Μια Κατσαρίδα Το Καλοκαίρι

Άραγε υπάρχει τίποτα που να ''τρομάζει'' την ζήλια; Κάθε φορά που ''πετυχαίνω'' κάτι, είναι ''τυπική'' στον ραντεβού μας!
Έχει μέρες να φανεί, ποιος ξέρεις ίσως έχει βρει καλή παρέα κάτω εκεί στους σκοτεινούς, υγρούς, βρομερούς υπονόμους. Σήμερα φοβάμαι! Δεν ξέρω είδα πολλούς φίλους την βδομάδα που μας πέρασε. Όλοι ήταν χαμογελαστοί, ήθελαν να μάθουν νέα μου. Το δείπνο μόλις τελείωσε, αλλά βαριέμαι να συγυρίσω. Ίσως είναι ''αφορμή'' για να ξανάρθει...
Κοντεύουν μεσάνυχτα. Τι χρειάζεται αλήθεια για να ''βασανίσεις'' έναν άνθρωπο; Μάλλον πρέπει να ξέρεις τι είναι ΑΥΤΟ που τον ευχαριστεί! Θα βάλω το dvd να παίζει και θα ξαπλώσω στον καναπέ. Θα περιμένω, έχω αφήσει ανοιχτή την μπαλκονόπορτα. Ζέστη! ''Δεν είμαι Άγγελος'', πόσο αγαπώ την ταινία αυτή και ειδικά την σκηνή όπου η Mae West αυτοσαρκάζεται...
Εχθές είχα βάλει να δω ''Ποιος παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ'', και όταν σηκώθηκα το πρωί για να πάω στην δουλειά δεν θυμόμουν ποιανού το μέρος είχα πάρει, των ανθρώπων η των κινούμενων σχεδίων; Ποιους θαύμασα; Ποιους ενέκρινα; Τι μετριότητα Θεέ μου! Καημένε Δον Κιχώτη τώρα σε καταλαβαίνω! Να φας σκατά Σάντσο Πάντσα!
Με έπιασε νευρικό γέλιο. Ξαφνικά νιώθω μόνος. Αλήθεια πάντα ΗΜΟΥΝ υποκριτής; Αναγνωρίζω αυτόν τον θόρυβο, μετά από δύο βδομάδες ξεπροβάλει από τον διάδρομο. Έχω αφήσει μέσα το αεροζόλ, ξέχασα να το πάρω μαζί μου. Που είναι παντόφλες μου; Να την πατήσω και να την αφήσω να αργοπεθαίνει ή να την σκοτώσω και να την πετάξω στο διπλανό μπαλκόνι; ''Το μάτι σπάει πέτρα'' λένε στο χωριό μου, αλλά εγώ δεν ΦΟΒΑΜΑΙ πια.

Π. Πόντικας.