Issiz Adam μία ανθρώπινη ιστορία που συμβαίνει κάθε μέρα

Σπλας. Τα μυαλά στο πάτωμα. Τα δάκρυα λιμνούλα στη βάση του λαιμού.
Τα μάτια τσούζουν και το στόμα μου έχει στεγνώσει. Το κεφάλι μου βουίζει. Και η καρδιά μου είναι γεμάτη ευτυχία. Και πόνο. Νιώθω ζωντανή. Όπως νιώθω κάθε φορά που μια ταινία καταφέρνει να με ταρακουνήσει. Να με κάνει να την σκέφτομαι στον ύπνο και στον ξύπνιο μου για μέρες. Να μου δώσει τέτοιο γλυκό χαστούκι, που να βλέπω για μέρες στον καθρέπτη την αόρατη παλάμη της στο μάγουλό μου. Που από τη μια είναι ψίθυρος γλυκός που μου λέει πόσο τυχερή είμαι για ό,τι έχω και ό,τι ζω κι από την άλλη να με ξεκουφαίνει με ένα ουρλιαχτό απελπισίας για όσα δεν έχω πια και για όσα δεν έζησα. Για όσα χάνει κάθε μέρα, τόσος κόσμος, εκεί έξω. Χωρίς να το καταλάβει, χωρίς να το σκεφτεί, χωρίς να το θέλει πραγματικά.
Ήμουν ανυποψίαστη, παρά τις καλές κριτικές από φίλους και γνωστούς.. Για να πω ότι μια ταινία μου άρεσε πραγματικά, πρέπει να μιλήσει στην ψυχή μου. Είναι καθαρά υποκειμενικά θέματα αυτά κι έχουν να κάνουν με τα βιώματα, του καθενός, την κινηματογραφική του εκπαίδευση και την αντίληψη περί 7ης τέχνης γενικότερα.
Η αλήθεια είναι πως με διακρίνει ένας κάποιος μαζοχισμός. Δηλαδή, οι περισσότερες ταινίες που έχουν καταφέρει να μπουν στη (σύντομη) λίστα των αγαπημένων μου έχουν κάποια κοινά στοιχεία μεταξύ τους. Βασικότερο κοινό στοιχείο είναι ο σπαραγμός. Όπως έχει πει ο Lars von Trier, “μια ταινία πρέπει να είναι σαν πετραδάκι στο παπούτσι”. Να ενοχλεί, να ταλαιπωρεί, να σε κάνει μέρος του δράματος, της ταλαιπωρίας, του σπαραγμού, αλλά και της αγάπης, της ελπίδας, της λύτρωσης.

Βεβαίως, η λίστα περιλαμβάνει και ταινίες που απλώς πέρασα πολύ καλά βλέποντάς τις και μου άφησαν κάτι. Γι’ αυτό, θα δεις από τη μία το Dancer in the dark κι από την άλλη το Sleepy Hollow, το Requiem for a Dream και το Leon.

Είχα πολύ καιρό να προσθέσω αγαπημένη ταινία στη λίστα μου. Την Κυριακή όμως, ήρθε η ταινία με φόρα σπρώχνοντας όλες τις υπόλοιπες για να στριμωχτεί κάπου μεταξύ των κορυφαίων θέσεων
Το Issiz Adam/Πάντα Μόνος με ισοπέδωσε. Έκανε ένα απλό κυριακάτικο μεσημέρι, αξέχαστο σημείο αναφοράς. Είχα χρόνια να νιώσω τόσα συναισθήματα βλέποντας μια ταινία. Χρόνια να γελάσω, να κλάψω, να ελπίσω, να πονέσω, να θυμώσω. Πόσα πράγματα χάνουμε κάθε μέρα.και για πόσο λάθος λόγους. Είναι τραγικό το πώς αφήνουμε ανθρώπους και καταστάσεις να γλιστρήσουν από τα χέρια μας και τις ζωές μας, έτσι απλά. Πόσες μικρές τραγωδίες συμβαίνουν καθημερινά δίπλα μας και δεν έχουμε ιδέα. Πόσοι άνθρωποι χάνουν την ευκαιρία τους στην αγάπη. Πόσος πόνος και μοναξιά. Πόσα λάθη.

Αν δεν το έχετε δει, κάντε το. Δεν είναι ένα ακόμη τουρκικό μελόδραμα. Είναι μία ανθρώπινη ιστορία που συμβαίνει κάθε μέρα. Δυστυχώς.

Γεωργία Καλδάνη