σπιτικό παγωτό

χτες βράδι την ώρα που βρισκόμουν μεταξύ ξύπνιου και ύπνου μου ήρθε στο στόμα η γεύση του παγωτού που εφτιαχνέ η μάνα μου όταν ήμουν παιδί.
είχε στη κουζίνα ένα περιέργο μεταλικό αντικείμενο που έμοιαζε με ακέφαλο ρομπότ προφανώς μια παγωτομηχανή εκείνης της εποχής, ένα απο τα αμέτρητα αντικείμενα που είχε κουβαλήσει απο την Αμερική.
οι γονείς είχαν φύγει μετανάστες και μόλις εμφανίστηκα είχαν την φαείνη ιδέα να επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη για να με αναθρέψουν ως ελληνόπουλο. ιδέα για την οποία ακόμα και σήμερα δεν έχω καταλήξει αν τους μισώ ή τους ευγνομονώ.
δεν έχουν κατανοήσει όλοι οι ιμάμηδες τις σούρες του κορανιού έλεγαν  οι γέροντες στο Τρίκερι.
η ουσία μας είναι ότι εγώ εκείνη την εποχή γούσταρα παγωτά περιπτέρου ξυλάκια, πύραυλους με τριμένα αμύγδαλα και κυπελάκια φράουλα με βύσινο στη μέση.
η στάνταρντ απάντηση της μανας μου 
-έχει παγωτό στη κατάψυξη, βάλε και φάε.
έφτιαχνε παγωτό λιώνοντας βούτυρο, σπάζοντας φρέσκα αβγά. έριχνε μέσα βύσινα. τόσα βύσινα που πετύχαινες ένα σε κάθε κουταλιά.
καθώς το σερβίριζε εκθέιαζε τα "αγνά υλικά" του και την υπεροχή του απο τα παγώτα "βιομηχανικής παραγωγής". παρ'ότι ήταν αναλφάβητη πάντοτε χρησιμοποιούσε εκφράσεις όπως "βιομηχανικής παραγωγής" και με έστελνε αδιάβαστο.
εγώ την φώναζα τσιγγούνα και χωριάτα που δεν μου έδινε λεφτα και έτρωγα το παγωτό με το ζόρι . τις περισσότερες φορές έβαζα και δεύτερο μπολάκι.
ήταν όντως τσιγγούνα και χωριάτα και είχε χιλίαδες άλλα ελατώματα. ποτέ δεν τα πήγαμε καλά κυριώς λόγω υπερβολικής αγάπης και αμφοτέρωθεν υπερβολικών απαιτήσεων.
τον περασμένο μήνα πέθανε.
δεν ξέρω ακόμα αν θα μου λείψει αλλά χτες το βράδι την ώρα που βρισκόμουν μεταξύ ξύπνιου και ύπνου μου έλειψε το παγωτό της.
(όχι τίποτε άλλο δεν έχω τρόπο να της το πω)

Γιώργος Τρίκερι
charliemj94@gmail.com