Οι χοροί που χαρίζονται σε άντρες μπορεί να έχουν αντίτιμο μπορεί και όχι πρέπει σε κάθε περίπτωση όμως να δίνονται σαν παραχώρηση. Όχι καθημερινότητα. Πρέπει η ντροπή να μπαίνει στην άκρη και να το βλέπεις σαν μέρος του πηδήματος κάποιες φορές και σαν υποκατάστατο είτε λόγω συνθηκών είτε με το έτσι θέλω. Οι πιο ωραίοι χοροί δεν περιλαμβάνουν μπάρες και άλλα τέτοια του θεάματος. Ένα κορίτσι χρειάζεται, ένα κιμονό κι ένα βρακάκι. Δεν είναι γδύσιμο αυτό είναι άλλο κόλπο για άλλη μορφή καύλας. Αυτό που εγώ υποστηρίζω είναι ο χορός αυτός καθεαυτός. Επί τούτου. Να ρίχνει το κεφάλι πίσω το κορίτσι, να έχει σίγουρα τα χέρια ψηλά και να μη φιλάει το στήθος να μη φανεί παρά να το αφήνει ελεύθερο να χορέψει μαζί της με το κιμονό δευτερολόγο υποβολέα και ανίερο μπάτλερ που περιμένει λίγο στη γωνίτσα. Και το βρακάκι αδιάφορο δήθεν να υπάρχει γιατί χορεύουμε δεν πηδιόμαστε. Πιο δυνατός γίνεται ο χορός όταν απαγορεύεται το γαμήσι μετά και ούτε το κορίτσι ούτε ο άντρας μπορούν να ελευθερώσουν την ενέργεια που συσσωρεύθηκε, απαγορεύεται κι ας χτίστηκε σιγά σιγά σε όλο το τραγουδάκι έτσι όπως οι γοφοί κινήθηκαν κυκλικά και ζεσταμένα και το ύφασμα γλίστρησε από δω και από κει αλλά πάντως τη δουλειά του σαν ύφασμα δεν την έκανε. Ο διάολος κι η γλώσσα του εκεί κάπου ήταν και το κορίτσι πλησίαζε στο τέλος έβαζε την κοιλιά της ακίνητη μπροστά στον άντρα στο ύψος των ματιών και περίμενε ανασαίνοντας γρήγορα. Περνούσε αυτός τα χαρτονομίσματα στο βρακάκι και το κορίτσι γύριζε και έφευγε απότομα τα στήθη ακόμα ανεβοκατέβαιναν. Πολλά χρήματα έβγαλα έτσι, χαλάλι το διασκέδαζα.
Άντζυ Ντίκινσον
επισκεφτείτε τον κόσμο της Άντζυ: ushiroblog.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου