eyesight

-Είσαι όμορφη;
Ποτέ δεν την είχα ρωτήσει. Εγώ όμορφη τη φανταζόμουν. Το καταλάβαινα απ’ την αύρα της.
-Εξαρτάται. Μερικοί έτσι πιστεύουν.
-Εσύ τι πιστεύεις;
-Εγώ δε μπορώ να μιλήσω αντικειμενικά.
-Εγώ είμαι όμορφος;
-Ο πιο όμορφος άνθρωπος του κόσμου.


Τη γνώρισα στο άλσος, μια μέρα που τραγουδούσε. Δε φορούσε μπλούζα και θεώρησε ότι γι αυτό την πλησίασα.
-Τραγουδάς πολύ όμορφα.
-Είμαι σίγουρη ότι αυτό πρόσεξες.
-Δε θα μπορούσα να προσέξω κάτι άλλο.
Ερχόμουν κάθε μέρα στο άλσος, και κάθε μέρα την έβρισκα εκεί. Καθόμουν δίπλα της. Δε μου έδινε ποτέ σημασία.
-Πώς μπορείς να μην κοιτάς ποτέ γύρω σου, με ρώτησε.
-Δε μπορώ να δω.
-Τι εννοείς δε μπορείς να δεις;
-Από τότε που ήμουν 10.
Πάγωσε για λίγο. Δεν άκουγα την ανάσα της. Υπέθεσα ότι έφυγε αθόρυβα.
-Άφησε με να γίνω τα μάτια σου, μου είπε με φωνή παρακλητική, αγγίζοντας το χέρι μου.


-Κοίτα δεξιά! Λατρεύω αυτά τα μωβ δέντρα. Το μωβ, ξέρεις, όχι το σκούρο, αυτό το σχεδόν λιλά. Και τα φύλλα τους που πέφτουν στο νωπό χώμα. Είναι σχεδόν παραμυθένιο. Είναι ένα απ’ τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο.
Ο ήχος της φωνής της ήταν ένα απ’ τα ομορφότερα πράγματα στον κόσμο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν μάθαιναν ότι τυφλώθηκα σε μικρή ηλικία, μου έλεγαν ότι «δε χάνω και τίποτα». Ότι ο κόσμος έχει ασχημύνει. Εκείνη όμως δεν ήταν έτσι. Εκείνη έβρισκε ομορφιά στα πάντα. Με έναν παράξενο τρόπο μου έδειχνε τα πάντα.
-Σε ζηλεύω κάποιες φορές.
-Πώς μπορείς να το λες αυτό? Είσαι τόσο τυχερή που βλέπεις!
-Έχεις μια ιδέα του κόσμου όπως τον ήξερες τότε, που ήσουν παιδί. Είναι όμορφο αυτό.
-Ναι αλλά δε μπορώ να δω τα μωβ δέντρα.
-Έχεις δίκιο, τα μωβ δέντρα είναι όμορφα. Ξέρεις σε λίγο θα αρχίσουν να ανθίζουν και τα κόκκινα. Το πρωί πέφτει πάνω τους ο ήλιος και θαρρείς πώς φλέγονται.
Κόκκινα μου είχε πει πώς ήταν και τα μαλλιά της. Αύριο θα τα έβαφε μπλε. Πριν δύο μήνες ήταν μαύρα. Δεν έλεγε αλήθεια. Της άρεσε όμως να παίζει αυτό το παιχνίδι. Μαζί μου μπορούσε να είναι ότι ήθελε. Και εγώ μπορούσα να είμαι ότι ήθελε. Μου άρεσε να με βλέπω μέσα από τα μάτια της.


-Υποσχέσου μου ότι θα μου τραγουδάς για πάντα.
-Στο υπόσχομαι.
Με αγκάλιασε σφιχτά κι εγώ τράβηξα απαλά μια τρίχα απ’ τα μαλλιά της. Τα φλογερά κόκκινα μαλλιά της. Ή ίσως είναι μαύρα. Μπορεί και ξανθά. Δε με κατάλαβε. Μου άρεσε να το κάνω αυτό. Ένιωθα ότι την είχα πάντα κοντά μου.
Κάθισα και περίμενα μέχρι να μην ακούω πια τα βήματα της. Πάντα το έκανα αυτό. Δεν το είχε καταλάβει. Ποτέ δεν κοίταγε πίσω της. Έτσι μου είχε πει τουλάχιστον. Φαίνεται για γυναίκα που δε θα κοιτάει πίσω της. Έφυγα όταν πλέον η μυρωδιά της σταμάτησε να πλανάται στον αέρα. Αύριο θα την ακούσω πάλι να τραγουδάει.


missA insanE
http://fragmentsofentropy.blogspot.com/