Ο ΥΠΝΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ

Οι θνητές σκέψεις μου μ έφεραν σε τούτο το βίαιο έδαφος
κι όλες μου οι γήινες τροφές στάθηκαν λίγες να με θρέψουν
να με κάνουν να χαθώ στα δέντρα.
Στα δέντρα κρέμασα τις τελευταίες μου ελπίδες,
ουτοπίες που συνόδευαν τα πουλιά με χάρη
τα ερπετά στην σπηλιά της λήθης τις συνέλεξαν σαν είδος σπάνιο.
Ουράνιο παιδί, δες με!
Με τα δαντελένια σου ακροδάχτυλα έγραψα σε όλα τα τείχη την ιστορία του γιγαντα και του νάνου.
Αψεγάδιαστη μορφή στο πέλαγος, ωραία μορφή εσύ και απρόσιτη στα θηρία.
Αγαπημένη σαν το τέλος που δεν έρχεται στα πράγματα...
Οι πληγωμένες μου αισθήσεις διστακτικές στέκουν σε ότι δεν είχε κίνητρο.
Νερό της προσφοράς,
νερό της λησμονιάς,
με έπαρση στέκουν άδεια πτώματα από σάρκα και δείχνουν μια άγρια έξοδο.
Πως προλάβαμε αγαπημένη να κοιτάζουμε στην έξοδο,
έχουμε ακόμη αίμα και κόκκαλα πίσω μας
και μπροστά μας μυστικές κρύπτες επιφυλάσουν μια άλλη έξοδο,
χωρίς ηρωικά τερτίπια
χωρίς λιθοβόλημα.
Με στήθος βαρύ να μυρίζει σαν υάκινθος τις νύχτες που είμασταν δέντρα και αστέρια στον παράλογο φλοιό της γης...
Ανεβάζω στα πόδια σου μια σκάλα
ανέβα τώρα σαν αερικό να δείς,
πίσω απ την λήθη, πίσω από την μετωπιαία τρέλα
με δάφνες στέκουν στα κεφάλια λευκά αγάλματα και προσδοκούν εσένα,
κάποτε κι εμένα,
όλα θα γίνουν σαν ξηλώσω με τα δόντια τα πατώματα που με χωρίζουν από σένα...


Πόπη Συνοδινού


επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: http://popsyn.blogspot.com/