Django ο Τιμωρός, Πόντικας ο Άτιτλος.

Τι θα δούμε σήμερα που έχει κρύο και βαριόμαστε να βγούμε έξω και τέλος πάντων δεν βρήκα κάποιο τίτλο για το άρθρο μου εντάξει;
Τις προάλλες ο φίλος μου Ευγένιος μου θύμισε μια πολύ ωραία ταινία για έναν τσιγγάνο, έναν ράπτη, έναν στρατιώτη και έναν κατάσκοπο. Έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που την είδα οπότε συγχωρέστε με εάν δεν αποτυπώσω πλήρως την αλήθεια! 
Βρισκόμαστε λοιπόν στη δεκαετία του 70'. ο Ψυχρός πόλεμος συνεχίζει ακάθεκτος. Οι Μυστικές Υπηρεσίες της Μ. Βρετανίας ή αλλιώς ''Σέρκους'' – όπως αναφέρεται στην ταινία- ή φυσικά ΜΙ6, μοχθούν να κρατήσουν το νησί ασφαλή. Όταν μια αποστολή θα πάρει δυσάρεστη τροπή ο ''Έλεγχος'' (Έτσι αποκαλείται ο επικεφαλής της Υπηρεσίας) αναγκάζεται να αποσυρθεί ή να τον ''συνταξιοδοτήσουν'' αλλιώς, μαζί με το δεξί του χέρι, τον Σμάιλι. Όμως η ύπαρξη ενός ''Τυφλοπόντικα'' που έχει φωλιάσει στα ανώτερα κλιμάκια της βρετανικής αντικατασκοπείας και πουλάει μυστικά στη Σοβιετική Ένωση, θα επαναφέρει πίσω στη δουλειά τον Σμάιλι.
Στην ταινία δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Είναι ένα σκοτεινό, κατασκοπευτικό φιλμ, με μια υποβλητική ατμόσφαιρα, μυστηριώδες ύφος, εξαιρετικές ερμηνείες (Θα συναντήσετε ότι καλύτερο κυκλοφορεί από ηθοποιούς παλιάς και νέας γενιάς στη Μ. Βρετανία), γρίφους, πολύ καλή φωτογραφία, αργούς, υποτονικούς και ενίοτε συγκρατημένους ρυθμούς και γενικά εικαστικά μια πάρα πολύ ωραία ταινία. (Αναπαριστάται υποδειγματικά η ατμόσφαιρα της ψυχροπολεμικής εποχής στην Αγγλία). Πίστη; Ηθικές αξίες; Ιδανικά; Ανδρική φιλία; Διαλέξτε αν και σε σας πέσει ο κλήρος όπως στον Σμάιλι!
Περνάμε τώρα σε μια ταινία που θα βγει στους κινηματογράφους σε περίπου μια βδομάδα. Λέγεται Django ο Τιμωρός. Η ταινία μας μεταφέρει στο μακρινό 1859, στον αμερικανικό νότο και δύο χρόνια πριν τον αμερικανικό εμφύλιο. Ο Django ένας σκλάβος, συναντά τον Dr. King, έναν Γερμανό κυνηγό επικηρυγμένων. Μαζί θα αρχίσουν ένα ανελέητο κυνηγητό, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Πρόκειται για μια καθαρά ταραντινική ταινία, έτσι όπως την έχουμε συνηθίσει. Αιματοβαμμένη και όπως πάντα κάνει ο ιδιόρρυθμος σκηνοθέτης γεμάτη σινεφίλ αναφορές και παλιομοδίτικα τραγούδια. Στην ουσία είναι ένας φόρος τιμής στα δευτεροκλασάτα σπαγγέτι γουέστερν(Το τονίζω αυτό διότι άλλο Φράνκο Νέρο, θα τον δείτε τον μπαγάσα σε μια ωραία σκηνή, και άλλο Κλιντ Ιστγούντ) που έβγαιναν κατά δεκάδες από την Ιταλία το 60' και το 70'. 
Λουτρό αίματος, αμέτρητες σφαίρες, δεκάδες νεκροί(Άγρια Συμμορία σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει η τελευταία σκηνή, και γενικά το ύφος της, και στην τελική τέτοια σκηνή όσο αυτή της ταινίας του Σαμ δεν θα ξαναυπάρξει οπότε άδικα ασχολείστε) , έναν Κριστόφ Βάλτζ ο οποίος μάλλον πήρε φόρα από τους ''μπάσταρδους'' και συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, έναν Λεονάρντο Ντι Κάπριο πρώτη φορά όχι σε πρωταγωνιστικό ρόλο και δη ρόλο κακού και τέλος στον Φοξ που τον αντιπαθώ οπότε να πάει να κουρευτεί(εξαιρετικός στο Ray να τα λέμε και τα σωστά)
Κλείνοντας την ενότητα Ταραντίνο για να πάμε και παρακάτω, θέλω να σας προλάβω, διότι, αυτό που θα δείτε στις κινηματογραφικές αίθουσες είναι ένα western or southern που συνηθίζει να λέει και ο Ταραντίνο, και όχι η τραγωδία του δικού μας ευρωπαϊκού Νότου. Σας μπέρδεψα; Δεν πειράζει, διότι ακολουθούν και οι ψυχοπαθείς!
Τέλος αγαπητοί μου σινεφίλ θα σας μιλήσω για επτά ψυχοπαθείς! Για μια εκκεντρική, αιματοβαμμένη (πάλι;), μαύρη κωμωδία, ότι να' ναι....
Ένας Ιρλανδός συγγραφέας που ζει και εργάζεται στο Χόλιγουντ, έχει στερέψει από ιδέες και ζητά την βοήθεια του καλύτερου του φίλου, ενός ιδιόρρυθμου, άνεργου ηθοποιού. Λίγο Ταραντίνο, λίγο Ρίτσι, λίγο Κάουφμαν, λίγο Μπάρτον Φινκ (στο τελείως αποτυχημένο του), βασικά και να μην την δείτε δεν τρέχει τίποτα, οπότε κακώς γεμίζω χώρο και στο αρθράκι μου! Αυτά ατιμούτσικα θα επανέλθω και με άλλες ταινίες κάτι το οποίο λέω να καθιερώσω από τούδε και στο εξής. 


Π. Πόντικας


Υ. Γ. 1 Τελικά ο Ρίκι ήταν ο Tom Hardy, έχεις δίκιο Μήτσο και Ευγένιε. 
Υ.Γ 2 Τελικά δεν έχω μεικτή ασφάλεια, Μήτσο και Ευγένιε.