Αποκλείεται να γράψω αυτές τις μέρες..
Δεν θα πρεπε. Ούτε να βγω έπρεπε εδώ που τα λέμε.
Ο Άρης μου λέει " το μόνο που θέλω είναι να είσαι καλά"
Μα είμαι! του απαντάω, στριφογυρίζοντας ένα πρώην εκτυφλωτικό χαμόγελο στα χείλη που σχεδίασες ένα φιλί, χιλιάδες στιγμές πριν..
Αυτές οι μέρες είναι χαμένες απ' τη γέννα τους, βουτάνε σ' εκείνες τις καταραμένες γέφυρες μα δεν καταφέρνουν ούτε καν μιά εντυπωσιακή πτώση για να διασκεδάσουν τους άστεγους, ίσα ίσα απλές μέρες κρεμασμένες σα θυμωμένα σταφύλια στ' αμπέλι της απώλειας.
Ισορροπώ ένα ποτό στο ένα χέρι και με το άλλο μαζεύω τα μαλλιά μου - θα πω όσα ψέμματα χρειαστούν και θα τα πω καλά απόψε, αρκεί να δείχνω ανέμελη- ένας άγνωστος με ευγενικό χαμόγελο μαζεύει το γαλάζιο μου λαστιχάκι απ' το πάτωμα και μου το δίνει:
- "Σου πάνε καλύτερα μαζεμένα. Να φαίνεται το πρόσωπό σου. Στέφανος."
Έχω τουλάχιστον πέντε απαντήσεις για σένα, Στέφανε, έτοιμες, όμως δε θέλω να σε τρομάξω. Βλέπεις η αλήθεια δεν εξυπηρετεί πάντα, το αντίθετο.
Για παράδειγμα θέλω πολύ να σου πω: "Δε δίνω δεκάρα για το ποιος είσαι και τι θέλεις, μπορείς να πας να πνιγείς." Η ακόμα καλύτερα: "Τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις ότι τρέφω την οποιαδήποτε επιθυμία να μάθω το όνομα της θλιβερής σου ύπαρξης?"
Ή κάτι εξίσου προσβλητικό.
Γιατί βλέπεις Στέφανε, εσύ είσαι εδώ κι εκείνος όχι κι αυτό είναι εγκληματικό από μέρους σου.
Αντί γι αυτό χαμογελάω και του δίνω το χέρι:
- "Μήδεια."
(Τώρα Στέφανε αν έχεις ανοίξει κάνα δυό βιβλία στη ζωή σου θα χεις καταλάβει ότι αυτό είναι μια ξεκάθαρη προειδοποίηση)
- "Μήδεια? Σοβαρά? Πολύ ωραίο όνομα, δεν πρέπει να χω γνωρίσει ποτέ κάποια που να την έλεγαν έτσι."
(Ωραίο όνομα! Bingo! Ελάτε να μαζέψετε τον τύπο. Αυτό συμβαίνει καλέ μου γιατί κανείς ποτέ δεν θα τολμούσε να δώσει αυτό το καταραμένο όνομα σ' ένα κορίτσι - στο τέλος της τραγωδίας το προφητεύει κι ο Ευριπίδης)
- " Είσαι μόνη?"
(Πίσω μου έχω έξι άτομα.)
Χαμογελάει. Ξανά.
(Έκανα λάθος. Το χαμόγελο δεν είναι ευγενικό, είναι ηλίθιο)
Πάνω που ετοιμάζομαι να απαντήσω (στο λόγο μου μέχρι αυτή τη στιγμή δεν ξέρω τι είχα κατά νου να πω) η φίλη Άννα πλευρίζει διακριτικά και χαμογελώντας (απόψε παίζουμε όλοι στην ταινία " Το χαμόγελο σου πάει πολύ") μου λέει:
- " Ήρθα να τον σώσω."
- " Συγνώμη, δεν υποτίθεται ότι πρέπει να σώσεις εμένα? Αυτόν να τον σώσουν οι φίλοι του"
- " Δε θα προλάβουν οι φίλοι του, αστο τώρα το αγοράκι, έλα από κει"
- " Άννα να κάτσεις στ' αυγά σου, φλερτάρω παιδί μου!"
- " Τα νύχια σου ακονίζεις πουλάκι μου, δεν ξέρω εγώ, θες και να φλερτάρεις"
- "Γεια σου Ιάσονα. Δεν ήταν γραφτό."
- " Στέφανος"
Μα επιμονή αυτός ο άνθρωπος! ΚΑΙ ξεροκέφαλος! Δεν ξέρω εγώ??
Και τα μαλλιά μου είναι καλύτερα λυτά!
Για να μπορεί να περνάει τα δάχτυλα του εκείνος και να με φέρνει κοντά του..
Και το χειρότερο όλων είναι ότι δεν είμαι ούτε λίγο μεθυσμένη.
Ούτε στο ελάχιστο.
Κι ακόμα χειρότερα, είναι όπως είπες μια φορά γι αστείο, γεννηθήκαμε παρελθόν.
Βλέπεις, είναι οι αλήθειες που λέγονται ή δε λέγονται
κι είναι κι οι αλήθειες που φαίνονται. Η αλήθεια δεν κρύβεται.
Τη βλέπω ακόμα κι εγώ, ακόμα κι εγώ, που έχω τα μάτια μου..ερμητικά κλειστά.
Jazzmine one more tonight
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου