σε σένα μιλάω, Ω όμορφε κόσμε αγγελικά πλασμένε

Ξυπνάω κοιμάμαι
Κοιμάμαι ξυπνάω
Δούλος τη μέρα, το βράδυ πελάτης
Αυτή είναι η ζωή που μας σερβίρουν!
Ααα όχι ευχαριστώ προτιμώ να μείνω νηστική απ' το να φάω μια ζωή σε λήθαργο !
Γιατί σε λήθαργο μας ρίχνουν !
Τις προάλλες καθώς συγύριζα το ανάστατο σπίτι μου βρήκα ένα κουτί γεμάτο φωτογραφίες και διάφορα σημειώματα ,χαρτιά, αφιερώσεις ,ένα δάκρυ ξέφυγε απ' τη φυλακή των ματιών μου. Δεν ήξερα αλήθεια τι να πρωτοσκεφτώ.
Τις στιγμές, τα συναισθήματα, την εποχή, την εξέλιξη, το τώρα !
Δεν σας κρύβω ότι με θλίβει όλη αυτή η μιζέρια που μαστίζει το πλανήτη όσο μεγαλώνω.  Οι άνθρωποι αποκόπηκαν ο ένας απ' τον άλλον. Οι λέξεις ανθρωπιά φιλία, συνεργασία αντικαταστάθηκαν απ' τον φόβο, την δυσπιστία, την μοναξιά! 
Βρεθήκαμε εδώ για να συνυπάρχουμε όχι για να μένουμε πιο μόνοι !
Να γιατί ζηλεύω τα παιδιά. Δεν φοβούνται να αγαπήσουν ή να απορριφθούν, δεν δυσπιστούν !
Ενωθείτε γιατί αυτό μας κρατάει ζωντανούς και μη κοιμάστε, υπάρχει ένας υπέροχος κόσμος εκεί έξω που σας περιμένει!
Εσείς επιλέγετε τη ζωή σας. Δεν υπάρχει κανένα πρέπει, κανένα μη και κανένας τοίχος που δεν μπορεί να γκρεμίσει ο ανθρωπινός νους .
Καλήμερα !

Άννα Τσαμ Αναστο.