του Γιώργου Τσιρογιάννη
Μπλε: Το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας, το χρώμα της γαλήνης, αλλά παράλληλα και της μελαγχολίας. Το μπλε είναι ένα από τα πιο συχνά συναντώμενα χρώματα στη φύση. Γι αυτό και έχει χρησιμοποιηθεί στη ζωγραφική όσο λίγα χρώματα.
Μία ιστορία-θρύλος λέει πως ένας προπονητής ποδοσφαίρου στις ΗΠΑ είχε βάψει κάποτε τα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων μπλε και έτσι νίκησε όλους τους αγώνες της σεζόν, που παίζονταν στην έδρα της ομάδας του. Στην ουσία, επηρέασε, λένε, τους αντιπάλους, ρίχνοντας τους ψυχολογικά με το μπλε, ενώ παράλληλα έκανε τους δικούς του παίκτες να αισθάνονται δυνατοί βάφοντας τα δικά τους αποδυτήρια κόκκινα. Αν και δεν έχει επιβεβαιωθεί αυτή η ιστορία, δείχνει ξεκάθαρα, έστε και μέσω παραβολής, ότι το μπλε είναι το χρώμα της αδυναμίας, του εύθραυστου.
Το μπλε στον κινηματογράφο έχει χρησιμοποιηθεί κυρίως με αυτή του την ιδιότητα. Άλλες φορές χρησιμοποιείται για να συνοδεύσει έναν αδύναμο χαρακτήρα και άλλες φορές απλώς για να δημιουργηθεί μία ψυχρή ατμόσφαιρα, που θα κάνει το θεατή να νιώσει αδύναμος.
Στα θρίλερ, το μπλε είναι το πιο κοινό χρώμα, ως το κατεξοχήν ψυχρό χρώμα. Δίνει την αίσθηση του κρύου, αφιλόξενου περιβάλλοντος.
Όμως και εκτός των θρίλερ, έχει χρησιμοποιηθεί και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως η «εύκολη λύση» σε ένα μεγάλο μέρος του κινηματογράφου, καθώς σχηματίζει αντίθεση με το χρώμα του δέρματος. Θα έλεγε κανείς ότι πάντα η χρωματική αντίθεση στην εικόνα δημιουργεί αισθητικό ενδιαφέρον. Μετά από τόση χρήση, παρ” όλα αυτά, όπως αναφέρεται και στο άρθρο μας Τι είναι τελικά το film look;, η αντίθεση μπλε-πορτοκαλί έχει αρχίσει να κουράζει. Για παράδειγμα, δες την πλειοψηφία των posters από χολυγουντιανά blockbusters.
Μια εξαίρεση ως προς αυτό αποτελούν οι ταινίες του Aki Kaurismäki, ο οποίος χρησιμοποεί το μπλε στις ταινίες του καθαρά σημειολογικά. Η αντίθεση μπλε και κόκκινου συνοδεύει τις αντιθέσεις στα συναισθήματα ή τα κίνητρα των χαρακτήρων του και χρησιμοποιείται προσεκτικά, όχι ως διακόσμηση, αλλά ως αφηγηματικό σύμβολο.
Κλασικός, πλέον, είναι ο χρωματισμός του κόσμου που έφτιαξε ο Tim Burton για την ταινία του Corpse Bride (2005). Θέλοντας να δείξει πως ο κόσμος των ζωντανών είναι ο πραγματικά νεκρός, επέλεξε να χρωματίσει την πόλη σε τόνους τους μπλε και του γκρι, ενώ παράλληλα έδωσε στον κόσμο των νεκρών έντονα, ζωντανά χρώματα.
Στην τελευταία σκηνή της Melancholia (2011) του Lars Von Trier, το μπλε έχει την τιμητική του – και πώς θα γινόταν μην την έχει, άλλωστε. Δύο αδύναμοι χαρακτήρες έρχονται αντιμέτωποι με την καταστροφή του κόσμου, που συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους. Όλο το σκηνικό γίνεται μπλε καθώς ο πλανήτης πλησιάζει με ταχύτητα καταπάνω τους. Εκεί βλέπουμε και τη διαφορά των δύο χαρακτήρων, καθώς η μία από τις δύο αποδεικνύεται πολύ πιο δυνατή απ” όσο φαινόταν. Ωστόσο, ο επικείμενος θάνατος κάνει και τις δύο να μοιάζουν τόσο αβοήθητες, όσο θα ήταν οποιοσδήποτε έβλεπε έναν ολόκληρο πλανήτη να έρχεται για να συνθλίψει τη Γη σε λίγα δευτερόλεπτα. Άλλωστε, ακόμα και ο χαρακτήρας που αντιμετωπίζει την κατάσταση με ψυχραιμία, το κάνει επειδή δεν έχει να ελπίζει πια σε τίποτα.
πηγή: http://fps.com.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου