, δεν ήταν εδώ.

Δεν είχε έρθει, τελικά.

Είπαμε, αύριο. Δε φάνηκε.

Μου πέρασε απ’ το μυαλό να του κάνω μια “έκπληξη” απ’ το ξενοδοχείο Ακροπόλ, μα θυμήθηκα το δισταγμό του στο ταξί και δεν πήγα. Δεν μου πήγαινε να τον ντροπιάσω.

Το επόμενο βράδυ, αργά, σ’ένα μπαράκι στη Βουκουρεστίου με την Σ. πάνω από μισοάδεια ποτήρια Gin-tonic και Haig με χτύπησε η βεβαιότητα πως δε θα τον ξαναδώ.
Με ξάφνιασε περισσότερο το ότι δεν ξαφνιάστηκα.

Πολύ λίγα πράγματα έρχονται ξαφνικά, τα πιο πολλά τα διακρίνουμε, τα νιώθουμε, αναγνωρίζουμε τον ελιγμό, τη λάθος νότα, το φάλτσο.

Τον άκουγα, δεν έχει νόημα πια τι άκουγα, τον άκουγα όμως, κ έτσι εκείνη τη νύχτα, που κόντρα σε κάθε ημερολόγιο μπορώ να διαβεβαιώσω ότι ήταν η μεγαλύτερη του χρόνου, τον άφησα να φύγει.

Ίσως ακουστεί παράλογο να επιτρέψεις σε κάποιον να φύγει, ενώ το έχει ήδη κάνει, μα όποιος έχει έστω και μια φορά σταθεί έξω απ’την αίθουσα αναχωρήσεων, ξέρει καλά πως δεν είναι. Κανείς δεν είναι μόνος του σ’ αυτές τις ιστορίες ή στις άλλες και ακόμα και το “αντίο” χρειάζεται ένα είδος συναίνεσης, ακόμα και σιωπηρής. Την είχε.

Ναι φυσικά ξύπνησα την άλλη μέρα, ημιμεθυσμένη ακόμα, με την ευχή να πέσει το αεροπλάνο του, μετά θυμήθηκα ότι δεν παίρνει αεροπλάνο και ευχήθηκα να εκτροχιαστεί το τρένο του, στην απίθανη περίπτωση που είχα αργήσει και είχε ήδη φτάσει, να τρακάρει το ταξί του, να τον πατήσει διερχόμενη νταλίκα κτλ. κτλ.

Ναι φυσικά μου κόστισε, περισσότερο τις επόμενες μέρες, μα γαμώ τη συγκλονιστική εμβέλεια της κατανόησης, δεν μπορώ να του θυμώσω, επειδή τον καταλαβαίνω. Aκόμα κι αυτόν τον απατεωνίσκο, τον καταλαβαίνω.

Καταλαβαίνω πως είναι να μη μπορείς να υποστηρίξεις όλα όσα έχεις πει, πόσο ανάγκη έχεις παρόλα αυτά να τα πεις, να τα πιστέψεις πρώτα εσύ (το να τα πιστέψει κι ο άλλος είναι κάπως δευτερεύον) να τα ζήσεις με όποιο τρόπο μπορείς και το καταλαβαίνω και το ξέρω και το έχω κάνει στο παρελθόν και δεν πρόκειται να κάνω την αθώα ενζενί τώρα που συνέβει και σε μένα.

Πήρα όσα πήρε και κείνος, δεν αποκλείεται και περισσότερα, σε ζοφερούς καιρούς που το καθετί παίρνει μυστήριες αποχρώσεις και είναι καιρός να επιλέξουμε παλέτα.

Δυστυχώς εξάντλησα το Άρλεκιν παραπάνω και δεν μπορώ να υπογράψω μ’ ένα βουρκωμένο “αντίο”. Έχω να πω ένα άλλο αντίο σύντομα, που θα ναι όλο δικό μου και που μου ορίζει το μέτρο σχετικά με τα αντίο γενικώς.

Τώρα ξέρω πως δεν ήταν έρωτας, μέχρι τότε απλώς δεν ήξερα αν είχε πιθανότητες να γίνει. Έχω την πεποίθηση ότι οι έρωτες είναι σαν και κείνο το ζωηρό πράσινο χορτάρι που ξεφυτρώνει ανάμεσα στις πλάκες των πεζοδρομίων, στους τοίχους, μέσα στην τσιμεντούπολη, χωρίς νερό, συχνά χωρίς φως. Ανθίζουν κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, κόντρα στη φυσική, σε στενά περιθώρια.

Αν ήταν έρωτας..
μα δε θα ταν με κείνον.

Ψάχνοντας να βρω επίλογο να κλείσω, συνειδητοποιώ για πολλοστή φορά τη δύναμη που ασκεί πάνω σε μια ιστορία η αποτύπωσή της στο χαρτί.

Και με κάνει να σκέφτομαι αυτό που είπες προχτές φίλε μου Γ. σχετικά με το πόσο καλοί κολυμβητές είμαστε κ πως όσο μακριά και να πάμε ξέρουμε ότι είμαστε ικανοί να γυρίσουμε με ασφάλεια στην ακτή.

Αναρωτιέμαι αν αυτό συμβαίνει επειδή γράφουμε.
Επειδή μπορούμε να το ξορκίσουμε, να το βάλουμε απέναντι και να το αποδομήσουμε λέξη λέξη με τον ίδιο τρόπο που το χτίσαμε.

Χωρίς επίλογο.



Jazzmine @ Π. Φάληρο ξημέρωμα Δευτέρας 7.11.2011

Θηρία

Παράθυρο ανοικτό.
Έξω φυσάει μέσα βρέχει
στο κεφάλι μου χιονίζει
το δικό τους μπλαβίζει.
Έκλεισα τη ζωή μου σε 4 τοίχους.
Την έκανα στέγη τροφή νερό.
Χάθηκα στα ψηφιακά σύνδρομα
και στα γενικότερα σύνδρομα του εαυτού μου.
Διάβασα πολλά βιβλία
ήπια πολλούς καφέδες
κάπνισα πολλά τσιγάρα.
Μόνη μου.
Γνώρισα πολλούς ανθρώπους.
Υπήρξα σε πολύ συγκεκριμένες στιγμές μαζί τους
τοποθετήθηκα χωρο-χρονικά
είπα πολλά, άκουσα ακόμα περισσότερα.
Ακόμα πιο μόνη μου.
Είδα τη Μούσα μου να χάνεται στο πίσω κάθισμα ενός ταξί
και την καρδιά μου ξεριζωμένη.
Μπήκα σε πλοία τρένα αεροπλάνα λεωφορεία.
Έψαξα την Αγάπη.
Άγγιξα χέρια έχασα χέρια.
Με άγγιξαν χέρια, χέρια με έδιωξαν μακριά.
Κάηκαν οι 3 μου ευκαιρίες.
Έκλαψα δυνατά γέλασα ακόμα δυνατότερα.
Έκανα υπομονή, εξαφάνισα όνειρα
ξεχείλωσα όρια, θύμωσα θύμωσα θύμωσα.
Πίστεψα πως δεν είναι η Ζωή αυτή.
Ότι είναι κάπου αλλού σε κάποιο παράλληλο σύμπαν
και αυτή απλά εδώ είναι μια πολύ κακή απομίμησή της.
Παράθυρο κλειστό.
Σκοτάδι.
Σε 3 ώρες ξημερώνει για τα θηρία.
Σε 3 ώρες θα γίνεις η τροφή τους.


Katerina Kozi

γνωρίστε την Katerina στο : http://frenitis2010.blogspot.com/

οι δυο φίλοι

Ο σκύλος λέει της γάτας:
«Τα νύχια σου ετοιμάζεις,
φυσάς και καμπουριάζεις.
Μα τι έχεις και θυμώνεις;
Ώς πότε οι τσακωμοί;»
Κι εκείνη: «Μη ζυγώνεις,
σε σκίζω στη στιγμή!»

«Για στάσου, λέει ο σκύλος,
δε θέλεις να είμαι φίλος;
Μιλώ στα σοβαρά»
και κούναε την ουρά.
«Τρωγόμαστε βδομάδες,
παίρνεις και δίνεις ξύλο.
Aς πάψουν οι καυγάδες
και δέξου με για φίλο.
Δε σκέφτηκες κομμάτι
πως απ’ την γκρίνια αυτή
θα μείνω μ’ ένα μάτι,
θα μείνεις μ’ ένα αυτί;»

Η γάτα με ησυχία
το πόδι κατεβάζει,
του σκύλου η ομιλία
σε συλλογή τη βάζει.
Λόγο τιμής εδώσαν·
ήταν εχθροί, φιλιώσαν.
Ξεχάσαν τι έχει γίνει.
Συντρόφεψαν. Ειρήνη.

«Βλέπω καλά; Έχει χάζι!»
τ’ αφεντικό φωνάζει.
«Ποιοι να ’ν’ οι δυο κει κάτω
που τρων στο ίδιο πιάτο;»

(από το βιβλίο: Zαχαρίας Λ. Παπαντωνίου, Xελιδόνια, Bιβλιοθήκη Eκπαιδευτικού Oμίλου, 1920) 

Short story

Η τέχνη να κάνεις μια μακρά ιστορία, σύντομη.
Είσαι ότι σκέφτεσαι.
Ότι νιώθεις.
Ότι χορεύεις.
Ότι τρως.
Ότι γαμάς.
Δεν είσαι ότι σκέφτομαι.
Ότι νιώθω.
Ότι χορεύω.
Ότι τρώω.
Ότι γαμάω.
Τέλος ιστορίας.
Έφαγα τη σοκολάτα σου.
Μπορείς να κοιμηθείς τώρα.
Έξω χιονίζει.


Katerina Kozi

γνωρίστε την Katerina στο : http://frenitis2010.blogspot.com/

Ποιος έσβησε τη γόπα στο ταβάνι;

Ποτέ μη μιλάς άσχημα για τον εαυτό σου..... αν με δικάζανε για τα εγκλήματα που έχω διαπράξει εναντίον του εαυτού μου, δύσκολα θα γλύτωνα την κρεμάλα.
Αν πηδήξεις σε ένα βαθύ πηγάδι, η μοίρα δεν είναι υποχρεωμένη να σε βγάλει απο κει...
Η ζωή ειναι σαν ένα τεράστιο κελί απομόνωσης, όπου οι τοίχοι του είναι σαν καθρέφτες. Ας υποθέσουμε ότι καταφέρνω και σπάω ένα τοίχο με το κεφάλι μου. Και μετά; Τι θα κάνω στο επόμενο κελί;
Όταν έρχομαι αντιμέτωπος με τη Σκιά μου, είναι σαν να βλέπω το δικό μου Φως....Δεν ξέρω που είναι το όριο, μέχρι να το ξεπεράσω!
Υποκριτής είναι αυτός που.....αλλά και ποιος δεν είναι;


Π. Πόντικας.

το ραντεβού στην στάση του τραίνου

Δεν άργησες, σε ζήτησα και ήρθες αμέσως, ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα. Το τσιγάρο που σου έδωσα δεν το κάπνισες ολόκληρο, πήδηξες από το τραίνο και έτρεξες πίσω. Όταν με πήρες αγκαλιά ήσουν ιδρωμένη. Ήρθες τελικά. Ήρθες.. Δεν βλέπω την ώρα να μυρίσω ξανά τον καπνό στα χείλη σου, να μοιραστώ μαζί σου το φιλί, να ζαλιστώ στο άρωμά σου επάνω στο πουκάμισό μου, στο είχα πει πως θα ήταν γνώριμο το άρωμα. Και είναι. Σε περίμενα. Σε ζητούσα. Σε έψαχνα. Δεν ήξερα πως μοιάζεις μα δεν περίμενα να είσαι τόσο όμορφη, δεν ήξερα για το άνοιγμα της παλάμης σου τι σήκωσε μα δεν περίμενα τον κόσμο ολόκληρο να κρύβεις εκεί μέσα. Δυο ρουφηξιές από το κερασμένο μου τσιγάρο σε έπεισαν πως άξιζε να πηδήξεις από το τραίνο στην μεγαλύτερη ταχύτητά του για να έρθεις να με βρεις. Κι εγώ δεν έφυγα, σε είχα στα χέρια μου και περίμενα μόνο να γεμίσεις την αγκαλιά μου. Το άνοιγμά της μόνο από εσένα καλύπτεται.
Βρίσκομαι στην επόμενη του ταξιδιού των ερώτων σου στάση...
Καλώς ήρθες ..


..allure''

Καληνύχτα

Ξέρεις πόσα βράδια με στήνω
στον τοίχο και οπλίζω;
Ξέρεις πόσα βράδια, μπλοκάρει
το τουφέκι και παραμένω ζωντανή;


Anna Tsekoura

την προηγούμενη φορά περίμενε για πάντα

Pierre Mornet

Η Ελλάδα είναι όμορφη χώρα. Όμορφη χώρα αποκαλούν και την Αίγυπτο και ένας από τους λόγους είναι οι πυραμίδες. Αλλά εγώ προτιμώ τις πυραμίδες που αφήνει η σκυλίτσα μου στο χώμα γιατί είναι πάντοτε διαφορετικές. Είναι επειδή δεν τις γνωρίζεις ακόμα, πάω στοίχημα ότι σύντομα θ’ αλλάξεις γνώμη. Τώρα δε μου πάει πολύ αλλά περίμενε να το δεις στο σκοτάδι. Ωραία δε μυρίζει; σαν να κλείνεσαι σε ένα κελάρι γεμάτο με αναθυμιάσεις από μούστο. Κι εκεί βάζεις τελεία. Τόση προσπάθεια και εν τέλει δεν πέρασε τις εξετάσεις. Αν είναι να ξύνεις το θρανίο κι ύστερα να το γεμίζεις μελάνι, γιατί δεν κοιτάς να βάλεις τη γόμα σου κάπου που να στέκεται; προσπάθησε τουλάχιστον να βγάλεις ένα εισιτήριο μη μείνεις ξέμπαρκος. Καλά αν είναι κοίτα εσύ το πρώτο μισάωρο κι αν δεις ότι κλείνουν τα μάτια σου φώναξε με να φυλάξω εγώ. Όχι δεν πρόκειται να σε απογοητεύσω μόνο πες του ότι ίσως χρειαστεί λίγο χρόνο μέχρι να ξεκινήσει. Άσε που μας έπρηξε με τις δικαιολογίες της. Τουλάχιστον αν η διάλεξη είχε μια δομή θα μπορούσα να παρακολουθήσω με μεγαλύτερη προσοχή. Πάντα κρατάει μέχρι ένα λεπτό το πολύ αφού κοστίζει πολύ λόγω τηλεθέασης. Λες την καλημέρα σου κανονικά και πας ήσυχος στη δουλειά σου. Κάτω από το καρεκλάκι είναι ένας μαγικός κόσμος. Ζούσε οπότε τη μεταφέραμε στο νοσοκομείο. Αυτή τη φόδρα μην τη ξαναφορέσεις. Σου προσθέτει κιλά και χρόνια. Ει μαέστρο δεν πιάνεις κανένα καλό να χορέψουμε. Θέλει κανένα πεντάλεπτο να ζεσταθεί. Πωπω την επόμενη φορά θα πάρω λιγότερα λεφτά μαζί μου. Μα κι εσύ το θεό σου δεν έχεις. Ας αφήσουμε να εννοηθεί ότι κατάλαβες τι είπε κι αν δεις ότι έχεις απορίες…Πες μου Γιώργο! Μ’ αγαπάς; Συγνώμη. Σιωπή! Σιωπή είπα! Σεισμός παιδιά! Χριστός Ανέστη εκ νεκρών. Ευχαριστούμε που και σήμερα ήσασταν μαζί μας. Καλό σας βράδι. Και μην ξεχνάτε…σας αγαπώ. Αυτό το τελευταίο δεν το κόβεις καλύτερα κάθε βράδι; Νομίζω ότι τα δύο είναι αρκετά. Ναι αλλά εσύ θεωρείσαι μεγάλος στο θέμα. Σίγουρα αλλά ξέχασα να φέρω τη βιβλιογραφία μου ρε γαμώτο. Ορίστε το ‘καψες τώρα, τι κατάλαβες; Άιντε πάλι απ’ την αρχή. Ένα δύο έν δυό έν δυό ένα. Σήκω ν’ ανοίξεις τη γη, να προλάβεις τ’ αμπέλια, να διώξεις τη μύγα, τη δόλια ελπίδα, το χιόνι του Μάη, ο πόνος σου πάει. Μην αφήσεις ποτέ να σου πάρουν το λουλούδι απ’ το χέρι. Την επόμενη φορά που θα έρθω θέλω το έπιπλο να είναι στη θέση του. Πήγες κι έτριψες όλο το μοσχοκάρυδο του κόσμου πάνω από τον μπακλαβά; θα πληρώσεις ή θα πεθάνεις. Θεός σχωρέστον. Εγώ σου είπα να ρίξεις λάδι στη φωτιά και δε με άκουσες. Τώρα φα’ το μόνος σου. Χρειάστηκαν 137 χτυπήματα για να πέσει αναίσθητη. Τώρα θα περιμένει πάνω στο δέντρο μέχρι την άνοιξη. Δεν είναι πολύς καιρός, την προηγούμενη φορά περίμενε για πάντα. 
Καλό καλοκαίρι παιδιά.


Νίκος Παππάς