Ινκόγκνιτο

Πως νιώθεις όταν είσαι σ' ένα μέρος άγνωστο,
χωρίς φίλους,
με χαλασμένη φωτογραφική,
με κανένα να μιλήσεις
και το μέρος είναι τόσο όμορφο
κι' όσο πιο όμορφο είναι το τόσο πιο άδειος είσαι
και τόσο πιο μακρυά βλέπεις τον κόσμο που περνά από μπροστά σου
και απλά περιμένεις καθισμένος στο παγκάκι,
χαζεύοντας το χαντάκι με το νερό που'χε παγιδέψει 2-3 σύννεφα
και η τσάντα πλαγιασμένη στο πάτωμα ξεκουράζεται από μια κουραστική μέρα
και περιμένετε οι δυό σας να'ρθει άλλη μια νύχτα για να κρύψετε αυτό που δεν έχετε.
Και όταν βαρεθείς ν' αγναντεύεις το άπειρο
έρχεται η ώρα να πηγαίνεις
και σηκώνεσαι γεμάτος από άλλη μια μέρα αρώματα, ματιές, εικόνες,
βήματα στο κενό τοπίο, ανάμεσα στον γεμάτο κόσμο σταθμό,
από ένα γαλάζιο ουρανό που θα'ναι πάντα ο ίδιος
και όταν φτάσεις πίσω στο κρεβάτι έχεις τόσα να ονειρευτείς
γι' αυτούς που ποτέ δεν κατάλαβαν ότι μυστικά μοιράστηκες κάποιες στιγμές τους,
για το πως θα'ναι εκεί το χειμώνα
ή όταν πέφτουν τα φύλλα
ή όταν θα'χει περάσει κάποιος τη ζωή του περνώντας τον ίδιο δρόμο κάθε μέρα,
για όλες τις στιγμές εκείνων που ήταν και θα'ρθουν κάποια στιγμή εκεί...
Όλοι εκεί είναι. Πάντα θα'ναι εκεί.
Και κλείνοντας τα μάτια, τους κλείνεις όλους μέσα σου
και σαν τα ξανανοίξεις ήρθε πάλι η ώρα να συνεχίσεις το μονοπάτι
που χωράει δύο μόνο βήματα: τα δικά σου.
Πρωινό,
τέντωμα σαν της γάτας,
μια στιγμή να δεις τι καιρό κάνει,
μια τολμηρή ανάσα
και πάμε πάλι εκεί έξω...

 ΓιωργοΣ