'Ετριζε η παλιά ξύλινη σκάλα καθώς ανέβαινε η γυναίκα που ήταν κόκκινη,
την σήκωσε στα χέρια του σαν να ήταν φτερό από παγόνι, την άφησε μαλακά δίπλα στο παράθυρο, είναι ψηλός κι ωραίος σαν τους παλιούς ανθρώπους τους ατρόμητους, λάμπει από ομορφιά, δεν έχει τίποτε περιττό το σφιχτό τους αγκάλιασμα,
ευωδιάζει ο τόπος έρωτα, ακόμη κι από αλήθεια, αναρωτιέσαι πως συνταιριάζει ο έρωτας με την αλήθεια, έχεις δίκαιο, όμως αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά είναι η αληθινή τους πρόθεση πως δεν έχουν άλλες προθέσεις πέραν του δοσίματος, πέραν της πληρότητας που υπάρχει όταν ο ένας είναι μέσα στον άλλο, έτσι τώρα η γυναίκα στέκεται στο παράθυρο και τα μακριά της μαλλιά αντανακλούν χρώματα της γης, τα μαλλιά της φτάνουν λίγο πρίν την αρχή της μέσης της, τα μάτια της έχουν κάτι από την θλίψη που έχουν τα μάτια μιας ελαφίνας χαμένης από το κοπάδι, αυτός σαν τα κοιτάζει χάνεται σε ένα δάσος με φωτοσκιάσεις πέραν του φυσικού που προσδιορίζουν τα μάτια, την χαιδεύει, αυτή ανταποδίδει μεθυσμένα, ξέφρενα, οι αισθητικές παρεμβάσεις του δικού τους έρωτα είναι απολύτως όμορφες, αθώες και πυρετώδεις, εξαγνισμένες, όλα τα προηγούμενα πρόσωπα είναι σαν να μην έλαβαν τόπο και χρόνο, υπήρξαν μονάχα για να κάνουν το φύλο τους πιο διαυγές και πληθωρικό, υπάρχουν άνθρωποι που δεν ζούν αν δεν είναι ερωτευμένοι, αυτή η γυναίκα κι ο άντρας δεν υπάρχουν αν δεν είναι ερωτευμένοι μεταξύ τους μονάχα, η ημέρα κι η νύχτα ξεψυχούν στο ερωτικό τους παραλήρημα, έχει γονατίσει τώρα εκείνος μπροστά της, εκείνη κάθεται σε μια ξύλινη πολυθρόνα, όλα σε αυτό το σπίτι είναι ξύλινα, έχει το κεφάλι του στα πόδια της, τα μαλλιά της αγγίζουν το πρόσωπο του, κλείνει τώρα τα στήθη της στα χέρια του και τα φιλά πάνω από το κόκκινο ρούχο της, βρίσκει μαι νέα τρυφερότητα για να το κάνει, αυτή τρέμει από την ανυπομονησία που ξυπνούν τα φιλιά του, τα φιλιά του βρίσκουν σαν υπνωτισμένες αμαζόνες τα δικά της, υψώνουν χρώμα και αγάπη, αυτή η αγάπη είναι η φυσική διάσταση του δικού τους έρωτα, δεν υπάρχει άλλος φετιχισμός πέραν της μυρωδιάς και της γεύσης τους, η πολυθρόνα κουνιέται μαλακά καθώς συνεχίζει να την φιλάει, δονήσεις ξεκουμπώνουν τις κρύπτες της, την ανακαλύπτει, ανοίγει με τα κλειδιά του όλα της τα κρυμμένα, την κάνει δική του, αυτό γίνεται δίχως κόπο, κάποτε έτσι γίνεται, τα πάντα αποφασίζουν για αυτό το δόσιμο, και τώρα έτσι κάνει η κόκκινη γυναίκα, παραδίνει τους λυγμούς της και τις ανάσες της, μα κι αυτός μεθάει από αυτήν την παράδοση, τώρα είναι όρθιοι μπροστά στο μεγάλο παράθυρο, ενώνονται, αυτή έχει τα πόδια της τυλιγμένα στην μέση του, ανασαίνουν βαριά και κινούνται σύμφωνα με την υπόκλιση που κάνει η επιθυμία τους, κινούνται σαν ένα φίδι που χορεύει στον εκπαιδευτή του, ή θα μπορούσες να δείς και την κίνηση της θαλάσσιας ανεμώνης, και οι δυό είναι από την θάλασσα, αυτό δεν έχει σημασία, ή μάλλον έχει γιατί αυτός ο έρωτας γεννήθηκε στην θάλασσα, όμως τώρα το ξύλινο πάτωμα μουσκεύει από τα υγρά στοιχεία, κινούνται και εκείνος την στηρίζει στον τοίχο, κάνει στην άκρη την κουρτίνα, θέλει να βλέπει το φως να την καταπίνει για να μπορέσει να την γευτεί ολόκληρη, δεν υπάρχουν ντροπές μονάχα η διάθεση της πλήρους έκθεσης, τόσο του φυσικού τοπίου όσο και του άλλου που εντέχνως κρατά κανείς για να γίνεται πιο αρεστός, αυτό εδώ δεν υπάρχει, κινούνται τώρα ακόμη πιο άγρια, ο έρωτας γίνεται σαν ένα μαύρο άλογο που ανταμώνει με ένα λευκό, θέλουν να τελειώσουν αυτό το γλυκό μαρτύριο, ο άνθρωπος δεν έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους, τώρα γίνεται μια επίκληση στον θάνατο, υπάρχει αυτή η ακαταμάχητη γοητεία στο να ζητά ο έρωτας τον θάνατο, στην πραγματικότητα τον προκαλεί σε μια μονομαχία, εδώ δεν υπάρχουν νικητές, υπάρχουν μονάχα ηττημένοι, ζητούν να αφήσουν την τελευταία τους ανάσα, αυτός της γλείφει τα μάτια, σαν να θέλει να της τα φάει, να ναι αυτός η τελευταία της εικόνα, ακολουθεί κι εκείνη, ας υπήρχε τρόπος να πεθάνουν έτσι, μισοί κύκλοι που κάνουν έναν, όπως το φίδι δαγκώνει την ουρά του και δείχνει το άπειρο, έτσι είναι ο έρωτας, σαν την άβυσσο, τώρα η κόκκινη γυναίκα αφήνει τους σπασμούς της πάνω του, κι αυτός την τυλίγει με τους δικούς του, αυτή η παράξενη τελετή σταματάει για λίγο την πράξη, αγκαλιάζονται με μάτια υγρά, είναι ήδη πεθαμένοι γιατί έχουν επισκεφτεί την άλλη διάσταση, απλά προσποιούνται πως ζούν για να συνεχίζει ο έρωτας να γίνεται πράξη, είναι αγκαλιασμένοι και κοιτάζουν έξω από το παράθυρο, η θέα πάντα μετά την τελετή της πράξης είναι απίστευτα γλυκιά και τρυφερή, όλα ξαφνικά έχουν άλλο νόημα και ενδιαφέρον, είναι τόσο φυσικό να γίνονται δυο άνθρωποι ένα, έτσι σκέπτομαι πως πάντα θα πληγώνεται ο θάνατος, μα κι ο έρωτας στιγμιαία πληγώνεται γιατί υπάρχει αυτός ο αντίπαλος, όλα έξω από το παράθυρο είνα καρποί της πιο γενναίας ματιάς, έτσι μονάχα υπάρχει τρόπος να δείς την πιο γενναία έκδοση του ανθρώπου όταν είναι μέσα στον έρωτα, όλα μια ταινία μπρος πίσω με διαφορετικά πλάνα, έρωτας, άνθρωπος, θάνατος, με μια ανάσα, με μια ανάσα, με μια ανάσα...
Πόπη Συνοδινού
επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: http://popsyn.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου