η αρχή της χρήσης και της αχρησίας (τη μέρα που γεννήθηκε η Κροταλία)

Βάλια και Νίκος ξεκινούν το οδοιπορικό τους χωρίς μονοπάτια

βγήκαν οι γάτες να λιαστούν 
και έπιασε να βρέχει
δύο πιτσιρίκια έστριβαν τσιγάρα στο διάλειμμα
ο Αναστάσης τους έντυσε θεούς
μικρούς, ισχνούς, ανήμπορους θεούς
ένα αδέσποτο σκυλί μου έγλειφε το χέρι
λάσπες στις αρβύλες μου
κλεμμένα λεμόνια στις τσέπες του μπουφάν
περιμένω ένα λεωφορείο να μοιάζει με πλοίο 
να ανασαίνει σαν τρένο
κρυφακούω μια φοιτητριούλα να μιλάει στο κινητό
δίπλα μου στο παγκάκι
της τελειώνουν τα λεφτά 
και το ελαιόλαδο
δεν θέλει φασολάκια
ποτέ δεν της άρεσαν τα φασολάκια
είδα στο όνειρο μου
ότι καταργήθηκε η ελληνική γλώσσα 
και το κινέζικο φαγητό
ότι δεν χρησιμοποιείς
μαραίνεται και πέφτει
αν κουφαθώ θα μου λείψουν οι μελωδίες 
του βιολοντσέλου
και οι φωνές της Ελένης
νόμιζα ότι μου αρέσει το βιολί
αλλά μου αρέσει περισσότερο το βιολοντσέλο
και οι φωνές της Ελένης.
ποτέ δεν θα μάθω ποιος έγραψε την Οδύσσεια
και πόση εσωτερική δύναμη πραγματικά έχω,
εσύ ποιο χαρακτηριστικό 
των γονιών σου κληρονόμησες?

Γιώργος Τρίκερι

25 part II

Ο Μπεν Αφλεκ λέει όχι στον Μπάτμαν; Να και μία ευχάριστη είδηση!

Την ίδια ώρα που ολοένα φουντώνουν οι φήμες ότι ο Σον Πεν και η Σαρλίζ Θερόν είναι ζευγάρι εμείς εδώ στην χώρα μας ασχολούμαστε με την Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά και την τηλεοπτική επανεμφάνιση του Χριστόδουλου Ξηρού...

Η 86η απονομή των βραβείων Όσκαρ στις 2 Μαρτίου είναι ακόμα μακριά μέχρι τότε έχουμε πολύ δρόμο να δούμε και να κρίνουμε ότι παίζεται ή θα παιχτεί στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες. Πρόσφατα λοιπόν είδα μια ακόμα ταινία αυτή του Spike Jonze το Her. Πρωταγωνιστούν ο Χοακίν φοίνιξ και η Α. Ανταμς (συναγωνίζεται την Κ.Μπλάνσετ για το Α' Γυναικείο Ρόλο αλλά μάλλον θα πάρει τα....) Πιο καμένη και πιο ανούσια ταινία δεν έχω ξαναδεί στην ζωή μου! Ένα θα σας πω, ο Χοακίν Φοίνιξ συνάπτει ερωτικές επαφές με ένα Λειτουργικό Σύστημα! Τα συμπεράσματα δικά σας. Συνεχίζω με την πολύ ωραία ταινία, αν και όλοι θα φανταστείτε τι τέλος μπορεί να έχει το Captain Phillips με τον Τομ Χάνκς (δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στο τέλος της ταινίας εκεί που έχει σωθεί από του Σομαλούς αυτονομιστές αλλά ο Μακόνεχι θα κοντραριστεί με τον Ντι κάπριο για το Α΄Αντρικό ρόλο) Εντύπωση που προκάλεσε το γεγονός ότι ο Barkhad Abdi είναι όντως Σομαλός ηθοποιός! Η ταινία είναι του Paul Greengrass (βλέπε Bourne, green zone).

Άλλες ταινίες που θα έπρεπε να επικεντρωθούμε είναι το ''A Most Wanted Man'', ''Nebraska'' (του δικού μας Α Πέιν) και το ''The Book Of Thief.  Εδώ θα μου επιτρέψετε να κάνω μια ειδική αναφορά όχι τόσο στην ταινία την οποία σύντομα θα δω αλλά σε ένα ΜΕΓΑΛΟ, ΤΕΡΑΣΤΙΟ, ΗΘΟΠΟΙΟ ΤΟΝ Geoffry Rush. Είναι ένας αληθινός, διεθνής κινηματογραφικός θρύλος του παγκόσμιου κινηματογράφου που χρίζει του σεβασμού μου και του αξεπέραστου θαυμασμού μου όλα αυτά τα χρόνια.

Όπως είχα πει και στο προηγούμενο άρθρο μου δεν έχω ασχοληθεί και τόσο με τον Ευρωπαϊκό Κινηματογράφο τελευταία αλλά ξεχωρίζω κάποιες ταινίες που ίσως να καταλήξουν και με το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.( για όσους παίξουν στοίχημα). Αυτές είναι το ''Κυνήγι'' με τον εξαιρετικό όπως πάντα Μ. Μίκελσεν και ''Η Τέλεια Ομορφιά'' του Πάολο Σορεντίνο (όχι αυτός της Α.Ε.Κ).

Κατά καιρούς διαβάζω διάφορα άρθρα για το σινεμά και για τις ταινίες που έχουν επηρεάσει ή μας έχουν μάθει κάτι για την ζωή! Είναι ''πιασάρικο'' θέμα ο κινηματογράφος ειδικά άμα δεν έχεις κάτι να γράψεις (και το αφεντικό σε πιέζει) -μπορείς να κάνεις κριτική και να πεις τις απόψεις σου-. Γράφει λοιπόν ο άλλος. ''7 πράγματα που μου έμαθε η Καζαμπλάνκα για την ζωή''. Έμενα ρε φίλε που έμαθε 14 πράγματα για την ζωή ''ο Καλός ο Κακός και ο Άσχημος'' αλλά δεν το κάνω θέμα!

Κλείνοντας ειδική αναφορά θέλω να κάνω στους φίλους μου στοιχηματζήδες που πρόκειται να ''χώσουν'' τα ωραία τους λεφτουδάκια για τα Όσκαρ. Ένα θα σας πω, ο Ράσελ Κρόου πήρε το Όσκαρ για τον ''Μονομάχο'' και ΟΧΙ για το ''Ένας Υπέροχος Άνθρωπος''!!!!!!

Π. Πόντικας.

ΥΓ1. Πόσο πληρώθηκε ο Τζόνα Χιλ για τον ''Λύκο της Wall Street'';

ΥΓ2. Κάτω τα χέρια από τον Θωμά Μαύρο!

ΥΓ.3 Παραιτήθηκε εκείνος που ήθελε να χρεοκοπήσει την Ελλάδα!

Αυτοί που δίνουν χρώμα στα σχολεία

Από την Μαρία Παππά

Η UrbanAct είναι μια νέα ομάδα καλλιτεχνών που στόχο της έχει να προωθήσει την τέχνη της δημόσιας τοιχογραφίας, το graffiti, το street art και την ποδηλατική κουλτούρα μέσα από προγράμματα μικρού και μεγάλου βεληνεκούς, εκδηλώσεις, φεστιβάλ, εκθέσεις και εκδόσεις.  Ξεκίνησε το 2012 από μέλη ενός από τα παλιότερα graffiti crew της Ελλάδας, των Carpe Diem και δρα στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη. Η συγκεκριμένη ομάδα βρίσκεται πίσω από την ιδέα και την υλοποίηση ενός από τα πιο πρωτοποριακά προγράμματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το «Ζωγραφίζοντας σε σχολικά κτίρια».  Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που περνούν τα σύνορα της Ελλάδας. Η δράση τους «Χρωμόπολις» αποτέλεσε επιρροή για ανάλογα προγράμματα σε πολλές χώρες της Ευρώπης.


 Τι είναι η UrbanAct; 

Είναι μια ομάδα καλλιτεχνών και φίλων οι οποίοι αγαπούν το graffiti και γενικότερα την τέχνη και τις δράσεις στο δημόσιο χώρο.  Τα μέλη της ομάδας μας έχουν ενεργή παρουσία στην Ελλάδα από το 1997 ως graffiti καλλιτέχνες, από το 2002 έως το 2011 μέλη μας ίδρυσαν και συμμετείχαν στην ομάδα Carpe Diem και από το 2012 συνεχίζουμε με νέες συνεργασίες και προγράμματα με την επωνυμία “UrbanAct” 

Ποια είναι η βασική σας φιλοσοφία;

 Οι δράσεις μας εκφράζουν τις ιδέες, την ενέργεια των καλλιτεχνών για δημιουργία, την ανάγκη για την οικειοποίηση του δημόσιου χώρου. Δίνουν επίσης μια αφορμή να “σπρώξουν” τους πολίτες έξω από τα “κλουβιά”, να βγουν στους δρόμους, να συνδιαλλαγούν, να μιλήσουν, να “κοιτάξουν”, βάζοντας χρώμα και φαντασία στις ιδέες. Να “ελευθερωθούν”.

για να διαβάσεις ολόκληρο το άρθρο πάτησε εδώ

πηγή: http://xenesglosses.eu/

25

Λίγες ώρες αφότου έσβησαν τα φώτα στη σκηνή του Beverly Hilton Hotel  δράττομαι της ευκαιρίας να πω δυο λογάκια για την 71η απονομή των Χρυσών Σφαιρών. 
Έχουνε μπερδέψει τα μπουτάκια τους εκεί στο Hollywood! Το Blue Jasmine το χαρακτήρισαν ως δράμα ενώ τα Wolf Of Wall street, American Hustle και το Her έχουν καταχωρηθεί ως κωμικές/μουσικές ταινίες. Από την άλλη βραβεύτηκε ο Woody Allen για την συνολική προσφορά του στην 7η τέχνη παρόλα αυτά δεν παρέστη να παραλάβει το βραβείο. Εγώ πάντως σας παραπέμπω στις δηλώσεις της Mia Farrow...
Παλιά σας είχα υποσχεθεί πως θα γράφω πιο συχνά για τον κινηματογράφο όμως από την άλλη έχω υποσχεθεί και στον εαυτό μου να μην τηρώ ποτέ τις υποσχέσεις που δίνω! Έχοντας δει λοιπόν αρκετές ταινίες περνώντας ώρες αναλύσεων και συζητήσεων κατέληξα στο εξής συμπέρασμα. Έλεος! Καμία ταινία - από αυτές που πρόκειται να βγουν στις αίθουσες η πρόκειται να βραβευθούν- δεν θα την θυμάμαι για πάνω από δύο ώρες. 
12 years a slave, μία αληθινή ιστορία κάπου στο προ - εμφυλιακό τοπίο των Η.Π.Α. Θέμα της η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η θέληση για ελευθερία μπλά μπλά μπλά μπλά. Καλές ερμηνείες  ίσως μερικοί να νευριάσετε με αυτά που τραβά ο πρωταγωνιστής ίσως μερικοί να συγκινηθείτε αλλά κάνε μας την χάρη βρε Hollywood!  American Hustle, αφηγείται την ιστορία ενός απατεώνα τοποθετημένη στο σαγηνευτικό κόσμο ενός από τα πλέον παράξενα σκάνδαλα της δεκαετίας του ' 70. O Bradley Cooper θα μπορούσε να πάρει κάποια διάκριση για την ερμηνεία του, η Jennifer Lawrence το πήρε πέρυσι φτάνει, ενώ ο ταλαίπωρος Robert De Niro κάνει την εμφάνιση του σαν τι άλλο; Μαντέψτε! Blue Jasmine, η πιο αδιάφορη ταινίας της παγκόσμιας ιστορίας του κινηματογράφου που ίσως δώσει τελικά το πολυπόθητο αγαλματάκι στην Cate Blanchett. Το αξίζει και για την συνολική της προσφορά παρόλο που βάλθηκε να μας πείσει ότι είναι η νέα Vivien Leigh (Το πιάσατε το υπονοούμενο;) 
Wolf Of Wall Street, αυτή μάλιστα! Την ευχαριστήθηκα πολύ την προβολή αυτής της ταινίας, και ελπίζω να το πάρει ο Di Caprio γιατί το αξίζει και με το παραπάνω για όλα αυτά τα χρόνια. Άκουσα ότι θέλει να αποσυρθεί για λίγο από τα φώτα της δημοσιότητας και να ασχοληθεί με περιβαλλοντολογικές δραστηρίοτητες. Στο καλό! 
Αξίζει να σημειωθεί ότι εντύπωση που έκανα οι ταινίες όπως Mud, Prisoners, End Of Watch τις οποίες σας συστήνω ανεπιφύλακτα. Με τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα τουλάχιστον μέχρι στιγμής γιατί δηλώνω συγκλονισμένος και συμπάσχω με τον σύντροφο Francois Hollande! 
ΥΓ1. Όσο μεγαλώνει τόσο με πωρώνει η Robin Wright (Πρώην Penn) μπράβο της για την βράβευση της για την τηλεοπτική σειρά House Of Cards.
ΥΓ2.  Χωρίς Μέσι η κορυφαία ενδεκάδα της χρόνιας; 
ΥΓ3. Γιατί ρε μεγάλε έβαλες σας τίτλο το 25; Δείτε το Secret Life o Walter Mitty και θα καταλάβετε. Εγώ πάντως δεν κατάλαβα ίσως γιατί βαρέθηκα από το πρώτο δεκάλεπτο. 

Π. Πόντικας

φίλε έλα απόψε που πονάω ή που δεν πονάω και τόσο πολύ.

Μεγάλη κουβέντα η λέξη φίλος, δε νομίζετε; Μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν ήξερα καν πώς να ορίσω τον φίλο. Πολύ εύκολα έπαιρνε κάποιος αυτό το τίτλο από μένα. Τα τελευταία όμως χρόνια το σκέφτηκα πιο θοροουλι που λένε και στα εγγλέζικα, και έβγαλα έναν δικό μου ορισμό σχετικά με το ποιος είναι φίλος.
Φίλος είναι αυτός που είναι εκεί. Στη χαρά και στη λύπη. Κυρίως στη λύπη.Για να σε στηρίξει ή τελοσπάντων για να κάνει ο,τι μπορεί. Ο φίλος κάνει ό,τι μπορεί.Κι ας είναι το πιο μικρό πραγματάκι. 'Όπως πχ. να σου φέρει ένα παγωτό.Ή να σε πάρει τηλέφωνο να σου πει αυτό το "Γεια χαρά!Εδώ είμαι!". Κι ας λείπει. Είναι εκεί όμως.
Φίλος είναι αυτός που σ'αγαπάει.Δηλαδή κάνει το πρόβλημά σου δικό του . Στεναχωριέται με τη λύπη σου!Χαίρεται με τη χαρά σου. Κυρίως αυτό. Δύσκολο. Αλλά ο φίλος έτσι είναι. Θα χαμογελάσει πλατιά όταν του πεις τα όμορφα νέα, θα αρχίσει να ξεφωνίζει μαζί σου όταν πετύχεις έναν στόχο σου και όταν σε δει να κλαις θα κλάψει. Ή θα πάρει το χέρι σου και θα το σφίξει. Και δε θα κοιτάξει το ρολόι του.
Φίλος κάποιος γίνεται με πολλούς τρόπους.Νορμάλ και ανορθόδοξους. Μπορεί να τον ξέρεις από πάντα, και να είναι φίλος by default.Όλα τα παραπάνω να έχουν χτιστεί ή να υπάρχουν από πάντα. Ξέρεις όμως ότι υπάρχουν. Μπορεί πάλι, να τον γνώρισες σε μια στιγμή περίεργη και κάτω από συνθήκες που σας έκαναν να έχετε μια σχέση τελείως διαφορετική από αυτή που έχουν δύο άτομα που γνωρίζονται 2 μήνες. Από την άλλη μπορεί να ήταν και πάντα μπροστά στα μάτια σου και να μην το χες καταλάβει. Και μια βόλτα στη Χριστουγεννιάτικη Αθήνα να είναι αρκετή για να πεις, "μα είναι η φίλη μου!".
Ο φίλος δεν φεύγει.Είναι κοντά ακόμα κι αν χαθείτε κι αν αλλάξετε.Σ αγαπάει με τα ελαττώματά σου. Κι αυτό το γεγονός κάνει και σένα από μόνο σου να τον αγαπάς για όλα τα ελαττώματα του. Κι αν αυτό δε συμβαίνει, μάλλον δεν είσαι φίλος. Πόσοι όμως στ'αλήθεια μπορούν να δουν το καλό που κρύβει ο καθένας μέσα του; Και να το ξεχωρίσει από το ελάττωμα με τέτοιο τρόπο ώστε το ελάττωμα να γίνει προτέρημα και λόγος για περισσότερη αγάπη; Δεν ξέρω.Μπορεί και να το μπέρδεψα..Αλλά τους τελευταίους μήνες νιώθω μια κρίση ανάμεσα σε μένα και τις φίλες μου. Και προφανώς κάτι κάνω στραβά, κάπως χάνομαι κι εγώ και κλείνομαι, αυτό είναι ένα ελάττωμα..Αλλά συμβαίνει.Και ξέρω πως κάποιες από αυτές το πιάνουν.Και με αγαπούν έτσι. Γιατί είναι φίλες..Με στεναχωρεί όμως η απόρριψη από ανθρώπους που περίμενα να με δεχτούν αλλιώς.Όπως κάνω κι εγώ.. Το παραπάνω ποστ δεν ήταν υποδείξεις Σκέψεις ήταν. Δεν ξέρω αν εγώ είμαι έτσι απέναντι σε αυτούς που θεωρώ φίλους μου.Αυτό προσπαθώ. Μπορεί να είμαι και λάθος. Αλλά τι να γίνει, έτσι είμαστε.. Οι άνθρωποι γενικότερα.

Μαργκώ

επισκεφτείτε το μπλογκ της Μαργκώ πατώντας εδώ 

Απίστευτη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ακτιβιστή Anakata.

Το Pirate Bay είναι ένα πασίγνωστο torrent site που λίγο πολύ όλοι το ξέρουμε, αυτό που μάλλον οι περισσότεροι δεν ξέρουμε είναι τον γολγοθά που περνάνε κάποια από τα ιδρυτικά μέλη του γνωστού αυτού site.

Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι ο Per Gottfrid Svartholm Warg ή όπως είναι γνωστός στον περισσότερο κόσμο Anakata.

Ο Anakata τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί καταστάσεις που ούτε στυγνοί εγκληματίες δεν έχουν υποστεί, ενώ η φυλάκιση του στην Σουηδία τελείωσε οι Σουηδοί το εξέδωσαν στην Δανία όπου τώρα είναι φυλακισμένος αυτή την στιγμή.

Η κράτηση του εκεί θα είναι ακόμα για αόριστο χρόνο αφού ακόμα δεν έχει γίνει η δίκη ώστε να ξέρει την ποινή που θα του επιβληθεί.

Τα ανθρώπινα του δικαιώματα έχουν παραβιαστεί κατά τρόπο τον οποίο κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να αντιληφθεί, δεν έχει επαφές με κανέναν συγκρατούμενο του , οι ώρες προαυλισμού είναι ανύπαρχτες και ο μόνος άνθρωπος που τον βλέπει είναι η μητέρα του που όμως οι αρχές της απαγόρεψαν να δει το γιο της τώρα τις γιορτές των Χριστουγέννων!

Σαν να μην έφτανε αυτό ο Anakata δεν έχει πρόσβαση στην γνώση, είναι αδιανόητο ότι ενώ ήθελε να παρακολουθήσει μαθήματα μαθηματικών και προγραμματισμού η διεύθυνση της φυλακής του απαγόρευσε να έχει πρόσβαση σε τετράδια και βιβλία.

Το πιο εξοργιστικό από όλα είναι ότι εγκληματίες όπως ο γνωστός σε όλους μας μακελάρης Breivik που σκότωσε το 2011 εβδομήντα εφτά ανθρώπους έχει πολλά περισσότερα προνόμια από τον Anakata που είναι απλά ένα ακτιβιστής.

Όπως είναι φυσικό η κοινή γνώμη έχει εξαγριωθεί με την συμπεριφορά της δικαιοσύνης ενάντια στον Anakata και για αυτό τον λόγο έχει ξεκινήσει συλλογή υπογράφων μέσω Avaaz.

Αν θέλετε να βοηθήσετε τον Anakata και να σταματήσετε αυτή την κατάφωρη αδικία τότε μπορείτε να πάρετε μέρος στην συλλογή υπογραφών εδώ και να το κοινοποιήσετε σε φίλους και γνωστούς.

πηγή: http://www.technewz.gr/2014/01/pirate-bay-anakata.html

Θέατρο για εφήβους

Εκτός από το Τρένο του Λένου Χρηστίδη, στο φετινό πρόγραμμα της Εφηβικής Σκηνής της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών (Λεωφόρος Συγγρού 107-109, Αθήνα ) εντάσσονται άλλες δύο παραστάσεις που ανέβηκαν πέρυσι, στο 3ο Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου, οι οποίες θα παρουσιαστούν από τις εφηβικές ομάδες που τις δημιούργησαν.

Πρόκειται για τις παραστάσεις:

· Η παράσταση του Γυμνασίου Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Α’ Αθήνας (18-19 Ιανουαρίου 2014)
· Οι παππούδες του Ρόρυ Μαλλάρκυ (15-16 Φεβρουαρίου 2014)
 Η είσοδος είναι δωρεάν και τηρείται σειρά προτεραιότητας. Η διανομή των δελτίων εισόδου ξεκινά 1 ώρα πριν από κάθε εκδήλωση.

για περισσότερες πληροφορίες: http://www.sgt.gr/gr

Amadeus

Για να έχει κανείς πρόσβαση στη δημιουργική του πηγή πρέπει πρώτα να θεραπευτεί από τις προσωπικές του μικρότητες. Η πηγή βρίσκεται μέσα σε όλους μας και περιμένει να την προσεγγίσουμε με το σωστό τρόπο. Ο Μίλος Φόρμαν επέλεξε να πει ορισμένες αλήθειες χρησιμοποιώντας την ξεχωριστή φυσιογνωμία του Μότσαρτ σαν αλληγορία. Όλοι έχουμε έναν Μότσαρτ μέσα μας. Ο σκηνοθέτης μας λέει ότι για να τον ξεκλειδώσουμε πρέπει να τρελαθούμε αναλόγως. Δεν είναι τόσο αλλοπρόσαλλη η συμπεριφορά του όταν περιλαμβάνει το σεβασμό προς όλους, την ανιδιοτέλεια, την παιχνιδιάρικη στάση ζωής, την εντυπωσιακή αυτοπειθαρχία.

Ο Σαλιέρι δημιουργεί μονοδιάστατα μουσικά έργα επειδή είναι γεμάτος ελαττώματα σαν χαρακτήρας. Ακόμα και στα γεράματά του δεν κατάφερε να ξεπεράσει τη ζήλεια. Και τώρα, λίγο πριν πεθάνει, προσπαθεί να εκφράσει όσα έχει μέσα του για να ηρεμήσει η ψυχή του. Η ζήλεια όμως είναι μια αρρώστια που τρελαίνει τον άνθρωπο. Θέλει μια ώριμη, προσεχτική διανοητική πορεία για να θεραπευτεί κανείς από τη λαίλαπά της. Ο Σαλιέρι, προσπαθώντας να υπονομεύσει το Μότσαρτ, κατέστρεψε τον εαυτό του. Φαίνεται τι προσωπικό τίμημα έχουν όσοι δε βοηθούν αυτούς που ξέρουν ότι πραγματικά αξίζουν, πόσα χρειάζεται να θυσιάσουν μέσα τους, πόσα ψέματα πρέπει να πουν στον εαυτό τους για να συνεχίσουν να πράττουν την αδικία και σε τι δυσβάσταχτο σημείο τους φέρνει αυτή η στάση ζωής. Τα ψέματα γυρίζουν πίσω κάποια στιγμή.

Επίσης είναι προφανές ότι η επιλογή του Σαλιέρι να σταθεί απέναντι στο Θεό τον απομονώνει από τους υπόλοιπους ανθρώπους και πηγάζει από μία βαθιά ριζωμένη, ανεκπλήρωτη ματαιοδοξία. Ο Σαλιέρι ήθελε να είναι ο Μότσαρτ, είχε το μουσικό αυτί που απαιτούνταν αλλά δεν είχε το συνθετικό χάρισμα. Η μεγαλειώδης ερμηνεία του Murray Abraham στο ρόλο ενός ανθρώπου που δε μπορούσε να συνθέσει αλλά μπορούσε να εκτιμήσει το αριστούργημα, λάτρευε τη μουσική αλλά περισσότερο λάτρευε την υστεροφημία, δεσπόζει όχι μόνο στην ταινία αλλά γενικότερα στην κινηματογραφική ιστορία. Ήθελε να γίνει διάσημος, είχε τις διασυνδέσεις και την πονηριά να ελιχθεί, αλλά ήξερε ότι δεν το άξιζε. Κι ήρθε ένας χαζοχαρούμενος, παιχνιδιάρης, αλκοολικός, εγωιστής κι απείθαρχος νεότερός του να γράψει αριστουργήματα όπως το Ρέκβιεμ, ο Δον Τζιοβάννι κι οι Γάμοι του Φίγκαρο.

Ο άνθρωπος που δεν είναι σε θέση να χαρεί με το ταλέντο ενός άλλου είναι καταδικασμένος σε μια θλιβερή, μοναχική ζωή. Κι αυτό γιατί όλοι όσοι κάνουμε κάτι δημιουργικό εν τέλει από την ίδια πηγή δανειζόμαστε. Κι αυτή η πηγή δεν έχει να κάνει με ονόματα ή ταμπέλες αλλά με τη δημιουργία αυτή καθ’ εαυτή. Μέσα από έναν τόσο ελαττωματικό χαρακτήρα η ταινία μας υπενθυμίζει ότι η χαρά της δημιουργίας είναι παγκόσμια, παντοτινή και υπάρχει μέσα σε όλους μας όπως υπάρχει στη ‘Γκερνίκα’ του Πικάσο ή στη ‘Φόνισσα’ του Παπαδιαμάντη. Όλοι έχουμε ένα Μότσαρτ μέσα μας. Ο χαρακτήρας θα τον ενεργοποιήσει.

Νίκος Παππάς

pourquoi me reveiller

όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω οι Led Zeppelin. 

όλοι μαζί. 

ένα βράδυ που η βροχή έμοιαζε με κόκκινο κρασί έβρασα τους δίσκους τους και ήπια τη σούπα για να τους κουβαλάω για πάντα μέσα μου.  

τώρα η ζωή μου είναι ένα stairway to heaven. 

ονειρεύομαι να ξημερώνει σε πόλεις που δεν έχω πάει ποτέ.

Γιώργος Τρίκερι

επιστροφή

είχα λησμονήσει πόσο όμορφα
είναι τα βουνά μας
πασπαλισμένα με σύννεφα ζάχαρης.
χτες βράδυ η σελήνη
φέγγιζε τη θάλασσα
που μας κοιτούσε αμίλητη
να ξεφορτώνουμε τις βαλίτσες.
ένας φτερωτός Ερμής
με φέρνει στη πόρτα σου
κάθε πρωινό που σε ερωτεύομαι.

Γιώργος Τρίκερι