Ο Βασιλιάς Της Κωμωδίας

Αδίστακτος, ξεροκέφαλος και μονομανής ο Rupert Pupkin (De Niro) ονειρεύεται μία καριέρα τηλεοπτικού γελωτοποιού όμοια του ήδη καταξιωμένου κι έμπειρου Jerry Langford (Lewis). Η πρώτη τους γνωριμία είναι καθοριστική και δίνει το έναυσμα για σειρά ονειροπολήσεων. Μόνος στο σπίτι αναπτύσσει εκτενείς και περίπλοκες συζητήσεις, αστειεύεται και γελά με την ψυχή του δίπλα στα χάρτινα ομοιώματα του Langford και της Liza Minnelli. Οι απραγματοποίητοι πόθοι του παίρνουν σάρκα και οστά, γίνονται μέρος της αλήθειας του και τον γεμίζουν αυτοπεποίθηση. Ο Langford τον αποδέχεται και του συμπεριφέρεται σαν ίσο, ο κόσμος τον λατρεύει και του ζητά αυτόγραφα, το ακροατήριο διασκεδάζει φωνάζοντας και χειροκροτώντας δυνατά κι ο ίδιος νιώθει ότι η περσόνα του καθιερώνεται. Εάν δεν υπήρχε κι αυτή η πραγματικότητα να τον προσγειώνει κάθε τόσο, θα ήταν ακόμη πιο ευτυχής.
Όμως, το δαιμόνιο μυαλό του έχει μεριμνήσει να επέμβει κι εκεί. Αποφασίζει να λάβει δραστικά μέτρα όταν κλονιστούν οι τόσο οργανωμένες αυταπάτες του. Η ταινία του Scorsese μας λέει ότι το αμερικάνικο όνειρο δεν έχει αξία. Είναι μια μαύρη τρύπα με πολύ υψηλό τίμημα και οι θιασώτες του καλούνται να εγκαταλείψουν τον εαυτό τους και να συσσωρεύσουν αρκετή οργή για να προοδεύσουν. Η οργή όμως τρελαίνει τον άνθρωπο. Η διαρκής αναζήτηση της επιτυχίας και της επιβράβευσης τους μετατρέπει σε τέρατα εξαρτημένα από στατιστικές, έρμαια της δημόσιας εικόνας τους. Η ταινία έχει χάσει αρκετή από τη δύναμη που εξέπεμψε όταν πρωτοβγήκε επειδή οι άνθρωποι που θα συσχετίζαμε με τον πρωταγωνιστή δεν υπάρχουν πια στη μορφή που παρουσιάζεται. Σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι είναι εξυπνότεροι, πιο ευέλικτοι και σπάνια πέφτουν στις παγίδες που έπεσε αυτός.

Νίκος Παππάς

επισκεφτείτε το blog του Νίκου: http://nikolaspappas.blogspot.gr/