μπλου

Είναι ένας άντρας που θέλω να τον φιλήσω. Πολλά θέλω να παραδοθώ να μου κάνει βέβαια, ας μην κρυβόμαστε, να τα κάνει αυτός, αυτοβούλως και από μόνος του, καθόλου προκαλούμενος παρά -αντιθέτως- επιτιθέμενος κατά μέτωπο. Αλλά αυτό το λουλουδάκι το μπλε σε αυτόν εδώ τον πίνακα και τούτο το φιλί είναι ό,τι σκέφτομαι αυτή την ώρα. Πόσο μπλε είναι το λουλουδάκι, πώς θέλω να τον φιλήσω με ένα τέτοιο μπλε λουλουδάκι στα μαλλιά, πώς να τον φιλήσω με τα φιλιά μου τα ημιάγρια όχι του πηδήματος αυτά της λαχτάρας όμως. Αυτά που η γλώσσα δεν πηδάει παρά καυλαντίζει μαζί με τα χείλη στην περιφέρεια, που περνάει στο κάτω μέρος του άνω χείλους και το χαϊδεύει να το ψήσει να το τραβήξουν τα χείλη μετά λίγο και να το καυλώσουν κι άλλο με την ανάσα. Να εννοούν τα φιλιά πως κάπως έτσι πηδάει το κορίτσι ενίοτε, αργά και συντονισμένα, με μια υγρασία κάποια αλλά όχι τέρμα, κάπως θα πηδάει αυτό το κορίτσι γεμάτα, θα κρατάει ρυθμούς ή θα τους αλλάζει ανάλογα τα κέφια και χωρίς να ρωτήσει χωρίς να μιλάει και θα χαϊδεύει σίγουρα πηδώντας όπως χαϊδεύει η γλώσσα της ασταμάτητα. Έτσι να τον φιλήσω μέχρι να θέλει να με γαμήσει, πάντως το λουλουδάκι ό,τι και να συμβεί να μείνει εκεί. Καρφωμένο και μπλου

Άντζυ Ντίκινσον