Θα αρκούσε μόνο να σε δω. Από μακριά έστω. Να καταλάβω ακόμη μια φορά πως είσαι αληθινή. Να σε δω αμυδρά ανάμεσα από τις σταγόνες τις βροχής κι ύστερα να φύγω. Ίσα ίσα να επαληθεύσω την ανάγκη μου να σε ερωτεύομαι. Και περπατώντας προς τα πίσω με την ομπρέλα μου ανοιχτή,να χαμογελάω,με ενα χαμόγελο νίκης για κάτι που ποτέ δεν αποκτήθηκε. Όπως θα βρέχομαι στα μισά και στα υπόλοιπα θα είμαι στεγνή,θα σταματήσω. Η βροχή θα δυναμώσει κι εγώ θα κλείσω την ομπρέλα. Θα την πετάξω ίσως. Το χαμόγελό μου θα σβήσει. Θα φωνάξω "Που πάω Θεέ;;;" Θα γυρίσω το σώμα μου 180 μοίρες και θα τρέξω. Θα τρέξω τόσο γρήγορα που θα τρυπήσω τα ρούχα που φορούν τα φαντάσματα και μόλις σε δω εκεί που σε άφησα, θα πέσω επάνω σου σφίγγοντάς σε στην αγκαλιά μου. Μόλις συνέλθω, θα καταλάβω πως χτυπάω τον αέρα. Δεν θα είσαι εκεί. Δεν με περίμενες. Έχω στα χέρια μου ένα τρύπιο κασκόλ...
Δ. Π. Β.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου