Το ραγισμένο πρόσωπο το νυφοστολίζεις με χάρες για να το δεχτείς. Ο χρόνος δεν είναι σκιά μελανωπή και αποχρωματισμός ύπουλος. Ο χρόνος συντροφεύει τα λεπτά μαραμένα χείλη, τις σφικτές ρυτίδες στο μέτωπο. Σε ξεμυαλίζει με την ανισορροπία του. Το συμπονάς έτσι ξεχασμένο από τη γυναικεία καύλα και απόρθητο.
Η στενόπορος σκέψη χαράζει βαριά ανάμεσα στα φρύδια αγρίμια. Σμιλεύει στο ρύγχος της μύτης όλη της την ουσία και την αφήνει να ελευθερωθεί σε καπνογόνα ρουθούνια. Σε κανένα μέρος, πουθενά, δε μπορείς να βρεις το σύναγμα αυτό.
(Το να ερωτευτείς ένα πρόσωπο όμορφο είναι υποτακτική ανάγκη και ευήθεια εφηβική. Το να ερωτευτείς ένα άσχημο πρόσωπο είναι ερρωμένη εγκαρτέρηση και επανάσταση βουβή.)
Βέρα J. Φραντζή
για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου