Jazzmine says...........καμιά φωτογραφία..

Πάντα εσύ.


Η επιμονή σου, η λαχτάρα σου, 
η ανάγκη - σκοτοδίνη σου που κάλυψε τα πάντα, 
σαν πένθιμο σεντόνι τους καθρέφτες.


Εσύ και το δωμάτιο 11 με τις τραβηγμένες
κουρτίνες,
με το φως της σόμπας να ταΐζει την
εκτυφλωτική ερημιά σου,
πάντα εκεί,
πάντα υπαρκτή,
πίσω απ’ τις σιωπές σου.


Εσύ και τα ιδρωμένα λόγια σου,
ασταμάτητα,
χωρίς ανάσα,
μέχρι το ξημέρωμα,
με την πλάτη κολλημένη στον πέτρινο
τοίχο,
βιαστικά, ανάκατα,
όλα,
μου τα είπες όλα
όλη την αλήθεια και μερικά ψέματα
όλα σε ένα, 
όλα για σένα,
τίποτα για μένα.


Εσύ κ η άπληστη παρουσία σου,
τα μάτια σου να παρακολουθούν,
να ερμηνεύουν,
να βγάζουν συμπεράσματα,
να κάνουν λάθος,
λάθος.


Εσύ κι εμείς.


Ένας φορτωμένος Αύγουστος.
Ένας αποκαλυπτικός Νοέμβρης.
Κλεφτά βλέμματα ανάμεσα στα χαλάσματα,
μυστικά αγγίγματα με φόντο τη θάλασσα,
γέλια δίπλα στο τζάκι,
αφέγγαρες σαρκοβόρες νύχτες, αιμοδιψείς,
τεχνάσματα και ψέματα και ξόρκια.
Ιστός που υφάναμε χέρι με χέρι στα χαλάσματα
της καστροπολιτείας,
με παλάμες που μύριζαν βασιλικό.


Εσύ 
και τέλος,
εσύ κι η απουσία.
Εσύ και τα ερωτήματα που δεν έθεσες.
Εσύ και η απόσταση ανάμεσά μας.
Ο δρόμος που δεν πήραμε,
αντικριστά
με το δρόμο που θα μπορούσαμε να είχαμε
πάρει.
Ο ίδιος.
Μονόδρομος.
Κανένα δίλημμα.


Πάντα εσύ.
Ακόμα και στην επιστροφή.


Όπως σου υποσχέθηκα, καμιά φωτογραφία.


Πάντα εσύ.
Ακόμα κι απών.


Έχω μια πεταλούδα που λιώνει,
έχεις ένα σκισμένο πακέτο χαρτάκια.


Ο έρωτας μας επιφύλαξε ίση μεταχείριση τελικά, δε νομίζεις?




Jazzmine after..

ΚΟΥΛΟΥΡΗ..."Ξε-βάψου"....

photo by Katerina Dramitinou

Έχετε και εσείς την εντύπωση ότι ο μόνος λόγος που γίνονται εκλογές είναι για να διαπιστωθεί αν οι δημοσκοπήσεις είναι σωστές?
Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, καταλάβατε, ότι όλα αυτά που σας έλεγαν για το σοσιαλισμό ήταν ψέμματα και όλα εκείνα που σας έλεγαν για τον καπιταλισμό ήταν αλήθεια! 
"Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά Πατέρα?'' Γιατί σε δέκα χρόνια θα έχουνε ξεχάσει το "Μακεδονικό", γιατί θα κλείσουνε τη Δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, γιατί όποιος διαφωνεί μαζί τους...θα κατέβει απο το τραί(ε)νο, γιατί λάβανε το μήνυμα....πάντα σεμνά και ταπεινά...
Ο φασισμός αρχίζει με τη σκέψη ότι όλοι οι άλλοι είναι...ανόητοι(Μαλάκες). "Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τάνκς, απο τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση".
Ένα πράγμα που πρέπει να μάθουμε για την πολιτική είναι ότι δεν μπορείς να πας να παίξεις golf και να νικήσεις τον Πρόεδρο! Αμφιβάλλετε πως άμα βάλουμε την τωρινή κυβέρνηση υπεύθυνη για την έρημο Σαχάρα, σε τέσσερα - πέντε χρονάκια θα υπάρχει έλλειψη άμμου?
"Συγχαρητήρια για τις καταπληκτικές και υπέροχες μαλακίες που κάνατε" είπε τις προάλλες στον προκάτοχο του ο νέος υπουργός και υποσχέθηκε να συνεχισει το έργο του!
Η Δημοκρατία όπως και ο Χριστιανισμός δεν έχουν εφαρμοστεί ποτέ! Φαντάσου την Δημοκρατία σαν μια ωραία γκόμενα, που για να σου μείνει πιστή....πρέπει να της κάνεις έρωτα κάθε μέρα! Σίγουρα όλοι θα θέλατε να ψηφίσετε τον καλύτερο, αλλά δεν είναι ποτέ υποψήφιος...!Τουλάχιστον ψήφισε αυτόν που υπόσχεται λιγότερα, σίγουρα θα ειναι ο λιγότερο απογοητευτικός...
Κάτω απο το λιθόστρωτο είναι η παραλία...για τους παλιούς!


Π. Πόντικας.


ΥΓ. Τι θα κάνουμε εμείς οι Ευρωπαίοι σε περίπτωση πολέμου?
Προφανώς θα παίξουμε κατευθείαν στον μεγάλο τελικό σαν διοργανώτρια χώρα..

εποχές

σε μια εποχή που βιάζεσαι να μεγαλώσεις
βιάζεσαι να ζήσεις
να αγαπηθείς και να μισήσεις.
που πείθεις ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό
ότι αισθάνεσαι κατί έντονο
όχι γιατί όντως το αίσθανεσαι
μα γιατί νιώθεις την ανάγκη να μπεί ένα συναίσθημα στην ζωή σου να σε ιντριγκάρει...
μιλάμε λες και ειμάστε εκατό χρονών
απογοητευόμαστε πιο πολύ απ΄τον καθένα
όλα αυτά τα νιώθουμε τόσο έντονα
γιατί μας συμβαίνουν πρώτη φορά
δεν τα έχουμε ξαναζήσει και μας αφοπλίζουν
κάποιοι είναι τόσο αδύναμοι που τα παρατάνε με την πρώτη.
πως έχεις τα μούτρα να εμφανίζεσαι και να λες δεν μπορώ άλλο
απ΄τα 18 σου?
κάθε μέρα που ξυπνάω λέω θα έπρεπε να΄χω γεννηθεί σε άλλη εποχή
νιώθω ότι βγήκα κάπως καθυστερημένα,
επειδή ακρίβως δεν βιαζόμουν να ερθώ στη ζωή
ήρθα στην εποχή της βιασύνης και της εξέλιξης
εκεί που όλα γινόνται τόσο γρήγορα που δεν καταλαβαίνουμε για πότε τα ζησαμε.
γι' αυτό λοιπόν καθέ φορά που κοιτάω έξω ψαχνώ έναν ουρανό δίχως
καλώδια στολισμένο
μια θάλασσα διχώς βαρκάκια και σημαδούρες
κι έναν προορισμό διχώς κακόβουλους ανθρώπους και μηχανές...
καλημέρα.


Άννα Τσαμ Αναστο.
(18 και κάτι μηνών) 

Επόμενη στάση

Θα φορέσω το γεμάτο από το άρωμα σου πουκάμισό μου και θα βγω έξω να με κάψει ο ήλιος του χειμώνα. Θα μαυρίσω έναν τόνο και το άρωμά σου στο δέρμα μου θα ποτιστεί τρέφοντας τις ελπίδες μου. 
Που είσαι; 
Δεν σε έχω δει ποτέ, δεν ξέρω το πρόσωπό σου πως είναι, αν είσαι γυναίκα, άντρας, παιδί. Δεν ξέρω η φωνή σου πως μοιάζει ούτε το άνοιγμα της παλάμης σου τι σήκωσε. Δεν ξέρω τίποτα για σένα, ξέρω μόνο πως θα έρθεις, αναγνωρίζω το άρωμά σου επάνω μου, το άρωμα που μου αφήνεις όταν με επισκέπτεσαι τις νύχτες στα όνειρα. 
Μην αργήσεις πολύ αλλά μην έρθεις νωρίτερα από την ώρα σου. Αν αργήσεις θα φύγω, αν έρθεις νωρίτερα δεν θα είμαι έτοιμη. 
Τι ώρα πήγε; 
Βρίσκομαι στην επόμενη του ταξιδιού των ερώτων σου στάση. Η αγωνία μου για το αν θα κατέβεις με κρατάει σε εγρήγορση. Αν δεν σε δω, έχω πει στο παιδί στο κιλικίο του τρένου να σε κεράσει ένα τσιγάρο. Ποτισμένο από το δάκρυ μου που δεν φάνηκες. Γεμισμένο με ατόφια αγάπη. Καλυμμένο με σιωπή. Άναψέ το με την τόλμη σου και πήδα από το τρένο την ώρα που θα απομακρύνεσαι.. θα είμαι εδώ. Θα περιμένω..


Δ.Π.Β.

cinerama

άναψα το πρώτο μου τσιγάρο
όταν ήμουν εφτά
στη δεύτερη ρουφηξιά
άκουσα την μάνα μου να έρχεται
και το πέταξα κάτω από τις κουβέρτες
βγήκα στον κήπο
και άρχισα να ποτίζω τα λουλούδια
παραλίγο να κάψω το σπίτι
εκείνη τη μέρα.
τώρα μετά από χρόνια ξεχνάω να καπνίζω
και μαθαίνω να αναπνέω.


προσπαθώ να σου πω ότι δεν είμαι τέλειος
ούτε καν αλάνθαστος
είμαι λιγάκι ανισόρροπος
που σημαίνει ότι έχω αρκετή ισορροπία να σταθώ όρθιος.
ήξερα ότι θα με αντιπαθούσες τη στιγμή που συναντηθήκαμε
ήξερα ότι σιγά-σιγά θα σε γοητεύσω
δεν έχει συμβεί ακόμα
παράξενο.
δεν πιστεύω να φταίνε τα ψέμματα που σου έχω πει
ούτε οι αλήθειες.


έπρεπε να ήμασταν χάρτινοι ήρωες
εσύ κι εγώ
θα μας έφτιαχνα την πιο ωραία ιστορία
ρομαντική αλλά όχι γλυκανάλατη
θα είχα λευκά ίσια δόντια
την σωστή ηλικία
το σωστό ύψος
θα έλεγα τα σωστά λόγια
θα ακουγόταν μουσική όταν φιλιόμαστε
θα κάναμε σεξ στην αμμουδιά   
χωρίς να γεμίζουμε άμμο
θα ερχόμουν στο αεροδρόμιο να σε πάρω
και θα έπεφτες στην αγκαλιά μου
θα σε στριφογύριζα στον αέρα 
θα γλιστρούσαμε και θα πέφταμε, γελώντας
το κουτί με τα σοκολατάκια θα άνοιγε
και θα σκορπίζονταν παντού
κάποιος περαστικός σκηνοθέτης θα έβλεπε την σκηνή 
και θα την έβαζε στη επόμενη ταινία του.


θα πηγαίναμε σινεμά  
θα σηκωνόμουν όρθιος
θα φώναζα σε όλους ότι στην οθόνη έπρεπε να είσαι εσύ
γιατί εσύ γύρισες από διακοπές 
και μου ψιθύρισες ότι σου είχα λείψει
και είσαι πολύ πιο όμορφη από τη πρωταγωνίστρια 
εσύ δεν θα θύμωνες εκείνη τη στιγμή
θα γοητευόσουν από μένα.


Γιώργος Τρίκερι.

εξομολογήσεις ενός καθαρού μυαλού

Είναι κάτι μεγαλύτερο από εμάς. Κάτι που δε γνωρίζει σύνορα, χώρες, γαλαξίες.


Λογική και ευαισθησία σε μια ζυγαριά πειραγμένη. Φτιαγμένη να γέρνει μόνο προς τη μεριά της πρώτης. Ζωή βασισμένη σε αριθμούς και πιθανότητες.


Μια πρόταση έβγαλα από κείνο το διάλογο. «-Άμα φύγεις θα πεθάνω»
Χάθηκε κάπου ανάμεσα στον εγωισμό και στην περηφάνεια. Στο θυμό και την απελπισία.
Που να μετρήσω όλες τις φορές που πέθαινα πάνω απ’το τηλέφωνο. Πόσες φορές προσπάθησα να επανέλθω και με γκρέμισες ξανά. Αυτή τη φορά μας σκότωσα εγώ. Μας έκανα θρύψαλλα και λίγο πριν μας πετάξω στη θάλασσα...


Χτες ήταν μια μέρα αναθεώρησης. Έκανα μια πολύ απλή ερώτηση στον εαυτό μου. «Μισέλ», είπα, «αν ο κόσμος τέλειωνε το 2012, θα ήσουν χαρούμενη με τις αποφάσεις που πήρες?» Όχι. Όχι, δε θα ήμουν.
Στη προσπάθεια μου λοιπόν να σώσω ό, τι ουσιαστική ευαισθησία μου έχει μείνει, και να διατηρήσω τη σωματική μου υγεία, αποφάσισα να το πάρω αλλιώς.
Έχω περάσει τα 19 χρόνια ζωής μου, κάνοντας αυτό που πρέπει. Ποτέ δεν παρεκτράπηκα, ποτέ δεν ήμουν «τυπική» έφηβη. Ήμουν πάντα το καλό παιδί. Το καταπιεσμένο παιδί.
Σιγά, σιγά όμως τα τελευταία 3 χρόνια άρχισα να μαθαίνω να ζω. Αργά και σταδιακά.
Όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο. Μέχρι που ήρθες εσύ. Με τον ήδη δομημένο χαρακτήρα σου, αυθάδης και υπερόπτης, χωρίς να σεβαστείς τον προσωπικό μου χώρο.
Ήρθες και στο πέρασμα σου με άρπαξες και με έσυρες μαζί σου.
Με ταρακούνησες, και μου υπενθύμισες ότι είμαι μόνο 19. Δε θα έπρεπε να φέρομαι σα να είμαι 60. Ότι η ζωή είναι εκεί, μπροστά μου, κι εγώ την αρνούμαι. Και αυτό το αρνήθηκα στην αρχή. Σιγά, σιγά όμως άρχισα να ελευθερώνομαι. Ήρθα αντιμέτωπη με τους φόβους μου, με τις ανασφάλειες μου, με τις πιθανότητες αποτυχίας. Έφτασα σε σταυροδρόμια, σε αδιέξοδα, σε κρυμμένα μονοπάτια. Ένιωσα την απουσία σου, σα μαχαίρι που μου ξέσκιζε το είναι.
Το θέμα είναι ότι η ζωή δεν περιμένει. Κινείται με άγριους και γρήγορους ρυθμούς αφήνοντας μας πάντα ένα βήμα πίσω. Άμα σταματήσεις να τρέχεις, πάει την έχασες. Μετά χρειάζεται τριπλή προσπάθεια. Και έτσι, λοιπόν, τρέχοντας και σκοντάφτοντας, σταματώντας να βοηθήσουμε αυτούς που έπεσαν, ψάχνοντας τρόπους να την προσπεράσουμε και αποτυγχάνωντας, μένουμε όχι μόνο ένα, αλλά 100 βήματα πιο πίσω. Κι έτσι είναι η ζωή. Είναι δρόμος μακρύς, που δεν πρέπει να παρατήσεις. Και γιατί να την παρατήσεις άλλωστε? Δεν έχεις και κάτι άλλο να κάνεις.


Σ’ ευχαριστώ.


missA insanE
http://fragmentsofentropy.blogspot.com/

η ζακέτα σου

Μου έδωσες την ζακέτα σου να πάω σπίτι. Δεν ήξερες όμως πως δεν την κρέμασα στην καρέκλα καθώς μπήκα. Με αυτήν την ζακέτα πλήρωσα τον λογαριασμό των τόσο καιρό χρεοκοπημένων μου αισθημάτων. Κοιμήθηκα χαϊδεύοντας την κι έχοντάς την στην αγκαλιά μου. Την έβαλα από την εξωτερική πλευρά του κρεβατιού σε περίπτωση που θα ήθελες να σηκωθείς ή να φύγεις. Έμπλεξα τα δάκτυλά μου στις μεγάλες τρύπες της πλέξης λες και ήταν τα μαλλιά σου. Ήταν η πρώτη νύχτα που δεν μου έλλειπες κι ω Θεέ, έλιωσα στην διαστροφή πως κοιμάμαι μαζί σου. Σε μια στιγμή τα χέρια μου γλίστρησαν ανάμεσα στα μανίκια της κι έψαξα να βρω το κινητό και να σου γράφω από εκεί όσα διαβάζεις. Όπως κάνεις εσύ. Αν έβλεπες την εικόνα θα σε αναγνώριζες.


Το πρωί ξύπνησα δίπλα σε ένα άγνωστο κορμί, το δικό μου. Τι έκανα Θεέ μου; Κοιμήθηκα με.. Όχι, ευτυχώς, όχι. Ήταν μόνο η ζακέτα μου. Άρα ποιο χέρι με αγκάλιαζε το βράδυ; Ποια ανάσα με νανούρισε; Ποιο χάδι υπνοβατούσε στην ραχοκοκαλιά μου;


Όταν ήρθες να πάρεις την ζακέτα σου είχα φύγει. Οι δυνάμεις μου δεν έφταναν να αντέξω κι άλλον αποχωρισμό. Όταν θα την φορέσεις ξανά ίσως νιώσεις το χάδι μου. Την έσφιγγα τόσο που κάτι θα έχει μείνει να σε αγκαλιάζει από μένα.


Δ.Π.Β.

Υ.Γ. είμαστε πύρινα σώματα με καταστρεπτικά δημιουργικό νού!

τι γνώριμο άκουσμα
η φωνή σου να μου υπενθυμίζει πόσο υπερβάλλω
μέσα στον πανικό μου.
η μυρωδιά των σκυλιών σε συνεργασία με τη βρώμα της τερατούπολης και το άρωμα σου
με έκαναν να νιώσω πιο οικεία από κάθε φορά.
σωριάστηκα στο πάτωμα ψάχνοντας τα κομμάτια μου
για άλλη μια φορά ήσουν έτοιμη για χειροτεχνία
κολλώντας ένα ένα τα κομμάτια μου βάζοντας το καλύτερο σου εαυτό.
δεν υπάρχει ευχαριστώ που να μπορώ να σου πω και να φτάνει
δεν υπάρχει λέξη που να μπορεί να χαρακτηρίσει τα συναισθήματα μου για σένα.
Μη φανταστείς όμως ότι ο λόγος που
ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο είναι για να σ' ευχαριστήσω
ή να σου εκφράσω τα μεγαλειώδη μου συναισθήματα.
είναι για να σου πω για τους ανθρώπους
αυτή την αδίστακτη μάζα από όντα που ανήκουμε κι εμείς οι ίδιες
με τα καταστροφικά μας λάθη ,τις λαμπρές μας επιτυχίες, τα ανήθικα μας ψέμματα, τα βρώμικα συναισθήματα
και την πληγωμένη μας ψυχή.
έμαθα λοιπόν εγώ καλύτερα απ΄όλους της δικής μας ηλικίας
ότι οι άνθρωποι είναι περαστικοί, που καθώς περνούν κλέβουν
ότι είναι στο χέρι τους μέσα από κάθε κατάσταση και σχέση, ΤΟ ΕΝΙΩΣΑ!
εσύ απλώς έχεις τα δικαιώματα της διαπίστωσης που επαινώ.
κάθε άνθρωπος προσπαθεί να ερωτευτεί,να αγαπηθεί και να αγαπήσει
ξεχνάει όμως τη βασική επίπτωσή αυτής της θέλησης-επιλογής
ρισκάρει να πληγωθεί, να μισήσει, να προδοθεί και να αδικηθεί
πιστεύω ότι ο πιο σκληρός κριτής δεν είναι ο θεός
άλλα ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου.
του δίνεις το δικαίωμα να κρίνει τα λάθη σου
όπως θέλει αυτός και να κάνει ανάλογα λάθη τα όποια
θα σε πληγώσουν.
κάποιοι βλέπεις απ΄τον φόβο τους να μη πληγωθούν
μένουν μόνοι τους πείθοντας τον εαυτό τους ότι όλοι είναι σκάρτοι εκτός απ΄ αυτόν.
κάποιοι άλλοι πονάνε τόσο που καταντούν σαν αυτούς που τους πόνεσαν
κάνοντας τις ίδιες βρώμικες πράξεις
και άλλοι συνεχίζουν να δίνουν πίστη στα χαμόγελα που αντικρίζουν
είτε είναι ψεύτικα, ειρωνικά ή μοχθηρά.
με τρομάζει η σκέψη ότι μπαίνω σ' όλους αυτούς τους ρόλους. ώρες-ώρες νιώθω λίγο κτήνος.
όταν σου είπα οτί μισώ τον εαυτό μου είναι γιατί
ώρες-ώρες γίνεται κάτι άλλο πέρα από την Άννα
τα συναισθήματα αλλοιώνονται και καταλήγουν στάχτες
και το χειρότερο είναι ότι νιώθω ολοκληρωμένη κάτι τέτοιες ώρες
δεν μας αξίζει τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από τον εαυτό μας
μιας και θα μας συνοδεύει μια ζωή
όλα τα άλλα είναι εξτρά που πρέπει ν΄ αναρωτηθούμε αν αξίζουμε εμείς σ΄αυτά.

Άννα Τσαμ Αναστο.
(18 και κάτι μηνών)

Υ.Γ. είμαστε πύρινα σώματα με καταστρεπτικά δημιουργικό νου!
το μόνο που μένει να κάνουμε είναι να απορροφήσουμε ενέργεια
από όποιον εισβολέα τολμάει να μπλέξει μαζί μας διοχετεύοντας την στον μικρόκοσμο μας.

timing

θα λέω πάντα
το λάθος πράγμα
την κατάλληλη στιγμή
έτσι θα μ αγαπάς
κι εσύ ορθόδοξα
για κάποιο επιτέλους
λόγο εσωστρεφή
δικό σου


Νίκος Βουτσινάς

βροχή

Βρέχει. Δεν θα μπορούσα να σου κάνω πιο τρυφερό δώρο από αυτό. Η βροχή την νύχτα βρίσκει τον θεό άστεγο στις άκρες των ματιών μου, ανάμεσα στις βλεφαρίδες μου, σαν μονότονο στίχο στη μέση ενός νανουρίσματος. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να του πετάξεις ένα νόμισμα ελπίδας.
Η αγάπη είναι γι’ αυτούς που ξέρουν να εξαργυρώνουν την ουσία της κι όχι για εμάς. Εμείς το μόνο που καταφέραμε είναι να την ξοδέψουμε σαν αδούλευτα χρήματα.
Άκου το νανούρισμα που σου έβαλα μέχρι το τέλος.
Κοιμήσου, κι αν με ονειρευτείς να ξέρεις πως έβαλα τα δυνατά μου για να το πετύχω.
Όπως πέτυχα και την βροχή ...


Δ.Π.Β

Εργασία

Ο Μοχάμεντ Ασράφ δεν πηγαίνει σχολείο.
Από την ανατολή του ήλιου μέχρι την ανατολή της σελήνης, κόβει, ξεχωρίζει, μοντάρει και ράβει μπάλες ποδοσφαίρου που φεύγουν από το χωριό του Ουμαρκότ στο Πακιστάν και κυλούν προς τα γήπεδα όλου του κόσμου.
Ο Μοχάμεντ είναι έντεκα χρονών. Κάνει αυτή τη δουλειά από όταν ήταν πέντε.
Αν ήξερε να διαβάζει, κι αν ήξερε να διαβάζει αγγλικά, θα καταλάβαινε αυτό που είναι γραμμένο στις ετικέτες που κολλάει πάνω σε κάθε έργο του: Αυτή η μπάλα δεν είναι προϊόν παιδικής εργασίας.


Εντουάρντο Γκαλεάνο


πηγή: Παραλληλογράφος 

το χρώμα ως ποινικό αδίκημα

Σήμερα με κυνηγούσαν απο το πρωί
επειδή είπαν πως έκλεψα ένα χαμόγελο.
Με είδαν στο τοιχο είπαν, γκράφιτι με 
τεράστια πολύχρωμα γράμματα - ευτυχώς
δεν ημουν ασπρόμαυρη. Με είδαν έπειτα
στον ουρανό δεκάδες μπαλόνια- πάλι πολύχρωμα.
Στο τέλος με βρήκαν σε μια υπόγεια διάβαση
να γεννώ από τις χούφτες μου πεταλούδες 
πολύχρωμες πάντα, και να τις αφήνω στα 
σκοτάδια των υγρών δαπέδων. Πετούσαν 
πανω απο τα σώματα των άστεγων πειρασμών
και όλοι όσοι με έβλεπαν - όπου - απ' το πρωί,
χαμογελούσαν. Οι Ασπρόμαυροι συνάνθρωποι
μας ξέχασαν για λίγο τα αντικαταθλιπτικά και 
έζησαν χωρίς δηλητήρια. Μα η Αστυνομία της
Διάθεσης με συνέλαβε ως ένοχη ληστείας. Είπαν 
ακόμη πως εξαπάτησα τον κόσμο με το χρώμα.
Μάγισσα του Εικοστού Πρώτου Αιώνα ζητησαν,
παραδειγματικά να με κάψουν στην Πυρά της
Ελπίδας...Ακόμη γεννώ πεταλούδες.. Θές Μία;


Anna Tsekoura

my kryptonite

Και ήταν κι εκείνο το λυτρωτικό βράδυ του Αυγούστου που ειπώθηκαν πολλά. Είχες δίκιο τελικά. Μόνο όταν άκουσα αυτά που είχα να πω, τα αντιμετώπισα πραγματικά. 
Και ήταν και εκείνο το απόγευμα που είχες πέσει στο πάτωμα μου, και προσπαθούσαμε να μαζέψουμε τα κομμάτια σου.
Και είναι οι τόσες αναμνήσεις που μου φωνάζουν κάθε φορά που φαίρομαι απερίσκεπτα. «Έι, τι κάνεις? Αυτή είναι η γυναίκα της ζωής σου».


Μπορεί να έχεις κάνει κάποια πράγματα που με έχουν πληγώσει πολύ, αλλά εγώ έκανα πολλά μικρά που σε έφθειραν ανεπαίσθητα όσο πέρναγε ο καιρός. Στο τέλος έχουμε και οι δυό μας το ίδιο μερίδιο ευθύνης. 


Δε σου επιτρέπω στη δική μας σχέση να μη νιώθεις αρκετή. Δε φταίει ποτέ ένας.


Μπορεί να μην ταιριάζουμε στα πάντα, αλλά υπάρχει κάτι μέσα μου που δε μ’ αφήνει να σε αφήσω. Και δεκαέξι χρόνια τώρα δεν έχει σβήσει ούτε για ένα λεπτό. Ίσως γιατί είμαστε όντως αδερφές ψυχές. Είσαι ο λόγος που έμεινα, και συνεχίζω να μένω και να υπάρχω. Είσαι ο λόγος που προσπαθώ να βρω νόημα σε ένα κόσμο που μου φαίνεται τόσο μάταιος.


Μπορεί να μην βρούμε ποτέ το "άλλο μας μισό", μπορεί να μην έχουμε πάντα η μια την άλλη, αλλά η αγάπη μας δεν θα χαθεί. Είναι η ενέργεια που διαχέεται στο σύμπαν, και κάνει τον κόσμο λίγο καλύτερο. Κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο.


Υπόσχομαι να μη μας αφήσω ποτέ.
Για το μόνο που φταις, είναι που με κάνεις καλύτερο άνθρωπο.


missA insanE

Αυτογνωσία

Θυμάσαι εκείνον τον κύριο που μάζευε στάχυα στο διπλανό σπίτι στο χωριό; Ήταν η προσωποποίηση του φόβου μας να πάμε προς τα εκεί. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ, κάποιο παιδικό μυαλό τον επινόησε για να μας τρομοκρατήσει. Ο καθένας μας του είχε δώσει διαφορετικό πρόσωπο. Ο δικός μου ήταν ένας μεσήλικας αξύριστος με κουρελιασμένα ρούχα κι αραιά μαλλιά. Τα δόντια του με το ζόρι κρατιόντουσαν στο στόμα του και το βλέμμα του ήταν τόσο διαπεραστικό που αγόραζε την ψυχή σου. Ήμασταν μόλις 10 χρονών.

Σήμερα μένω σε ένα διαμέρισμα στον 8 όροφο με θέα την τσιμεντούπολη που έχω στα πόδια μου. Δεν φοβάμαι τους ένοικους του διπλανού διαμερίσματος γιατί απλούστατα δεν τους έχω δει ποτέ. Επίσης έχουμε κάμερα στο θυροτηλέφωνο και δεν μπορεί ο καθένας να μπει στο κτήριο. Έχω αντιμετωπίσει τους φόβους μου απαγορεύοντάς τους να εισβάλλουν στον χώρο μου. Το μόνο παράθυρο που δεν ασφαλίζει με κανέναν κωδικό και δεν κλείνει με κανέναν σύρτη είναι εκείνο πάνω από τον νιπτήρα, στο μπάνιο. Εκεί που πλένω με τα χέρια μου το πρόσωπό μου κάθε μέρα και βλέπω λερωμένη την ψυχή μου.

Από ετούτο το παράθυρο μπάζει ολότελα η ψυχή μου. Μπαίνουν οι μεγαλύτεροι τυφώνες καταστρέφοντάς την θωρακισμένη μου ψυχή. Όσο αναγνωρίζω την αντανάκλαση του προσώπου μου τόσο περισσότερο τα συντρίμμια μου σκορπάνε στο πάτωμα.

Κανένας δεν μπορεί να με μαζέψει όταν με νικάει ο εαυτός μου. Οι γείτονες δεν με γνωρίζουν και το σπίτι είναι κλεισμένο πολύ καλά για να μπορέσει κάποιος να το παραβιάσει. Όπως και αυτή η μαλακή άυλη ιδέα που λέγεται ψυχή, είναι τόσο καλά κλεισμένη που μια μέρα που βγήκα δεν κατάφερα να ξαναμπώ. Με κλείδωσε έξω ο εαυτός μου και τώρα το κορμί μου κατοικείται από κάποιον που δεν γνωρίζω και δεν μπορώ να τον δω. Είναι όλα κλειστά. Εκτός από ένα σημείο που ίσα τον προλαβαίνω κάθε φορά να τον κοιτάξω και φεύγει. Ένα ασημένιο τετράγωνο στο μπάνιο είναι η δική μου κλειδαρότρυπα και καμιά φορά, όταν πλησιάζει προς τα εκεί καταφέρνω να δω πως είναι γέρος, χωρίς  μαλλιά, χωρίς δόντια, φοράει τα κουστούμια μου και το βλέμμα μου είναι τόσο διαπεραστικό που όταν με κοιτάζει λιποθυμά.

Ο φόβος είναι ένα τσιμπούρι στη ψυχή που κουβαλούν μόνο οι θαρραλέοι. Είναι η ανάγκη να ανταγωνιστεί κανείς το είδωλό του. Η ανασφάλεια πως ακόμα κι ο εαυτός του τον νικά. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, δεν έχει δει κανένας το πρόσωπό του. Δεν έχει πρόσωπο, έχει όμως την ικανότητα να παραμορφώνει τα δικά μας με μεγάλη επιτυχία. 
Έχεις δει ποτέ τον εαυτό σου όταν φοβάται; 


Δ.Π.Β.

Όταν το Big Ben δείξει 11 ακριβώς…

Το μέλλον έχει ένα τρόπο να φτάνει απροειδοποίητα. Είναι ΗΔΗ κάτι από το παρελθόν. Αυτό μου υπενθυμίζει συνεχώς τα σάπια δόντια μου!
Υπάρχει και άλλος κόσμος αλλά είναι μέσα σε αυτόν εδώ. Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, ο κόσμος αυτός είναι φανταστικός, έχει φτιαχτεί μέσα από αντιφάσεις και γεμάτος από μαγικά πράγματα που περιμένουν υπομονετικά το πνεύμα μας να γίνει πιο «οξυδερκές».
Ξεκίνα ολόκληρο το σκαλοπάτι χωρίς να βλέπεις ολόκληρη τη σκάλα. Το πιστεύεις;…. Το μόνο μειονέκτημα ενός τίμιου ανθρώπου είναι η ευπιστία. Όλοι έχουν δικαίωμα να εκφράζουν την δική τους άποψη, αλλά όχι και τα δικά τους δεδομένα. Όλοι είμαστε απόλυτα ελεύθεροι και για αυτό είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι…
Πιστεύεις δεν πιστεύεις τον θεό τον φοβάσαι! Είναι αδιανόητο πως υπάρχει θεός και είναι αδιανόητο να μην υπάρχει θεός. Εκφράζεται μέσα από πολλά πράγματα, αλλά και μέσα από τον άνθρωπο;
Η σκέψη είναι δράση σε πρόβα. Η προσπάθεια να φέρουμε τον «παράδεισο» στη γη, οδηγεί, χωρίς αμφιβολία, στην «κόλαση»… Στάσου εκεί που αρχίζει το σκοτάδι της ύπαρξης και φώναξε στο κενό. Θα σου απαντήσει; 
Μπορεί αυτός ο κόσμος να είναι η κόλαση κάποιου άλλου πλανήτη. Το μυστήριο υπάρχει σε αυτή τη ζωή; Και η πραγματικότητα είναι στην άλλη;


Res nullius….


Π. Πόντικας.

Jazzmine says..........The Gift

Στεκόταν στη βιτρίνα.

Έξω έβρεχε.. Δεν κρύωνε....

Ήταν τυλιγμένη στη ζελατίνα της ζεστά ζεστά, δεμένη προσεκτικά με ένα λεπτό σχοινάκι.

Σκεφτόταν ότι ούτε σήμερα θα την αγόραζε κανείς.

Το φως λιγόστευε και εκείνη ήξερε ότι δεν έμπαιναν άνθρωποι τη νύχτα. Δεν την πείραζε και πολύ. Φοβόταν κιόλας λίγο.

Αναρωτιόταν τι θ' απογίνει, αν δηλαδή έφευγε ποτέ απ' το κατάστημα.

Eδώ μιλούσαν όλοι μεταξύ τους μα κανείς δε μιλούσε σε κείνη.

Ήταν μόνο μια μικρή πεταλουδίτσα-σαπουνάκι.

Ανάμεσα σε άλλες.

Κανείς δεν την πρόσεχε.

Ξάφνου άκουσε γέλια κοντά στο καλαθάκι της.

Το γέλιο της ιδιοκτήτριας, βιαστικό σαν το ρυάκι κι ένα άλλο, που σκέπαζε όλους τους ήχους, πλούσιο, απ' την ψυχή... Το γέλιο ενός άντρα. Της άρεσε..

Τεντώθηκε με όλη της δύναμη προς το μέρος του, άπλωσε τα φτερά της, φύσηξε απαλά τη ζελατίνα της να λάμψει.

Τα δάχτυλα του έπιασαν ένα στρογγυλό σαπουνάκι δίπλα της κι έπειτα...τη σήκωσε ανάλαφρα και την έκλεισε στη ζεστή του παλάμη.

Η μικροσκοπική της καρδιά, εκεί κοντά στο αριστερό φτερό τρεμόπαιξε.

Τα χέρια του.. Αυτά θα γνώριζε..

Αχ, θα της μιλούσε άραγε?

Ή θα την πέταγε μαζί μ' ένα σωρό άλλα ίδια σ' ένα σκοτεινό ντουλάπι?

Μπήκαν στ' αυτοκίνητο.

Το βράδυ απέμεινε εκεί αφημένη κοντά στο τζάμι, την είχε ξεχάσει ίσως.

Την άλλη μέρα το ίδιο.

Και την επόμενη.

Άκουγε τη φωνή του όταν οδηγούσε, όταν μιλούσε στο τηλέφωνο, μα δεν ξανάκουσε το γέλιο του, όχι εκείνο, το μαγικό του γέλιο όταν τον πρωτοείδε.

Έπειτα ένα πρωινό πριν χαράξει ακόμα μπήκε στ' αυτοκίνητο.

Ήταν χαρούμενος. Τον ένιωσε απ΄την πρώτη στιγμή.

Που πήγαινε μες τη νύχτα?

Σταμάτησε. Την πήρε και την κράτησε στα χέρια του για λίγο.

Ύστερα βγήκε.

Ξημέρωσε βροχή.

Στο αμάξι μαζί του μπήκε μια κοπέλα.

Άκουσε το γέλιο της - το γέλιο του- συντονισμένα, άκουσε την αγάπη, νότες που δε λαθεύουν.

Ήταν όμορφο εκείνο το πρωί.

Σαν παραμύθι.

Tην πήρε απ' το τζάμι και της την έδωσε.

Άλλα χέρια, μικρά, λεπτά δάχτυλα.

Η κοπέλα την ακούμπησε στην καρδιά της σαν κόσμημα.

Την έβαλε στην τσάντα, την πήγε σπίτι.

Της έβγαλε το περιτύλιγμα, τη μύρισε, της έδωσε ένα φευγαλέο φιλί..

"Πεταλουδίτσα είσαι δική μου!" της είπε..

Την έβαλε δίπλα στο κρεβάτι της, κοιμούνται πλάι-πλάι.

Της μιλάει το πρωί, ακουμπάει τον καφέ της δίπλα της, της μιλάει το βράδυ, της λέει καληνύχτα.

Εκείνον δεν τον έχει ξαναδεί.

Μα τον μυρίζει στα μαλλιά της, η ανάσα της είναι γεμάτη από κείνον, τα όνειρά της σχηματίζουν την εικόνα του, σαν φωτεινός αχνός στο σκοτάδι..

Ήταν μόνο μια πεταλουδίτσα-σαπουνάκι μα τώρα είναι κάτι παραπάνω απ' αυτό.

Είναι μια απόδειξη αγάπης.

Είναι μέρος της.

Just Jazzmine