Παρασκευή

το πρωί βάζω τα ρεβύθια στο ταπεράκι. τα πασπαλίζω με ρίγανη και πάπρικα. βάζω ελαιόλαδο σε ένα βαζάκι κι όλα μαζί στη τσάντα.
τέτοιος άνθρωπος είμαι.
στο σταθμό του ηλεκτρικού παρατηρώ τις νυσταγμένες κοπέλες με τις μελανιές στα γόνατα και θυμάμαι τα λόγια του παππού μου
-αν ταξιδεύεις κάθε μέρα ποτέ δεν φτάνεις πουθενά.
επίσης όταν προσπαθείς να συνδυάσεις κίτρινο και ροζ το αποτέλεσμα πάντοτε κιτς θα είναι. ο πατέρας μου μου είπε να μην παντρευτώ γιατί ο κόσμος έχει ήδη αρκετούς φιλόσοφους. από μικρή ηλικία έμαθα να βράζω ρεβύθια.
η δουλειά μου είναι δύσκολή, δυσνόητη και ανώφελη.
για μένα.
μετά από πέντε χρόνια θα κάνω άλλη δουλειά. άλλη διαδρομή. έτσι διατηρούμαι ακμαίος.
τα πρωινά που έχει τόση ζέστη να αφήνετε στο πεζοδρόμιο ένα κυπελάκι δροσερό νερό να πίνουν οι γάτες και οι σκύλοι.
τέτοιοι άνθρωποι να είστε.

Γιώργος Τρίκερι