17 δεκεμβρίου (τελευταία πρόβα της χρονιάς)
η γλώσσα είναι εργαλείο, οι λέξεις, το μυαλό όλα εργαλεία είναι . κι εμείς εργάτες. αν θα χτίσουμε χωριά με καλύβες αγάπης ή μικρά έρημα νησιά, εξαρτάται από εμάς.
καλλιτέχνης ήταν αυτός που δημιούργησε το κολιμπρί και τον Αμαζόνιο. όποιος άλλος χρησιμοποιεί τη λέξη αυτοαναφορικά έχει τη μύχια λαχτάρα να ποζάρει κρυμμένος σε γυαλιστερή πανοπλία σε σκηνή με φανταχτερά λαμπιόνια κι εμείς από κάτω να τον θαυμάζουμε, να τον χειροκροτούμε, να λιμπιζόμαστε την ομορφιά του σαν τεράστιο γλειφιτζούρι, σαν ζουμερή μπριζόλα.
το θέατρο όμως δεν είναι κρεοπωλείο.
η σκηνή του θεάτρου είναι τόπος ιερός που όσες αναπηρίες κι αν σου φόρτωσε η ζωή ψάχνεις το κουράγιο να σκαρφαλώσεις. βρίσκεις τη δύναμη να σταθείς ξεγυμνωμένος, να φαίνονται όλες οι μελανιές.μελανιές που άφησε ο φόβος στο κορμί και την ψυχή.
ο ηθοποιός προσπαθεί με τις λέξεις, τις κινήσεις, τις παύσεις, τις ανάσες να κάνει κομματάκια αυτούς τους φόβους. θα πονέσει καθώς τους ξεριζώνει εκεί που έχουν κουρνιάσει. ο ηθοποιός οφείλει να ξεβολευτεί, να τσαλακώσει το βιβλίο με τους κανόνες, να ξεσκίσει με νύχια και με δόντια τη φρονιμάδα και τη τάξη της ζωή του.
μέσα στην αταξία αυτή καλείται να ψάξει τις μαγικές κλωστές, να συλλέξει φόβους, μνήμες και χαρές και να κεντήσει νέα όνειρα.
αυτό είναι το θαύμα του θεάτρου. ο ηθοποιός δαιμονισμένος και εξορκιστής μαζί, μάγος και παιδί μαγεμένο ανοίγει πόρτες και παράθυρα για να πετάξουν τα όνειρα μακρυά.
η δουλειά του σκηνοθέτη είναι απλή. μάστορας ταπεινός κι αυτός κρατάει το φανάρι για να βρίσκουν οι ηθοποιοί τον δρόμο τους και να μην χαθεί κανένας στο σκοτάδι.
Γιώργος Τρίκερι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου