Νεανική δραματική ταινία σε σκηνοθεσία John Hughes, με τους Emilio Estevez, Judd Nelson, Molly Ringwald.
Δύο μαθήτριες και τρεις μαθητές λυκείου, που έχουν παραβεί κάποιον κανόνα του σχολείου τους, τιμωρούνται με το να περάσουν ένα πρωινό Σαββάτου στο σχολείο, γράφοντας μία έκθεση για το πως βλέπουν τον εαυτό τους. Εκεί, υπάρχει ο επιστάτης και ένας καθηγητής, που τους επιτηρεί. Οι πέντε έφηβοι αντιπροσωπεύουν ο καθένας κι έναν διαφορετικό χαρακτήρα. Έτσι έχουμε την “πριγκίπισσα”, την όμορφη, πλούσια και κακομαθημένη κοπέλα, τη “σαλεμένη”, την περίεργη, απόμακρη και αταίριαστη με το κοινωνικό της περιβάλλον κοπέλα, τον “αθλητικό τύπο”, τον γυμνασμένο γόη, το “σπασίκλα”, που τα ξέρει όλα, κοινώς το φυτό και τον “αλήτη”, τη μορφή κάθε αντίδρασης, που λειτουργεί σαν κριτής, που προσβάλλει και χλευάζει την καθημερινότητα και τη νοοτροπία των άλλων. Γρήγορα μεταξύ τους ξεκινά κάτι σαν δικαστήριο, στο οποίο ο καθένας αρχίζει να κρίνεται για τις αδυναμίες του, τις οποίες όλως παραδόξως αγαπάει και υποστηρίζει. Ο καθηγητής θεωρείται και γίνεται ο “εχθρός” τους , μιας και αντιπροσωπεύει την τιμωρία και την επιτήρηση και λειτουργώντας σαν αντίπαλος, τους ενώνει στην προσπάθεια τους να τον αντιμετωπίσουν. Mε την ένωση τους αυτή έρχεται και η εμπιστοσύνη μεταξύ τους, η οποία τελικά οδηγεί τον καθένα τους σε λυτρωτικές απολογίες. Χωρίς να έχουν φαινομενικά τίποτα κοινό μεταξύ τους, ανακαλύπτουν ότι οι ανησυχίες τους για το μέλλον και για τη ζωή τους είναι οι ίδιες. Βλέπουμε λοιπόν να βγαίνουν στη φόρα όλα τα όνειρα, οι πιέσεις των γονιών και της κοινωνίας, οι κοινωνικοί έλεγχοι, οι αντιδράσεις, οι φθόνοι, οι επιθυμίες και κυρίως οι αδυναμίες της όποιας ιδεολογίας, του κάθε διαφορετικού τρόπου σκέψης. Η εφηβεία, βλέπετε, είναι δύσκολο πράγμα για όλους. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, όλοι κρίνονται, κατακρίνονται και επικρίνονται, περιλαμβανομένων και του επιστάτη και του καθηγητή.
Ταινία διαλόγων περισσότερο, με υπόθεση απλή και χωρίς κανένα ιδιαίτερο σασπένς, το φιλμ αυτό του John Hughes, είναι στην ουσία μια εφηβική εκδοχή του "The Big Chill" του Lawrence Kasdan.
Οι διάλογοι του είναι πραγματικά συναρπαστικοί και δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο της ταινίας, που να χάνεται το νόημα. Εντυπωσιακό είναι επίσης, ότι αυτή η ταινία έχει γυριστεί το 1985 και αναφέρεται σε αλήθειες, που ακόμα και μέχρι σήμερα ισχύουν.
Αυτό αποδεικνύει ότι ο Hughes ήξερε, όχι μόνο να βλέπει και να ακούει, αλλά και να μαντεύει όλες τις κρυφές επιθυμίες και αγωνίες των εφήβων και όλα όσα ονειρεύονται και ταυτόχρονα φοβούνται για το μέλλον.
Με τη βοήθεια του τραγουδιού των τίτλων “Don`t You” των Simple Minds, η ταινία έγινε αμέσως επιτυχία και μια από τις πιο αγαπημένες δημιουργίες της δεκαετίας του ογδόντα. Η όλη της επιτυχία όμως, έγκειται στο ότι αν αλλάξεις ρούχα στους πρωταγωνιστές και τους τοποθετήσεις σε μια άλλη εποχή, δεν θα υπάρξει καμία διαφορά. Οι νεανικές ανησυχίες γνωρίζουμε ότι είναι διαχρονικές.
Το Breakfast Club είναι μια καλή ταινία, ειλικρινής, όμορφη, ρεαλιστική. Τα παιδιά της ηλικίας αυτής, οι έφηβοι, σίγουρα θα δουν τους εαυτούς τους σε κάποιον από τους ήρωες και οι μεγαλύτεροι θα θυμηθούν την ηλικία αυτή με νοσταλγία, γενικά πάντως όλοι θα απολαύσουν μία καλή ταινία.
από τον Φίλο kst
Δύο μαθήτριες και τρεις μαθητές λυκείου, που έχουν παραβεί κάποιον κανόνα του σχολείου τους, τιμωρούνται με το να περάσουν ένα πρωινό Σαββάτου στο σχολείο, γράφοντας μία έκθεση για το πως βλέπουν τον εαυτό τους. Εκεί, υπάρχει ο επιστάτης και ένας καθηγητής, που τους επιτηρεί. Οι πέντε έφηβοι αντιπροσωπεύουν ο καθένας κι έναν διαφορετικό χαρακτήρα. Έτσι έχουμε την “πριγκίπισσα”, την όμορφη, πλούσια και κακομαθημένη κοπέλα, τη “σαλεμένη”, την περίεργη, απόμακρη και αταίριαστη με το κοινωνικό της περιβάλλον κοπέλα, τον “αθλητικό τύπο”, τον γυμνασμένο γόη, το “σπασίκλα”, που τα ξέρει όλα, κοινώς το φυτό και τον “αλήτη”, τη μορφή κάθε αντίδρασης, που λειτουργεί σαν κριτής, που προσβάλλει και χλευάζει την καθημερινότητα και τη νοοτροπία των άλλων. Γρήγορα μεταξύ τους ξεκινά κάτι σαν δικαστήριο, στο οποίο ο καθένας αρχίζει να κρίνεται για τις αδυναμίες του, τις οποίες όλως παραδόξως αγαπάει και υποστηρίζει. Ο καθηγητής θεωρείται και γίνεται ο “εχθρός” τους , μιας και αντιπροσωπεύει την τιμωρία και την επιτήρηση και λειτουργώντας σαν αντίπαλος, τους ενώνει στην προσπάθεια τους να τον αντιμετωπίσουν. Mε την ένωση τους αυτή έρχεται και η εμπιστοσύνη μεταξύ τους, η οποία τελικά οδηγεί τον καθένα τους σε λυτρωτικές απολογίες. Χωρίς να έχουν φαινομενικά τίποτα κοινό μεταξύ τους, ανακαλύπτουν ότι οι ανησυχίες τους για το μέλλον και για τη ζωή τους είναι οι ίδιες. Βλέπουμε λοιπόν να βγαίνουν στη φόρα όλα τα όνειρα, οι πιέσεις των γονιών και της κοινωνίας, οι κοινωνικοί έλεγχοι, οι αντιδράσεις, οι φθόνοι, οι επιθυμίες και κυρίως οι αδυναμίες της όποιας ιδεολογίας, του κάθε διαφορετικού τρόπου σκέψης. Η εφηβεία, βλέπετε, είναι δύσκολο πράγμα για όλους. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, όλοι κρίνονται, κατακρίνονται και επικρίνονται, περιλαμβανομένων και του επιστάτη και του καθηγητή.
Ταινία διαλόγων περισσότερο, με υπόθεση απλή και χωρίς κανένα ιδιαίτερο σασπένς, το φιλμ αυτό του John Hughes, είναι στην ουσία μια εφηβική εκδοχή του "The Big Chill" του Lawrence Kasdan.
Οι διάλογοι του είναι πραγματικά συναρπαστικοί και δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο της ταινίας, που να χάνεται το νόημα. Εντυπωσιακό είναι επίσης, ότι αυτή η ταινία έχει γυριστεί το 1985 και αναφέρεται σε αλήθειες, που ακόμα και μέχρι σήμερα ισχύουν.
Αυτό αποδεικνύει ότι ο Hughes ήξερε, όχι μόνο να βλέπει και να ακούει, αλλά και να μαντεύει όλες τις κρυφές επιθυμίες και αγωνίες των εφήβων και όλα όσα ονειρεύονται και ταυτόχρονα φοβούνται για το μέλλον.
Με τη βοήθεια του τραγουδιού των τίτλων “Don`t You” των Simple Minds, η ταινία έγινε αμέσως επιτυχία και μια από τις πιο αγαπημένες δημιουργίες της δεκαετίας του ογδόντα. Η όλη της επιτυχία όμως, έγκειται στο ότι αν αλλάξεις ρούχα στους πρωταγωνιστές και τους τοποθετήσεις σε μια άλλη εποχή, δεν θα υπάρξει καμία διαφορά. Οι νεανικές ανησυχίες γνωρίζουμε ότι είναι διαχρονικές.
Το Breakfast Club είναι μια καλή ταινία, ειλικρινής, όμορφη, ρεαλιστική. Τα παιδιά της ηλικίας αυτής, οι έφηβοι, σίγουρα θα δουν τους εαυτούς τους σε κάποιον από τους ήρωες και οι μεγαλύτεροι θα θυμηθούν την ηλικία αυτή με νοσταλγία, γενικά πάντως όλοι θα απολαύσουν μία καλή ταινία.
από τον Φίλο kst
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου