Η TΡΑΜΠΑΛΑ

Θέλω να κάνω τραμπάλα. 
Αλλά είμαι μόνος μου.
Το παιχνίδι της τραμπάλας χρειάζεται δύο.
Και τότε εκεί που περιμένω κάνοντας τσουλήθρα με τη μοναξιά μου, 
μια φωνή με προσκαλεί να παίξουμε.

Αλήθεια, μπορούμε να παίξουμε με όλους αυτό το παιχνίδι;

Υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να αισθάνονται τόσο δυνατοί που σε κρατούν συνέχεια ψηλά. Θέλουν να νιώθουν ότι σου δίνουν φτερά. Θες να πατήσεις γη κάποια στιγμή, αλλά δε σ’ αφήνουν.
Υπάρχουν άλλοι που απαιτούν να είναι εκείνοι συνέχεια ψηλά για να νιώθουν ελεύθεροι. Κι εσύ είσαι συνέχεια καρφωμένος στη γη. Νιώθεις δυνατός, αλλά θέλεις να πάρεις και λίγο αέρα.
Σε κουράζουν αυτοί οι όροι ,αλλά  κάποιες φορές τους ακολουθείς, γιατί είναι ανιαρό να κάνεις μόνο τσουλήθρα.
Το παιχνίδι, όμως, δεν είναι ενδιαφέρον έτσι.

Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί οι άλλοι, που ξέρουν πολύ καλά το παιχνίδι της τραμπάλας.
Εκεί που είσαι ψηλά, ξαφνικά σε αφήνουν. Σε αφήνουν να νιώσεις κι εσύ λίγο δυνατός. Να πιάσεις γη και να τους ανεβάσεις κι εσύ στα ουράνια.
Σε ξαφνιάζουν και τους ξαφνιάζεις κι εσύ.
Έτσι το παιχνίδι αποκτά ενδιαφέρον.
Και κανείς δε θέλει να σταματήσει.
Η τραμπάλα ταλαντεύεται στο άπειρο του χρόνου.

Α, ξέχασα να σας πω.
Τελικά δεν κατάφερα να κάνω τραμπάλα σήμερα.
Η φωνή που μ’ είχε προσκαλέσει στην αρχή,
φοβήθηκε το ύψος
κι έφυγε. 

Βίκυ Μιχαλοπούλου