Ασημένια σιωπή

Η σιωπή που άφησες πίσω σου, οι θυμωμένες γόπες στο τασάκι, το μισό ποτό, η σκιά που σε ακολούθησε, το εξασθενιμένο άρωμά σου.. τα μεγάλα μάτια στο μικρό σου το πρόσωπο στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες μου, ο ήχος των βημάτων σου όσο έφευγες, έμοιαζε με χαστούκι την ώρα που κοιμάμαι, σαν παγωμένο νερό στον πυρετό μου. Δεν μας αρέσουν οι αποχαιρετισμοί, γι' αυτό είπαμε ένα απλό "γεια" ; Τι να πρωτομαζέψω μέσα στην παλάμη μου από 'σένα; Σε έχω όλη εδώ. Μια σκιά να μικραίνει κι ένας απλός παρατηρητής ονείρων και λαθών. Πόσο μεγάλα λόγια και πόσο μικρή η έξοδος; Ο Ελύτης περιγράφει την έξοδο μικρή. Είναι τόσο μικρή, τόσο πού κλείνει. Για να μην κανένας άλλος μπει και διαταράξει την ασφάλεια της σκέψης σου. Πίνω από το ποτήρι σου. Ένα χαμόγελο, χίλιες εκπλήξεις. Τόσες εκπλήξεις, καμιά ελπίδα. Ένα Πήλιο στην μέση περιμένει την άφιξή μας. Κι ένας Θεός περιμένει έναν καινούριο Θεό να τον σώσει. Τόσο δυσδιάστατο το αύριο, τόσο κοντινό και θα είμαστε ήδη μακριά. Η ταυτότητά μου, της φιλίας, δεν μου επιτρέπει να έρθω να σε ξαναδώ. Μα η ανάγκη μου δεν συμβιβάζεται. Όσο υπάρχει συνέχεια, υπάρχει διάρκεια. Η διάρκεια έχει χαρακτήρα. Ο χαρακτήρας καλείται να έχει πυγμή. Η πυγμή είναι άδοξη μπροστά στη ματαιότητα. Κι η ματάιότητα είναι άχρωμη. Όπως οι φωτογραφίες μου. Μα ζωντανή, για να υπάρχει και να την αποφεύγουμε. Σαν επωδός, η σιωπή σου έχει μείνει σαν ένα μεγάλο, μέσα στις φλέβες μου, καρφί.

Δ.Π.Β.