Θα ήταν σημαντικό να κατανοήσουμε τον τύπο του συγκεκριμένου άνδρα. Ήταν ο δήθεν αγγελόψυχος κουβαλητής, ο ευφυής αλλά άχρηστος σε οτιδήποτε πρακτικό, ο τύπος που την πέμπτη μέρα της άδειας παίρνει τηλέφωνο στο γραφείο να δει αν όλα βαίνουν καλώς, ο άνθρωπος εκείνος που αγοράζει κρουασάν με γέμιση κατάπτυστης κρέμας βερύκοκο και φυτεύει φακές στα άδεια κεσεδέκια από στραγγιστό γιαούρτι με λίγα λιπαρά ενώ πριν έχεις περάσει το πλαστικό με ένα χέρι μπογιά.
Βέβαια, εγώ δεν τα γνώριζα όλα αυτά στα πρώτα τρια ραντεβού, αλλά αργότερα ξεδιπλώθησαν νοσογόνα με ένα βάθος τραχύ και σχιζοφρενές ως απλή απόδειξη της κερδισμένης μου γνώσης ότι ¨η πρώτη εντύπωση μετράει¨και ποτέ μην το διαψεύδεις αυτό.
Όλα ήταν θέμα συζήτησης ενδοσκοπικής, αναζήτησης του ύπουλου υπερεγώ. Το σύμπαν, το καφέ της γειτονιάς και η πανίδα της πόλης θα έπρεπε να αποστασιοποιούνται από την φυσική ροή της ζωής και να αναπνέουν μονάχα αμυντικά, γιατί ΕΜΕΙΣ συζητούσαμε. Έπρεπε να κοιταζόμαστε στα μάτια και οποιαδήποτε παρρέκλιση του αμφιβληστροειδούς χιτώνα αποτελούσε εκτροπή από την σοβαρή ανταλλαγή απόψεων περί λαδωμένης πίτας ή αλάδωτης ή την δόμηση της επιχειρηματολογίας για το αν ζει ο Μαικλ Τζάκσον…και αρκετό να προκαλέσει ένα λίβελο για την φθίνουσα πορεία των ανθρωπίνων σχέσεων.
Μια μέρα, λοιπόν, βλεφάριασα την αγλαή οθόνη του κινητού. Πως να άντεχε το πετάρισμα της κόρης του ματιού; Με καταχώρησε στις βέβηλες και εγώ συνέχισα να ασχολούμαι με το μπλιμπλίκι όσο ήθελα.
Τι κάνω λάθος (δις);
Βέρα J. Φραντζή
για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου