The Girl with the Dragon Tattoo (2011), του David Fincher
Έχοντας μελετήσει το θάνατο από την ανάποδη (ο καταραμένος έρωτας που ορίζεται από το χρόνο του τέλους ή, αλλιώς, η απίθανη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον) αλλά και καταλήξει πως ο φόβος είναι συναίσθημα αρχέγονο άρα και αναφέρεται ευθέως στο θάνατο, ο Φίντσερ ρυθμίζει τη δεδομένη του βιρτουοζιτέ ώστε να λειτουργεί τον απόλυτο κοινωνικό τρόμο πίσω από μια ευρωπαϊκή, άρα και ξένη -"θέμα" των ανήσυχων αμερικανικών συνειδήσεων- ατμοσφαιρική εκδοχή του. Οι ένοχες συνδέσεις του ευμαρούς παρόντος με το σκοτεινό παρελθόν, ρίχνουν τις μάσκες μιας κοινωνίας διαρκούς νόσου και σήψης εσωτερικής, τόσο εσωτερικής όσο και κρυμμένης, τόσο κρυμμένης όσο και κρυφής, όπως το κράτος που βιάζει τον πολίτη σε ανάγκη. Κι αν στα δικά μας ξεδιάντροπα μάτια το σκηνικό δεν προκαλεί και τόσο, ο δυτικός καθωσπρεπισμός καθρεφτίζει στα είδωλα μιας κοινωνίας βουτηγμένης στο φαίνεσθαι, ένα χειρουργικά ακριβές θρίλερ των ζωών τους με τρόπο τέτοιο που να δικαιολογεί την ανάγκη του επαναπροσδιορισμού ενός εξαιρετικά νωπού κινηματογραφικού τραύματος μόλις 2 χρόνια μετά, την ανάγκη της ύπαρξης του Άλλου, την ανάγκη ενός κατασκευασμένου εχθρού που θα χτίσει μια κόλαση γύρω από όσους αναζητούν να θάψουν την ενοχή τους.
Πάνος Τράγος
(αναδημοσίευση)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου